ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 236

หลังจากที่ฮวาเฉียนเจียวได้ยินหันหรูเฟิงเอ่ยเช่นนั้นก็ตกใจจนตัวแข็งทื่อ

นี่คือ...พระชายาอ๋องฉินงั้นหรือ?

ซูจื่ออวี๋ยังรู้สึกทรมานจากที่ถูกบีบคอ จึงพูดไม่ออกอยู่นาน หันหรูเฟิงได้แต่ใช้สายตาตั้งคำถามกับฮวาเฉียนเจียว

ฮวาเฉียนเจียวตกใจจนหน้าซีดเผือด ถึงกับส่ายหัวแล้วโบกมือกล่าวว่า “ข้าน้อยไม่รู้ว่านางเป็นพระชายาอ๋องฉิน คุณชาย ข้าน้อยไม่รู้จริงๆ มีคนเอานางมาขาย อีกอย่างหน้าตานางก็ดี ดังนั้นข้าเลย...”

“ไร้สาระ หน้าตาไม่ดีจะเป็นพระชายาอ๋องฉินได้เยี่ยงไร?” หันหรูเฟิงเอื้อมมือไปจับซูจื่ออวี๋ขึ้นมา แล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า “แม่นางซู เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่? เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆ เสียงของนางแหบแห้งเล็กน้อย “ข้าไม่เป็นไร ข้าแค่ถูกคนลอบทำร้าย เร็ว ข้าต้องรีบกลับไปที่จวนอ๋องฉิน”

ถึงแม้ว่าซูจื่ออวี๋จะไม่รู้ว่าถูกลอบทำร้ายอย่างไร แต่ให้นางใช้เท้าคิดก็เดาได้ นี่ต้องเป็นแผนการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวแน่

และคนที่คิดเรื่องนี้ ก็ต้องเป็นซูจื่อหยวนที่ยังไม่ยอมล้มเลิกความคิดต่อจวินมู่เหนียน

ไม่ได้การ นางไม่มีทางยอมให้ซูจื่อหยวนสมหวังหรอก

บุรุษอย่างจวินมู่เหนียน จะให้สตรีชั่วร้ายคนนั้นแปดเปื้อนได้อย่างไร

ซูจื่ออวี๋รีบพูดว่า “คุณชายหัน รีบพาข้ากลับไปเถอะ ไม่อย่างนั้นศิษย์พี่ของเจ้าต้องถูกสตรีงูพิษเอาเปรียบแน่”

หลังจากหันหรูเฟิงได้ยินเช่นนั้นแล้ว ไหนเลยจะข่มกลั้นความโกรธเอาไว้ได้ จึงรีบพูดขึ้นมาทันที “ม้า”

ฮวาเฉียนเจียวได้ยินเช่นนั้นแล้วก็รีบพูดขึ้นมาว่า “อ๊ะ ม้า! ม้าๆๆๆๆ มัวยืนอึ้งอะไรกันอีกรีบไปเอาม้ามาเร็ว”

เมื่อลูกน้อยเห็นว่าเถ้าแก่ของตนประหม่าเช่นนี้ ก็ไม่สนใจวิ่งไล่ตามจับหญิงสาวที่หนีไปเหล่านั้น รีบจูงม้าตัวหนึ่งมาให้ หันหรูเฟิงมองไปที่ซูจื่ออวี๋แล้วพูดว่า “แม่นางซู ขอล่วงเกินแล้ว”

ทันทีที่เสียงจบลง หันหรูเฟิงคว้าเอวของซูจื่ออวี๋ขึ้นไปบนหลังม้า จากนั้นก็ตะโกนเสียงดัง “ไป”

ม้าพาคนทั้งสองวิ่งจากไป

“ไหว้บุพการีครั้งที่สอง”

สองตำแหน่งด้านบนสุดของห้องโถงพิธีแต่งงานว่างเปล่า ดังนั้นทั้งสองจึงต้องไหว้ไปทิศทางของพระราชวัง

“สามีภรรยาคำนับต่อกัน”

หลังได้ยินเสียงสุดท้ายของพ่อบ้านเฟิง ฝ่ามือของซูจื่อหยวนก็มีเหงื่อซึมออกมา

นี่เป็นพิธีการสุดท้ายแล้ว อันตรายใดที่เสร็จสิ้นพิธีสุดท้ายนี้ นางกับจวินมู่เหนียนก็จะไม่สามารถแยกกันได้ตลอดชีวิต นางจะกลายเป็นภรรยาของเขา แม้ว่าจะไม่ใช่หนึ่งเดียว แต่ขอแค่ให้ได้อยู่ข้างกายเข้า นางก็พอใจแล้ว

ซูจื่อหยวนเชื่อว่าคำว่ารักที่พูดกันไม่สู้การอยู่ร่วมกันตลอดไป ตราบใดที่นางได้อยู่ในจวนอ๋องฉิน สักวันนางจะทำให้จวินมู่เหนียนรักนางอย่างสุดใจ

ซูจื่อหยวนหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ โค้งคำนับครั้งสุดท้ายให้จวินมู่เหนียนที่อยู่ข้างหน้าอย่างช้าๆ...