ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 235

ซูจื่ออวี๋ฟังความเคลื่อนไหวอยู่ข้างนอก ดูเหมือนว่าแม่เล้ากำลังทักทายใครบางอยู่ ซูจื่ออวี๋คิดว่าน่าจะเป็นนายท้ายเรือ

หลังจากผ่านไปได้ครึ่งถ้วยชา แม่นางก็เกือบจะได้สติแล้ว

“ข้าอยู่ที่ไหน?”

“พวกเจ้าเป็นใคร?”

“เหมือนอยู่ในรถม้าเลย”

“ข้าอยู่ในจวนของซุนหยวนไว่ไม่ใช่หรือ?”

“ไอ๊หยา ข้าควรจะอยู่ในวัดเฟิงหัวไม่ใช่หรือ??”

“ที่นี่ที่ไหน นี่มันที่ไหนกัน?”

......

ทันใดนั้นรถม้าก็เริ่มวุ่นวาย สาวน้อยทุกคนต่างก็วิ่งลงไปอย่างตื่นตระหนก

มีคนเฝ้ารถม้าคนเดียวนั่นก็คือคนขับรถม้า เมื่อเห็นว่ามีคนวิ่งลงมาคนขับรถก็ดึงไว้ได้หนึ่งคน แต่ไม่สามารถดึงคนที่สองเอาไว้ได้ ได้แต่ตะโกนไปว่า “แม่เล้า แม่เล้า พวกนางหนีไปแล้ว”

เมื่อฮวาเฉียนเจียวได้ยินเสียงตะโกน นางก็หันไปมองทันที และอย่างที่คาดไว้นางเห็นหญิงสามแปดเก้าคนเริ่มวิ่งกันไปคนละทิศละทาง

ฮวาเฉียนเจียวตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง กฎตะคอกใส่คนที่อยู่ข้างๆ อย่างอดไม่ได้ “มัวยืนอึ้งอะไร ยังไม่รีบตามไปอีกหรือ? นั่นเงินทั้งนั้น ให้ตายเถอะ ยาสลบนั่นใช้ไม่ได้เลยหรือ?”

ฮวาเฉียนเจียวพาคนรอบๆ วิ่งตามไปเพื่อขวางทางหญิงสาวเหล่านั้น ซูจื่ออวี๋รีบออกจากรถม้าแล้ววิ่งหนีไปในขณะที่ข้างนอกกำลังวุ่นวาย อย่างไรก็ตาม ชุดแต่งงานสีแดงดอกท้อของนางมันสะดุดตาจนดึงดูดสายตาของฮวาเฉียนเจียวในทันที

ฮวาเฉียนเจียวกัดฟันพูดว่า “อยากหนีงั้นหรือ ถามถุงเงินของข้าหรือยัง?” ฮวาเฉียนเจียวใช้ปลายเท้าโฉบไปทางซูจื่ออวี๋อย่างรวดเร็ว

ซูจื่ออวี๋ร้องคร่ำครวญในใจว่าแย่แล้ว ไม่คิดเลยว่าแม่เล้าในซ่องโสเภณีแห่งนี้จะมีผู้ฝึกวรยุทธ์ด้วย

นางกำเข็มพิษไว้ในมือแน่น คิดจะทิ่มฮวาเฉียนเจียวทันทีที่นางแตะต้องตัวเอง ไม่ว่านางจะอยู่หรือตาย ขอแค่ให้ตนหนีพ้นก็พอ

“หยุด ปล่อยนาง”

ฮวาเฉียนเจียวหันหน้าไปมองหันหรูเฟิงที่กำลังเดินมาหานาง ก่อนจะพูดอย่างสงสัย “คุณชาย นางจะฆ่าข้านะ”

หันหรูเฟิงแค่นเสียงเย็นชา “ข้าบอกให้เจ้าปล่อยนาง”

ฮวาเฉียนเจียวตกใจ จึงรีบปล่อยซูจื่ออวี๋อย่างรวดเร็ว

ซูจื่ออวี๋ที่ได้รับอิสระอีกครั้งก็คุกเข่าลงบนพื้น ก่อนจะไอออกมาอย่างต่อเนื่อง “แค่กๆๆๆ”

เมื่อเห็นเช่นนั้นหันหรูเฟิงก็รีบนั่งลง ถามด้วยความกังวลว่า “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าไม่เป็นไรมากใช่หรือไม่? ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้าขึ้นมองหันหรูเฟิงด้วยความประหลาดใจ รู้สึกว่าหน้าเขาดูคุ้นๆ แต่นางก็ยังจำไม่ได้ว่าเคยเห็นเขาที่ไหน

หลังจากเห็นนางมึนงง จึงรีบพูดว่า “เจ้าเป็นคุณหนูสามตระกูลซูใช่ไหม? ข้าเคยเห็นเจ้า ข้าเป็นศิษย์น้องของอ๋องฉิน ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ วันนี้เป็นวันที่เจ้าต้องแต่งงานเข้าจวนอ๋องไม่ใช่หรือ?”