ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 238

ซูจื่ออวี๋กัดฟัน หันหลังแล้ววิ่งไปทางประตูมืออย่างสุดชีวิต

ทหารกองทัพหลงอู่ที่ประตูเมืองหลังจากเห็นเจ้าสาวคนหนึ่งวิ่งมาแล้ว พวกเขากลับหัวเราะอย่างไม่ประหลาดใจ

ทหารหลงอู่คนที่หนึ่งพูดว่า “นี่เจ้าสาวบ้านไหนหนีการแต่งงานกันล่ะเนี่ย?”

ทหารหลงอู่คนที่สองก็ตอบว่า “จิ๊ๆ สีแดงลูกท้อ ข้าว่าไม่เหมือนเจ้าสาว แต่เหมือนอนุของครอบครัวตระกูลใหญ่”

ทหารหลงอู่คนที่หนึ่งก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าดูสิ หน้าตาก็สะสวยใช้ได้เลยนะ”

ทหารหลงอู่คนที่สองก็เบ้ปากพูดว่า “ดูอะไร ดูแล้วนางก็ไม่ตกมาถึงพวกเราสองคนหรอก”

......

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ในที่สุดซูจื่ออวี๋ก็วิ่งมาถึงประตูเมืองแล้วร้องขอความช่วยเหลือ

แต่เห็นได้ชัดว่าเสียงร้องขอความช่วยเหลือของนางไม่ได้รับความสนใจจากทหารหลงอู่

ทหารหลงอู่คนที่หนึ่งก็พูดด้วยเสียงหัวเราะ “นี่ แม่นาง เป็นอะไร? อยากให้พี่ชายช่วยเจ้าอย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างรีบร้อน “ศิษย์น้องของอ๋องฉินถูกคนล้อมโจมตีอยู่ เจ้ารีบพาคนไปช่วยเขากับข้าที”

“อ๋องฉิน?” ทหารหลงอู่คนที่หนึ่งนึกว่าตนฟังผิดไป หลังจากนั้นก็หัวเราะกับทหารที่อยู่ด้วยกัน “ฮ่าๆๆๆ พวกเจ้าได้ยินไหม นางพูดถึงใคร อ๋องฉิน? ศิษย์น้องของอ๋องฉินจะถูกล้อมโจมตีอยู่หน้าประตูเมืองได้อย่างไร”

ทหารหลงอู่คนที่สองก็พูดว่า “สาวน้อย จะเข้าเมืองก็รีบเข้าไป อย่ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่”

ซูจื่ออวี๋เริ่มโกรธแล้ว เรื่องเกี่ยวพันกับชีวิตคน พวกทหารเหล่านี้กลับมาพูดเล่นพูดหัวกับนาง

แต่นางในตอนนี้ก็ไม่สามารถหยิบสัญลักษณ์ของจวนอ๋องฉินออกมาให้พวกทหารหลงอู่เหล่านี้เชื่อตัวตนของนางได้