ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 241

หัวข้อของโม่ซุนกระโดดไกลไปหน่อย ทำให้อานชินอ๋องไม่สามารถตอบสนองได้ชั่วขณะ

โม่ซุนเองก็ไม่คิดจะรอคำตอบจากอานชินอ๋อง จึงพูดต่อว่า “ข้ารักษาคนที่เป็นโรคไม่มีวิธีรักษาให้หาย ดังนั้นยาจึงสามารถกำจัดโรคได้ และช่วยชีวิตคนที่ไม่สามารถช่วยชีวิตได้ ดังนั้นจึงไม่เคยพลาด โรคเรื้อรังของท่านอ๋อง เป็นพิษจากสำนักลับทางหนานเจียง ข้าแก้ไม่ได้จริงๆ ดังนั้นท่านอ๋องล้มเลิกความคิดเสียเถอะ”

โม่ซุนคลี่ยิ้มที่สุภาพและดูห่างเหินออกมา เมื่อพูดเช่นนั้น ก็ทำให้คนหาความผิดออกมาไม่ได้ แต่มันกลับเป็นการไม่ไว้หน้ามาก

อานชินอ๋องเม้มปากด้วยความสงสัย ในใจก็คิดว่าหรือต้องให้ซูจื่ออวี๋นังเด็กเหลือขอคนนั้นแก้พิษให้เขาจริงๆ?

อานชินอ๋องพ่นอากาศขุ่นๆ ออกมาเต็มปาก และรู้สึกลำบากใจอย่างมาก

......

จวนอ๋องรอง

ทางเข้าประตูของจวนอ๋องฉินก็เงียบเหงามาก แต่ประตูจวนอ๋องรองเวลานี้กลับตึงเครียดมาก

จวินมู่เหนียนและองครักษ์ของจวนอ๋องฉิน ตอนนี้ถูกพลธนูล้อมรอบเล็งธนูใส่ร้อยกว่าคัน และอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวัง

อ๋องสี่จวินมู่ฉงยืนอยู่บันไดหน้าประตูจวนอ๋องรอง ยิ้มอย่างเย็นชามองจวินมู่เหนียน เอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยุ “พี่รองก็คิดรอบคอบอยู่นะ รู้ว่าน้องเจ็ดจะมาแย่งภรรยา จึงได้เตรียมการเหล่านี้ไว้ล่วงหน้า ให้พี่สี่อย่างข้าต้อนรับเจ้าให้ดี”

จวินมู่เหนียนเอ่ยอย่างเย็นชา “พลธนูจากค่ายชิงหลง มือพี่รองก็ช่างยาวเสียจริง” ถึงกับยื่นเข้าไปถึงในกองทัพได้

จวินมู่ฉงเอ่ยเย้ยหยันด้วยรอยยิ้ม “ใครใช้ให้กองกำลังทหารของเจ้าไปอยู่ที่ชายแดนกันหมดล่ะ? น้ำที่อยู่ไกล ไม่อาจช่วยดับกระหายได้หรอกนะ”

จวินมู่เยว่ก็พูดด้วยความโกรธ “ไปพูดในตูดหมาเถอะ รีบส่งพี่สะใภ้เจ็ดของข้าออกมา ไม่งั้นก็อย่ามาโทษที่ข้าลงมือโหดเหี้ยม” หลังจากจวินมู่เยว่พูดจบ เขาก็ดึงดาบที่เอวออกมา ท่าทางเหมือนต้องการจะบุกเข้าไปฆ่า”

จวินมู่ฉงก็ยิ้มอย่างเหยียดหยาม “สะใภ้เจ็ด? พี่สะใภ้ที่เจ้ากำลังพูดถึง เวลานี้กำลังร่วมรักบนเตียงของพี่รองอยู่ ข้าเดาว่าอย่างน้อยก็คงสองสามครั้งแล้ว เกรงว่าลูกก็คงจะมีแล้ว พวกเจ้าเพิ่งจะมาเอาป่านนี้มันไม่สายไปหน่อยหรือ?”

ทันทีที่จวินมู่ฉงพูดจบ แส้ของจวินมู่เหนียนก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

ฟิ้วๆๆ ธนูนับไม่ถ้วนยิงไปที่จวินมู่เหนียนและองครักษ์ของจวนอ๋องฉิน

องครักษ์ของจวนอ๋องฉินปกป้องจวินมู่เหนียนและจวินมู่เยว่เอาไว้ตรงกลาง พลางโบกอาวุธต้านธนู และบุกไปทางประตูใหญ่ของอ๋องรอง

จวินมู่เยว่พูดเสียงต่ำ “พี่เจ็ด ข้าจะช่วยท่านเข้าไป”

จวินมู่เหนียนพยักหน้ากล่าว “ตกลง”

เมื่อเสียงจบลง จวินมู่เยว่ก็กดไปที่หลังรถเข็น แล้วใช้แรงยกรถเข็นพาจวินมู่เหนียนออกไปพร้อมกัน

จวินมู่เหนียนควบคุมรถเข็นและลอยออกไป ข้ามประตูใหญ่ของจวนอ๋องรอง และลงที่ในลานจวนอ๋อง

จวินมู่ฉงเห็นเช่นนั้นก็รีบตะโกนออกไป “ขวางเขาไว้”