ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 242

องครักษ์นับไม่ถ้วนพากันพุ่งเข้าไปทางจวินมู่เหนียน สองมือของจวินมู่เหนียนตบไปที่รถเข็น ฟรึ่บ ฟรึ่บ ฟรึ่บ อาวุธลับก็พุ่งไปรอบๆ และเปิดช่องว่างวงล้อมในทันที

เทียนชิงตะโกนว่า “เซวียนชาง พาท่านอ๋องเข้าไป”

เซวียนชางพยักหน้า คนหนึ่งพุ่งตรงมาด้านข้างจวินมู่เหนียน

ขาของจวินมู่เหนียนสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอสระ แต่เขาไม่สามารถเปิดเผยต่อหน้าคนจำนวนมากได้ ไม่อย่างนั้นเรื่องที่เขาถอนกำลังทหารโดยไร้เหตุผลจะไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจนได้

เซวียนชางใช้แรงยกทั้งคนและรถเข็นไว้ที่ไหล่ จากนั้นก็ใช้แรงกระทืบ เสียงดังแกรก อิฐเขียวใต้เท้าก็แตกออกเสี่ยง จากนั้นเซวียนชางก็ใช้แรงบินขึ้นไปในอากาศ เหยียบหลังคาศาลาของจวนอ๋องรอง จากนั้นก็พุ่งตรงไปถึงเรือนที่มีโคมไฟสีแดง

เมื่อเกิดเสียงดังปัง เซวียนชางก็พาจวินมู่เหนียนลงมา และได้ยินเสียงอ่อนแรงดังลอยมาจากในห้อง

“ท่านอ๋อง เบาหน่อยเพคะ...” เสียงของสตรีดังออกมา และเสียงนั้นก็ฟังดูมีเสน่ห์เย้ายวน ราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง

“อวี๋เอ๋อร์ อวี๋เอ๋อร์ของข้า เหตุใดเจ้าถึงได้หอมเยี่ยงนี้ นุ่มเยี่ยงนี้ อร่อยเยี่ยงนี้...” เสียงหอบหายใจของมู่จวินหลานแหบแห้ง

เสียงหญิงชายกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันนัวเนียดังออกมาจากในห้องนอนที่มีกำแพงกั้น

เซวียนชางตะลึงอยู่กับที่ พวกเขา...พวกเขามาช้าไปหรือ?

เซวียนชางหันไปมองสีหน้าของจวินมู่เหนียนกลับพบว่าจวินมู่เหนียนในเวลานี้มีสีหน้าที่นิ่งขรึมราวกับน้ำ ราวกับความสงบก่อนพายุจะมา

หัวใจของเซวียนชางเริ่มเต้นแรง คราวก่อนได้เห็นสายตาดุร้ายของจวินมู่เหนียนก็คือตอนที่แม่นางซู่หยิ่ง

เซวียนชางอดพูดในใจไม่ได้ ‘จบแล้ว เกรงว่าท่านอ๋องคงจะเริ่มเข่นฆ่าคนแล้ว’

เมื่อจวินมู่ฉงพูดจบแล้ว การเคลื่อนไหวในห้องก็ยิ่งแรงขึ้น เสียงครวญครางของสตรีคนนั้นก็ดังออกมาเบาๆ แทบจะทะลุผ่านหูของทุกคน

องครักษ์ที่ไม่เคยผ่านเรื่องเช่นนี้ก็อดหน้าแดงไม่ได้ ส่วนองครักษ์ที่มีภรรยามีลูกแล้วก็เผยรอยยิ้มที่มีความหมายออกมา

แต่จวินมู่เหนียนและจวินมู่ฉงกลับติดอยู่ในอวนอย่างแน่นหนา จะเข้าก็ไม่ได้จะถอยก็ไม่ได้

ในที่สุดจวินมู่เหนียนก็เข้าใจเจตนาของจวินมู่ฉงหลานและจวินมู่เหนียน การขวางเขาที่หน้าประตูนั้นเป็นเรื่องเท็จ แต่ให้เขาเข้ามาฟังเหตุการณ์นี้เป็นเรื่องจริง

“อวี๋เอ๋อร์ อวี๋เอ๋อร์ของข้า สามีเจ้าเก่งหรือไม่ ปรนนิบัติเจ้าได้สบายหรือไม่?” เสียงของจวินมู่หลานก็ดังออกมาจากในห้องอีกครั้ง ทำให้องครักษ์ทุกคนพากันแอบยิ้ม

จากนั้นสตรีก็ตอบรับอย่างเขินอาย “ท่านอ๋อง ช้า...ช้า...ช้าหน่อย...”