ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 109

“แค่กๆๆๆ แค่กๆๆๆ!” ตอนนี้โม่ซุนอดไม่ได้แล้วจริงๆ หลังจากสำลักน้ำชาเขาก็ไออย่างหนัก

โม่ซุนพูดด้วยความลำบากใจ “ขอโทษ... ข้าเสียมารยาท ไม่ทราบว่าคุณหนูสามเห็นได้อย่างไรว่าท่านอ๋องถูกวางยาพิษ เหตุใดข้าถึงไม่เห็นความผิดปกติ?”

โม่ซุนเข้าใจแล้วว่าทำไมจวินมู่เหนียนขอให้เขามาในคืนนี้ ก็เพื่อเรื่องอาการป่วยของเขากับคุณหนูสามที่อยู่ตรงหน้าเขานี้

ซูจื่ออวี๋มองไปที่โม่ซุนและถามว่า “ท่านเป็นหมอพิษหรือไม่?”

โม่ซุนก็แข็งค้างไป และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ส่ายหัวกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ ข้าเป็นแค่หมอ ข้ารู้เรื่องการล้างพิษอยู่สองสามอย่าง แต่ข้าไม่เชี่ยวชาญเรื่องพิษ”

ซูจื่ออวี๋ผายมือแล้วพูดว่า “ก็นั่นแหละ ต่างอาชีพก็ห่างดั่งขุนเขากั้น”

รอยยิ้มของโม่ซุนแข็งค้างอยู่บนใบหน้า หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พยักหน้ากล่าวอย่างถ่อมตัว “คุณหนูสามพูดมีเหตุผล ข้าล่วงเกินแล้ว”

ในระหว่างการสนทนาสั้นๆ ระหว่างทั้งสอง จวินมู่เหนียนเข้าใจประเด็นสำคัญหนึ่งก่อนจะซูจื่ออวี๋ว่า “เจ้าหมายความว่าเจ้าเป็นหมอพิษงั้นหรือ?”

ปกติแล้วซูจื่ออวี๋ไม่สะดวกที่จะเปิดเผยตัวเองมากเกินไป แต่จวินมู่เหนียนคนนี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนโง่ เหมือนว่าเขาจะชอบเฉพาะคนที่มีประโยชน์ต่อเขาเท่านั้น

ด้วยวิธีนี้ซูจื่ออวี๋ไม่เพียงแต่ต้องเปิดเผยความสามารถของตน แต่ยังต้องทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามองตนด้วย

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าตอบรับ “ลูกบอลนั้นท่านอ๋องนำกลับมาด้วยเมื่อคืนนี้ หมอโม่เองก็น่าจะเห็นแล้วใช่หรือไม่ เป็นอย่างไร? มีผลลัพธ์อะไรหรือไม่? หรือไม่อยากลองอีกครั้งไหม?”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนช่างสังเกต และในสถานการณ์ที่วุ่นวายเช่นนั้น นางกลับสามารถเห็นการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยตอนที่เขาแย่งลูกบอลออกมาได้

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอกข้าก่อน ข้าถูกพิษชนิดใด”

ซูจื่ออวี๋พูดโดยไม่ต้องคิด “ข้าไม่รู้”

ไม่รู้? !