ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 127

ในตอนนี้เทียนชิงได้กลับมาอยู่เคียงข้างจวินมู่เหนียนโดยที่ถือดาบเอาไว้ราวกับเป็นเทพสังหาร

จวินมู่ฉงเห็นว่าในพวกเขาทั้งสามสิบคนไม่มีใครมีโอกาสลงมือได้แม้แต่น้อย เขาโกรธจนเลือดคั่งในสมองขึ้นมาในทันใดและได้กัดฟันพูดอย่างขุ่นเคืองใจ “เจ้าเจ็ด เจ้าบุกเข้ามาชิงตัวคนที่จวนพี่รอง เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

จวินมู่เหนียนพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “คน? คนอยู่ที่ไหน?”

ซูจื่ออวี๋ “...” ทำไมนางรู้สึกราวกับตัวเองกำลังโดนด่า?

จวินมู่ฉง “...” จวินมู่เหนียนกำลังจะพูดโกหกออกมาหน้าด้านๆหรือ?

จวินมู่ฉงถูกพูดจาไร้สาระใส่ด้วยท่าทางไร้ยางอายแบบนี้ก็รู้สึกโกรธขึ้นมา เขายกดาบชี้ไปยังซูจื่ออวี๋ที่อยู่ในอ้อมแขนของจวินมู่เหนียนและพูดด้วยความเกรี้ยวกราด “คนก็อยู่ในแขนของเจ้านั่นไง เจ้าเจ็ด เจ้าเห็นว่าพวกข้าตาบอดหรือ?”

จวินมู่เหนียนยกมือขึ้นมาเพื่อสางผมของซูจื่ออวี๋ ท่าทางอ่อนโยนและเชื่องช้าของเขา ทำให้ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าเขา...กำลังลูบแมว?

จวินมู่เหนียนยังคงตอบอย่างใจเย็น “พี่สี่ ท่านว่าระหว่างทำเป็นตาบอดหรือตาบอดจริงๆอันไหนดีกว่ากัน?”

อึก...

ทุกคนก็อ้าปากค้างเมื่อคำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา แม้ว่าน้ำเสียงของจวินมู่เหนียนจะเรียบเฉย แต่คำขู่ในคำพูดของเขานั้นน่ากลัวมาก

ความหมายของเขานั้นมันง่ายดายมาก ก็คือพวกเจ้าไม่เห็นอะไรเลยหรือหลังจากนี้ไม่อยากจะเห็นอะไรอีกเลย

ซูจื่ออวี๋ที่อิงแอบอยู่กับหน้าอกของจวินมู่เหนียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ชายที่นางเลือกนั้นหล่อจริงๆ

จวินมู่ฉงตัวสั่นด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาอยากจะโต้กลับจริงๆว่า “ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะกล้าลงมือ” แต่เขาพูดไม่ออกจริงๆเพราะเขารู้แก่ใจว่าจวินมู่เหนียนกล้าทำจริง