ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 129

ในตอนที่ซูจื่ออวี๋กลับมาที่จวนเสนาบดีเกือบจะยามสองแล้ว

นางมาถึงหลุมสุนัขอย่างชำนาญทาง เมื่อมองไปรอบๆว่าไม่มีใครก็มุดเข้าไปในโพรงสุนัขลอด

รอบๆนี้ไม่มีคนแต่กลับมีรอยเท้ามากมายที่ไม่ใช่ของนางอยู่ใกล้ๆกับช่องสุนัขลอด มันชัดเจนอย่างมากว่ามีคนแอบจับตามองนางอยู่

ซูจื่ออวี๋ยกยิ้มมุมปากทำราวกับว่าไม่มีอะไรและรีบกลับไปที่เรือนของตัวเอง

บนห้อง

ยามที่ถูกมอบหมายให้จับตามองมารายงานแก่แม่นมลิว “แม่นามหลิว คุณหนูสามกลับมาแล้ว ข้าน้อยเห็นจริงๆว่าเป็นรถม้าขอจวนฉินอ๋องที่มาส่งคุณหนูสาม เป็นรถมาคันที่ฉินอ๋องมักจะใช้อยู่ผู้เดียวและคุณหนูสามได้เปลี่ยนชุดด้วย เมื่อตอนเที่ยงที่นางออกไปสวมใส่ชุดสีเหลืองอ่อน แต่เมื่อกี้ตอนกลับมาได้เปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อน”

แม่นมหลิวหยิบถุงเงินออกมาจากแขนเสื้อของนางและมอบให้กับยามคนนั้นก่อนจะพูดเสียงเบา “จำเอาไว้ว่าอย่าให้นายท่านรู้ หุบปากของเจ้าเอาไว้!”

ยามรีบพูดออกมา “ขอ ขอรับ ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”

หลังจากที่แม่นมหลิวได้รับข่าวแล้ว นางรีบหันกลับเข้าไปในห้องเพื่อเล่าทุกอย่างให้กับฮูหยินซูฟัง

ฮูหยินซูยิ่งฟังยิ่งโมโห ยิ่งฟังก็ยิ่งโกรธและยิ่งฟังก็ยิ่งอิจฉา

“นางเด็กแพศยาหน้าไม่อาย ช่างทำเรื่องอุกอาจจริงๆ ข้า...ข้า...ข้าต้องถลกหนังหน้าของนางออกให้ได้!”

มุมปากของแม่นมหลิวกระตุกและนางอดคิดไม่ได้ว่า คุณหนูรองซูจื่อเยียนกับอ๋องรองจวินมู่หลานมีความสัมพันธ์กัน แต่ฮูหยินกลับไม่มีท่าทีเช่นนี้ ในตอนแรกทำไมถึงบอกว่าคุณหนูรองมีความสามารถ