ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 130

เมื่อซูจื่ออวี๋กลับไปถึงห้องของตัวเองแล้วก็ไม่ได้สนใจซิวขุยที่กระวนกระวายอยู่และรีบเรียกให้นางมาเตรียมน้ำให้อาบ

วันนี้นางนอนอยู่บนเตียงของจวินมู่หลานอยู่นานแล้วและมันทำให้นางรู้สึกสะอิดสะเอียนจริงๆ

โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงว่าเตียงหลังนั้นเคยผ่านทั้งซูจื่อเยียนและสตรีนางอื่นมาแล้ว ซูจื่ออวี๋รู้สึกขยะแขยงจนตัวสั่นและอยากจะขัดถูผิวหนังของตัวเองออกไป

“คุณหนู วันนี้แม่นมหลิวนำชาดมาส่งแล้ว ข้าน้อย...ข้าน้อยไม่รู้ว่าตัวเองแสดงพิรุธออกไปหรือไม่ ในตอนที่แม่นมหลิวเดินออกไปนางยิ้มออกมา ข้าน้อยจึงรู้สึกลนลานเล็กน้อย” ซิวขุยยืนหอบชุดรายงานเรื่องที่เกิดในวันนี้อยู่ด้านนอก

ซูจื่ออวี๋ยกยิ้มมุมปากและหัวเราะเยาะเย้ยออกมา ยิ้มแย้มงั้นเหรอ? ยิ้มได้ก็เป็นเรื่องดี แต่มันจะกลายเป็นเรื่องตลกเมื่อนางร้องไห้

ในตอนนี้นางไม่มีเวลาจัดการกับแมลงวันที่น่ารำคาญในสวนหลังบ้าน นางต้องการให้จวินมู่เหนียนแต่งงานกับนางโดยเร็วที่สุด เพียงนางกลายเป็นชายาอ๋อง จะแมวและหมาในจวนเสนาบดีนางก็ไม่กลัว

แกร๊ก เสียงของกระเบื้องชนกันดังอยู่เหนือหัวของนาง

สีหน้าของซูจื่ออวี๋ชะงักค้างไปและพูดขึ้นมาทันที “เอาชุดเข้ามา”

ซิวขุยรีบนำเสื้อผ้าที่สะอาดเข้าไปให้ในห้อง ซูจื่ออวี๋ที่เงยหน้าขึ้นมองที่หลังเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครแอบมองและรีบสวมเสื้อผ้าของนางก่อนจะบอกว่า “เอาล่ะ เจ้าออกไปได้แล้ว ทุกอย่างตามปกติ ไม่ต้องกังวลใจ อย่าลืมดื่มชาบ๊วยเปรี้ยวและซานจาทุกวัน”

ซิวขุยพยักหน้าและออกไปตามคำสั่ง

หลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของซิวขุยแล้ว ซูจื่ออวี๋จึงมวยผมของตัวเองและพูดออกมา “ท่านเข้ามาได้แล้ว”

เพียงครู่เดียวหน้าต่างของซูจื่ออวี๋ก็ขยับเล็กน้อยและร่างสีดำก็เข้ามาทางหน้าต่าง

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะกลอกตา นางคิดในใจว่าเหตุใดคนโบราณเหล่านี้ถึงชอบปีนหลังคานัก มีประตูไม่เข้าแต่เข้าทางหน้าต่าง