ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 158

เอาเถอะ ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ งั้นก็คงได้แต่เผชิญหน้ากับมันเท่านั้น

ซูจื่ออวี๋ยิ้มๆ ไม่ได้ตอบอานเป่ยเยว่ แต่เอ่ยต่อหน้าฮ่องเต้และฮองเฮา “ทูลฝ่าบาท ฮองเฮา ทักษะที่หม่อมฉันต้องการแสดง คือ...วิชาแพทย์เพคะ”

วิชาแพทย์อีกแล้ว?!

เสนาบดีซูเริ่มใจเต้นรัวแล้ว รีบตำหนิเสียงดัง “อวี๋เอ๋อร์ อย่าเสียมารยาท อาการป่วยของอ๋องฉินจะรักษาได้หรือ? เปลี่ยนอันใหม่”

ซูจื่ออวี๋ทำหน้าขมขื่น “ท่านพ่อ อย่างอื่นข้าทำไม่เป็น ท่านกลับถามท่านแม่ดูสิว่านางเคยสอนอะไรข้าบ้าง?”

ในใจของเสนาบดีเริ่มหนักอึ้ง ใช่ เรื่องนี้เขาเองก็รู้ ฮูหยินซูผู้นั้นตั้งใจสอนเพียงซูจื่อหยวนและซูจื่อเยียน แทบไม่ได้สนใจซูจื่ออวี๋และซูจื่อเยว่เลย ทั้งยังชอบพูดว่าสตรีที่ไม่มีพรสวรรค์คือคุณธรรม

เสนาบดีซูเริ่มเสียใจแล้วในตอนนี้ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว ซูจื่ออวี๋ได้พูดออกไปแล้ว

อานเป่ยเยว่ก็เอ่ยประชดประชัน “ตระกูลซูก็ช่างสั่งสอนดีจริงๆ จะให้ลูกสาวมาลูบขาบุรุษอีกแล้ว”

“เยว่เอ๋อร์ อย่าพูดอะไรไร้สาระ” อานเป่ยซานเอ่ยตำหนิอานเป่ยเยว่ คำพูดที่ไม่น่าฟังเหล่านี้ หากไม่ระวังก็อาจทำลายชื่อเสียงของซูจื่ออวี๋ได้

ซูจื่ออวี๋ไม่อยากสนใจหมาบ้าอย่างอานเป่ยเยว่ ได้แต่มองฮองเฮาด้วยความลำบากใจ แล้วพูดว่า “ฮองเฮาวางใจเถอะเพคะ โรคที่หม่อมฉันต้องการจะรักษานั้น ไม่ใช่อ๋องฉิน ขาของอ๋องฉินบาดเจ็บไปแล้ว และจะฟื้นฟูขึ้นมาเรื่อยๆ ไม่สามารถทำให้หายได้ภายในชั่วข้ามคืน”

ฮองเฮาจึงพูดอย่างสงสัย “งั้นวิชาแพทย์ที่เจ้าอยากแสดงคืออะไร?”

ซูจื่ออวี๋หรี่ตาพูดว่า “ทูลฮองเฮา หม่อมฉันไม่สามารถรักษาขาของอ๋องฉินได้ แต่หม่อมฉันสามารถแก้พิษให้ท่านอ๋องรองได้เพคะ เมื่อครู่นี้ท่านอ๋องแปดก็พูดแล้ว ใครสามารถแก้พิษให้ท่านอ๋องรองได้ เขาจะยอมรับว่าคนนั้นเป็นที่หนึ่งของวันนี้ใช่หรือไม่เพคะ?”

ซูจื่ออวี๋พูดคำนี้ออกไป จวินมู่หลานก็เริ่มเครียดแล้ว เพราะเขารู้ดีแก่ใจว่าซูจื่ออวี๋เป็นคนวางพิษนี้ ไม่ใช่ไปถึงสมุนไพรพิษอย่างที่กล่าวอ้างมา

ตอนนี้เมื่อซูจื่ออวี๋พูดเช่นนั้น หรือว่าพิษนี้ไม่ได้แก้ง่ายขนาดนั้นหรือ?

จวินมู่หลานมองเว่ยคงชิงทันที คนที่ดูอาการป่วยให้เขาก็คือเว่ยคงชิง

เว่ยคงชิงตัวสั่นสะท้านทันทีก็รีบพูดขึ้นมา “ซูจื่ออวี๋ อาการป่วยของท่านอ๋องรอง ข้าเป็นคนดูแลเอง พิษที่ได้รับนี้คือสมุนไพรหลงหยาง จำเป็นต้องค่อยๆ ระบายไฟออกไป ข้าเป็นหมอมาสิบกว่าปี จะเก่งสู้เจ้าที่เป็นเพียงเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเจ้าหรือ?”

ซูจื่ออวี๋หันไปมองเว่ยคงชิง แล้วยิ้มอย่างเย็นชา “เป็นหมอมาหลายสิบปีแล้ว แต่กลับล้างพิษไม่ได้ทันที ท่านมีสิ่งใดให้โอ้อวด? ไม่รู้สึกว่าทำให้สำนักครูของตัวเองขายหน้าหรือ?”

เว่ยคงชิงก็โกรธจนหน้าแดงก่ำ เอ่ยขึ้นมาด้วยความโกรธ “หรือว่าเจ้าสามารถแก้พิษได้ทันทีหรือ?”