ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 163

ทุกคนถึงกับโล่งอก แอบพูดในใจ ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง

มีเพียงจวินมู่เหนียนที่มุมปากกระตุก คิดในใจว่านังหนูคนนี้ไม่มีคำไหนเป็นความจริงเลย

เห็นได้ชัดว่านางอาศัยจังหวะที่สาดเหล้าใส่จวินมู่หลานให้เขากินยาแก้พิษเท่านั้น ส่วนการทำร้ายในตอนหลังน่าจะทำเพื่อตัวเอง

จวินมู่เหนียนหัวเราะ แอบคิดในใจ

“ช่างเป็นนังหนูที่ร้ายกาจ”

ฮองเฮาหันมองจวินมู่หลาน พร้อมถามว่า

“ฮวายหยวน อาการเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

เมื่อถูกคลายจุดจวินมู่หลานถูกประคองให้ลุกขึ้น เขาเอ่ยปากอย่างน่าเวทนา

“เรียนองค์ฮองเฮา กระหม่อมไม่เป็นไรแล้ว”

ฮองเฮายิ้ม หันมองซูจื่ออวี๋ที่ยังคุกเข่าอยู่ บอกว่า “เอาล่ะ ในเมื่อฮวายหยวนไม่เป็นไรแล้ว เจ้าก็ลุกขึ้นเถอะ วิธีรักษาของเจ้า ช่างผิดแผกและเหนือความคาดหมายเหลือเกิน!”

ซูจื่ออวี๋ยืนขึ้น ยิ้มหน้าเจื่อน

“เรียนฮองเฮา ความจริงวิธีเช่นนี้ไม่ได้เป็นวิธีเฉพาะตัว หม่อมฉันเชื่อว่า ด้วยวิชาการแพทย์ของสำนักหมอหลวง ใช่ว่าจะไม่รู้จักวิธีนี้ เพียงแต่หมอหลวงของสำนักหมอหลวง ต้องคำนึงถึงสิ่งต่างๆมากมาย จึงไม่กล้าใช้วิธีนี้ในการถอนพิษเพค”

ฮ่องเต้และฮองเฮาพยักหน้า ในใจคิดเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมาย นังหนูตรงหน้าคนนี้ไม่เลว แม้อายุยังน้อย แต่กลับมีความกล้าหาญ

มีผลงานแต่กลับไม่ถือดี ฉลาดแต่ไม่ได้อวดฉลาด

หากนางดูถูกสำนักหมอหลวง เช่นนั้นคงเท่ากับหาว่าฮ่องเต้มีตาแต่ไร้แวว ผู้ใต้บัญชามีแต่พวกไม่มีสมองหรือ? แต่นางอธิบายเช่นนี้ ทำให้ทุกคนล้วนมีทางออกของตัวเอง

เป็นเด็กสาวที่รู้จักกาลเทศะ

ฮองเฮาหันมองฮ่องเต้แหวิน พระองค์พยักหน้า