ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 164

การแข่งขันที่ยืดยาดในรอบแรกได้ผ่านไปแล้ว ถือว่าจบลงท่ามกลางความหวาดหวั่น รุ่งขึ้นจะเป็นการแข่งขันในรอบที่สอง

ทุกคนทยอยออกจากพระราชวัง ซูจื่ออวี๋เดินมาที่ประตูวังพร้อมกับเสนาบดีซู เตรียมตัวจะขึ้นรถม้ากลับไป

แต่มีเรื่องหนึ่งที่ยังคาใจซูจื่ออวี๋อยู่ ฮ่องเต้เจาเหวินถูกพิษ นางจำเป็นต้องบอกให้จวินมู่เหนียนรู้ ต่อให้ตอนนี้นางยังหาโอกาสเข้าไปแก้พิษให้ฮ่องเต้ไม่ได้ก็ตาม

ถ้างั้นให้โม่ซุนรู้ว่าฮ่องเต้เจาเหวินถูกพิษ บางทีเขาอาจจะช่วยได้

ซูจื่ออวี๋ยืนอยู่หน้ารถม้า แต่ไม่ยอมขึ้นรถเสียที อยากรอให้จวินมู่เหนียนออกมาจะได้พูดกับเขา

ทว่ากลับไม่ได้เจอจวินมู่เหนียน ดันมาเจอเจ้ากรรมนายเวรจวินมู่หลานที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว

พิษของจวินมู่หลานไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น ดังนั้นตอนนี้เขาจึงหายเป็นปกติแล้ว นอกจากรอยฝ่ามือบนหน้าของเขาแล้ว อย่างอื่นดูปกติทุกอย่าง

จวินมู่หลานเห็นซูจื่ออวี๋ยืนอยู่ตรงนั้น นางสวมชุดสีขาวนวล เหมือนดวงจันทร์กระจ่างที่โดดเด่น เดิมทีตัวเขาที่โมโหอยู่ ไม่รู้ทำไมเมื่อเห็นความงดงามของนางแล้ว ความโกรธพวกนั้นกลับหายไปเกือบครึ่ง

จวินมู่หลานเดินไปหาซูจื่ออวี๋ นางกลับขมวดคิ้วแล้วแสดงสีหน้าเกลียดชังอย่างชัดเจน

จวินมู่หลานเอ่ยปาก

“คุณหนูสาม กำลังรอข้าอยู่หรือ?” ที่ผ่านมาซูจื่ออวี๋เป็นฝ่ายตามตื้อเขามาตลอด

ซูจื่ออวี๋หันไปทางรถม้าโดยไม่ต้องคิดแล้วตะโกนว่า

“พี่รอง ท่านอ๋องรองมาหาท่านแล้ว!”

เมื่อซูจื่อเยียนได้ยินคำนี้ กลับรีบลงมาจากรถม้า เมื่อเห็นจวินมู่หลาน นางทำท่าเหนียมอาย บอกว่า

“ท่านอ๋องรอง...”

น้ำเสียงนี้...ทำให้ซูจื่ออวี๋ถึงกับตัวสั่น ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

จวินมู่หลานขมวดคิ้ว ที่ผ่านมาเขารู้สึกว่าซูจื่อเยียนอ่อนหวานน่ารัก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่านางเสแสร้ง

บางทีผู้ชายก็เลวร้ายเช่นนี้ สิ่งที่ไม่อาจครอบครองก็ยิ่งรัก แต่สิ่งที่ได้มาง่ายกลับไม่อยากสนใจ

จวินมู่หลานเป็นซูจื่ออวี๋วิ่งไปที่รถม้าอีกคันหนึ่ง จู่ๆ เขาเกิดความคิดหนึ่งขึ้น บอกว่า

“เยียนเอ๋อร์ ข้ามีของขวัญจะมอบให้เจ้า เจ้าไปเอาที่จวนของข้า”