ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 166

ซูจื่อเยียนถูกกระแทกจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง แต่เมื่อได้ยินคำพูดของจวินมู่หลาน กลับระวังตัวทันที

ซูจื่อเยียนกัดริมฝีปาก แล้วพยายามดึงสติอันน้อยนิดของตัวเองกลับมา ถามว่า

“ท่านอ๋องรอง...หรือว่าท่านอ๋องอยากได้ของใหม่ ชอบพอนังเด็กแพศยานั่นแล้วเพคะ?”

การกระทำของจวินมู่หลานช้าลง เขากอดซูจื่อเยียนแน่นขึ้น แล้วจูบริมฝีปากนางแผ่วเบา บอกว่า

“เจ้าช่างขี้หึงนัก ข้าชอบเจ้าเพียงคนเดียว เหตุใดเจ้าถึงสงสัยความรู้สึกที่ข้ามีต่อเจ้า? ซูจื่ออวี๋เป็นใครกัน ข้าแค่อยากระบายความแค้นเท่านั้น หากจะฆ่านางก็รู้สึกว่าไม่สาสม นางเย่อหยิ่งขนาดนั้น ข้าอยากจะค่อยๆทำลายศักดิ์ศรีของนาง”

มีคำกล่าวที่ว่าคำพูดบนเตียงของผู้ชายเชื่อไม่ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าซูจื่อเยียนมองข้ามเรื่องนี้ไป

ตอนนี้นางยังจมอยู่ในความสุขสมที่จวินมู่หลานมอบให้ ไม่มีเวลาไปวิเคราะห์อย่างมีสติ

ซูจื่ออวี๋หายใจหอบถามว่า

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะให้เยียนเอ๋อร์ช่วยท่านอย่างไร? นัง...นังเด็กนั่นมันรู้วิชาแพทย์ วางยา...วางยาเกรงว่าคงไม่สำเร็จ”

จวินมู่หลานย่อมรู้อยู่แล้วว่าวางยาซูจื่ออวี๋ไม่สำเร็จ เขาเคยเสียเปรียบมาหนึ่งครั้งแล้ว

จวินมู่หลานบอกว่า

“ไม่ต้องให้เจ้าวางยา แค่ทำตามคำสั่งข้าก็พอ”

——

จวนเสนาบดี วันรุ่งขึ้น

ชิวขุยมาเคาะประตูห้องซูจื่ออวี๋แต่เช้า ซูจื่ออวี๋รู้ว่าวันนี้ต้องเข้าพระราชวังไปอีกครั้ง ต่อให้นอนไม่อิ่ม นางก็ต้องลุกขึ้นมาอยู่ดี

ซูจื่ออวี๋เห็นชิวขุยนำชุดใหม่เข้ามาอีกแล้ว ใบหน้ายังเปื้อนยิ้มแห่งความสุข