ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 169

ซูจื่ออวี๋รีบเก็บกระดาษไว้ในมืออย่างแนบเนียน เมื่อเห็นว่ารอบข้างไม่มีใครสนใจนาง จึงได้ค่อยๆเปิดออก

เมื่ออ่านเนื้อหาในกระดาษเสร็จ ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว แล้วเงยหน้ามองจวินมู่เหนียน

จวินมู่เหนียนไม่ได้มองนางแต่กลับมองสาวน้อยที่แสดงฝีมือเย็บปักถักร้อยอยู่

แต่มือของจวินมู่เหนียนกลับเคาะตรงพนักสามครั้ง

ซูจื่ออวี๋ตีความหมายการกระทำของเขาว่าดูฝีมือเจ้า!

ซูจื่ออวี๋ก้มมองกระดาษอีกครั้ง ต่อมานางยิ้ม หยิบตะเกียบแล้วเคาะไปที่ถ้วยน้ำชาทำท่าเลียนแบบจวินมู่เหนียน ติงติงติง เคาะไปสามี หมายความว่า

(“คอยดูข้า!”)

จวินมู่เหนียนที่ไม่ได้จ้องซูจื่ออวี๋ แต่กลับสนใจนางอยู่ตลอด เมื่อเห็นการกระทำของนาง กลับรู้สึกอยากจะหัวเราะ

มุมปากจวินมู่เหนียนยกขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มที่เหมือนหิมะกำลังละลาย สดใสจนทำให้เหล่าสาวน้อยอดส่งเสียงไม่ได้ แม้แต่สาวน้อยที่กำลังแสดงฝีมือการเย็บปักอยู่ ก็โดนเข็มทิ่มเพราะไม่ระวัง ผลงานเย็บปักที่สวยงามถูกทำลายเพราะเลือดหยดเดียว อนาคตที่สดใสถูกทำลายเพราะรอยยิ้มเพียงครั้งเดียว

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้า เสียเรื่องเพราะความงามโดยแท้!

……

หญิงสาวสามสิบคน ยี่สิบเก้าคนก่อนหน้านั้นได้แสดงฝีมือเฉพาะตัวกันไปแล้ว

อานเป่ยเยว่โดดเด่นที่สุด พี่น้องตระกูลซูไม่มีอะไรโดดเด่น ตอนนี้เหลือเพียงซูจื่ออวี๋คนเดียวเท่านั้น

ซูจื่ออวี๋เดินไปตรงกลางตำหนักอย่างจนใจ พบว่าทุกคนต่างมองนางด้วยความสนใจ

ซูจื่ออวี๋มีความคิดประหลาดเกิดขึ้นในใจ คนพวกนี้คงไม่นึกว่านางจะทำร้ายจวินมู่หลานอีกครั้งนะ?

นางอยากจะทำ แต่ก็ต้องมีข้ออ้างด้วยนะสิ!

“ซูจื่อวี๋ วันนี้เจ้าจะแสดงฝีมือเฉพาะตัวอะไรหรือ? วิชาแพทย์ไม่ได้แล้วนะ!” ฮองเฮายิ้มจนตาหยีขณะพูด ดูเหมือนพระองค์จะสนใจซูจื่ออวี๋มาก

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างอึดอัด

“เรียนฮองเฮา หม่อมฉันต้องการของบางอย่างเพคะ”

ฮองเฮาถาม

……

เมื่อได้ของมาครบแล้ว ซูจื่ออวี๋ม้วนแขนเสื้อขึ้น ตอนที่มือขาวเล็กเผยให้เห็นนั้น เหมือนเจิดจ้าเล็กน้อย

จวินมู่เหนียนหันมองแวบหนึ่ง จากนั้นเม้มปากแน่น ความหงุดหงิดไม่มีสาเหตุเกิดขึ้นอีกแล้ว

แต่ท่าทางไร้ระเบียบของซูจื่ออวี๋เช่นนี้ นางจะทำสิ่งใด?

ทุกคนต่างพากันจ้องมอง เห็นเพียงซูจื่ออวี๋เดินมาหน้าโต๊ะ แล้ววางเต้าหู้ไว้บนโต๊ะ จากนั้นหยิบมีดขึ้นมา

ต๊อก ต๊อก ต๊อก ต๊อก!

นางกลับเริ่มหั่นเต้าหู้!

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” อานเป่ยเยว่หัวเราะชอบใจ “คุณหนูสามตระกูลซู ท่านนี่เหนือความคาดหมายจริงๆ ไม่ใช่แสดงวิชาแพทย์ ก็แสดงฝีมือในครัว ความสามารถชั้นต่ำพวกนี้ ท่านช่างช่ำชองนัก ฝึกฝนได้อย่างดีเลิศ”

อ๋องสี่จวินมู่ฉงก็ช่วยพูดอีกแรง

“เชอะ หั่นเต้าหู้ก็ถือเป็นฝีมือเฉพาะตัวหรือ? เช่นนั้นคนทั่วไปก็มีฝีมือกันหมดนะสิ? น่าขายหน้าโดยแท้”