ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 171

ซูจื่ออวี๋มองผ่านผู้คนมากมาย หันไปมองจวินมู่เหนียนที่ไม่ได้เบียดเสียดเข้ามา จวินมู่เหนียนเองก็เงยหน้ามองซูจื่ออวี๋ เมื่อทั้งสองสบตากัน รู้สึกว่าทุกสิ่งรอบตัวเหมือนว่างเปล่าไปหมด !

ซูจื่ออวี๋ยักคิ้ว ถามเขาด้วยสายตาว่า

(“เป็นอย่างไร?”)

จวินมู่เหนียนหัวเราะ ใช้สายตาตอบว่า

(“ใช้ได้”)

การตอบโต้ของทั้งสองไม่ได้เป็นที่สนใจ แต่จวินมู่หลานกลับเห็นเข้า

จวินมู่หลานโกรธจนเกือบจะบีบจอกเหล้าในมือจนแหลก เขาแอบสาบานอยู่ในใจ ต้องได้ตัวซูจื่ออวี๋มาให้ได้ และต้องให้ซูจื่ออวี๋มีชีวิตอยู่ภายใต้เงาของเขาตลอดชีวิต

คนที่โกรธเหมือนจวินมู่หลาน ยังมีอานเป่ยเยว่ที่ถูกแย่งความโดดเด่นไป

เมื่อเห็นทุกคนชื่นชมซูจื่ออวี่ อานเป่ยเยว่เกือบจะนั่งไม่ติด อยากจะเข้าไปข่วนให้หน้าของซูจื่ออวี๋เละ

แต่ฮ่องเต้เจาเหวินประกาศผลไปแล้ว นางจึได้แต่กล้ำกลืนฝืนทน เก็บความแค้นเอาไว้ในใจ

เมื่อเห็นลูกสาวตัวเองหน้าขาวซีด พระชายาอานชินอ๋องพูดเสียงต่ำ

“ยิ่งนางปีนขึ้นไปสูงเท่าใด ตกลงมายิ่งเจ็บมากเท่านั้น !”

อานเป่ยเยว่พ่นลมหายใจออกมา จากนั้นหันไปพยักหน้าให้พระชายาอานชินอ๋อง

……

ในจำนวนสามสิบคน ตอนนี้คัดเหลือสิบห้าคนเท่านั้น ในรอบต่อไปเป็นการแข่งขันรอบสุดท้าย

ซูจื่ออวี๋จับไปที่กระดาษตรงเอวของนาง แล้วหลุบตาลงต่ำ ในหัวของนางกำลังคิดวิธีรับมือ

ฮองเฮาหันมองฮ่องเต้เจาเหวิน หัวเราะบอกว่า

“ฝ่าบาททุ่เทแรงกายเพื่อต้าโจว ทรงเป็นแบบอย่างของพวกกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

อาลักษณ์กรมพระคลังก็เอ่ยปาก

“ถูกต้อง ขณะนั้นภัยพิบัติหนักหนา ฝ่าบาททรงนำเหล่าพระสนาม วันหนึ่งเสวยเพียงสองมื้อ มื้อหนึ่งไม่เกินสองสองถ้วยเล็ก เป็นเพราะฝ่าบาทรักราษฏรขนาดนี้ พวกเราต้าโจวจึงผ่านความยากลำบากมาได้”

“ถูกต้อง ถูกต้อง เพราะฝ่าบาทปกครองอย่างทรงธรรม!”

“ถูกต้อง ถูกต้อง ราษฏรทรงได้พระบารมีคุ้มภัย!”

……

ฮ่องเต้เจาเหวินยกมือขึ้น เพื่อหยุดคำยกยอจากทุกคน บอกว่า

“ข้าจำได้ ว่าตอนนั้นอาหารหายาก เจียงหนาน ตะวันตกเฉียงเหนือ ชายแดนเป่ยชู่ล้วนต้องการเสบียง แต่ในมือของข้ากลับมีเสบียงไม่ถึงสองหมื่นชั่งเท่านั้น ค่ายทหารต้องการเสบียงไม่เช่นนั้นทหารจะกินไม่อิ่ม ปกป้องหระเทศไม่ได้ เจียงหนานต้องการเสบียง เพราะน้ำท่วมที่นั่น ประชาชนไร้ที่อยู่อาศัยเพียงข้ามคืน ตะวันตกเฉียงเหนือต้องการเสบียง เพราะแห้งแล้งมาแรมเดือน ทำให้ตะวันตกไม่ได้เก็บเกี่ยวข้าวแม้แต่เม็ดเดียว แต่ในมือข้ามีเสบียงเพียงสองหมื่นชั่งเท่านั้น ข้าอยากจะถามพวกเจ้าทุกคน หากเสบียงทั้งสองหมื่นชั่งอยู่ในมือพวกเจ้า พวกเจ้าจะจัดการอย่างไร? นี่ก็คือโจทย์ข้อที่สาม”