ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 173

เวลาครึ่งชั่วยามไม่นานและไม่ได้สั้นไป แต่ธูปก้านนั้นหมดไปอย่างรวดเร็ว

จวินมู่เหนียนเหมือนกำลังมองถ้วยน้ำชา แต่ความจริงกำลังมองซูจื่ออวี๋ต่างหาก

เมื่อเห็นหญิงสาวคนอื่นเขียนกันจนเป็นบทความร่ายยาว แต่ซูจื่ออวี๋กลับใช้เวลาช่วงสุดท้าย ขีดเขียนลงบนกระดาษไม่กี่ตัวเท่านั้น

ในใจจวินมู่เหนียนแอบบ่น

เขาใช้พืชที่จะพบในต้าโจวอีกห้าปีต่อจากนี้บอกซูจื่ออวี๋ ไม่รู้ว่านางจะรู้จักใช้มันหรือไม่ แล้วไม่รู้ว่านางรู้จักหงไถหรือไม่

หากซูจื่ออวี๋ใช้มัน และรู้จักหงไถ เช่นนั้นแสดงว่า...

นางฝันเห็นอนาคตเหมือนกันหรือ? หรือว่า นางกลับมาเกิดใหม่เหมือนกัน?

จวินมู่เหนียนหมุนถ้วยชาในมือ น้ำชาสีเขียวหมุนวนอยู่ในถ้วยน้ำชา และไม่กระเด็นออกมาสักหยด

ในขณะที่เขากำลังจะเงยหน้ามองซูจื่ออวี๋นั้น จวินมู่เยว่กลับร้องโอดโอยข้างหูเขา

“ตายแล้ว ตายแล้ว พี่เจ็ด คุณหนูซูต้องถูกคัดออกแน่” จวินมู่เยว่ทำหน้าเสียดาย

จวินมู่เหนียนสงสัย

“เพราะอะไร?” เฉินกงกงเพิ่งเก็บกระดาษไปเมื่อกี้ แม้แต่เสด็จพ่อยังไม่ทันได้ดู เหตุใดเจียอันพูดเช่นนี้?

จวินมู่เยว่ถอนหายใจ

“พี่เจ็ด เมื่อกี้ข้าเห็นแล้ว หญิงสาวคนอื่นเขียนคำตอบไว้เต็มเลย ยาวอย่างกับเรียงความ ถึงแม้จะไม่มีเหตุผลทุกคำ แต่ก็ยังพอมีประโยคที่ใช้ได้ แต่คุณหนูซู...นางไม่ได้เขียนสิ่งใดแม้แต่คำเดียว กลับวาดรูปไว้บนนั้น”

จวินมู่เหนียนแปลกใจ

“วาดรูปหรือ?”

ยังไม่ทันที่จวินมู่เยว่จะได้ตอบ ฮ่องเต้เจาเหวินกลับเริ่มอ่านกระดาษ

ฮองเฮายิ้มแล้วรับกระดาษมาไว้ในมือ ผ่านไปสักพักบอกว่า

“บทความของเป่ยเยว่ใช้ได้ จะสู้กับศัตรูได้ภายในต้องแข็งแกร่งก่อน แม้เจียงหนานจะเกิดภัยน้ำท่วม แต่เมื่อน้ำลด การหากินให้อิ่มท้องไม่ใช่เรื่องยากเพราะเป็นแหล่งเพาะปลูก อีกอย่างเจียงหนานมีน้ำมาก ในน้ำมีปลา ก็ใช้ประทังชีวิตได้เหมือนกัน ดังนั้นเสบียงจึงส่งไปให้ตะวันตกเฉียงเหนือ...”

ฮ่องเต้พยักหน้า แม้บทความของอานเป่ยเยว่จะไม่ได้ดีที่สุด แต่ความคิดของนางกลับตรงกับวิธีที่พระองค์ใช้แก้ปัญหา

เสบียงถูกส่งไปให้ตะวันตก บ้านที่ได้รับเสบียงต้องส่งชายในบ้านไปร่วมกับกองทัพ เพื่อป้องกันศัตรู

ฮ่องเต้เจาเหวินมองไปที่อานชินอ๋อง เรื่องนี้อานชินอ๋องรู้ดี เขาน่าจะเคยเล่าให้อานเป่ยเยว่ฟัง

แต่เรื่องนี้ไม่ถือว่าเขาทุจริต เพราะอย่างไรวันนี้อานชินอ๋องก็ไม่รู้ว่าเขาจะออกโจทย์เช่นนี้

ฮองเฮาดูต่อไป สุดท้ายได้คัดเลือกบทความของไม่กี่คนเก็บไว้ จนกระทั่งฮองเฮาเห็นภาพวาดของซูจื่อวี๋ จึงอดสงสัยไม่ได้ รีบนำไปตางหน้าฮ่องเต้ แล้วบอกว่า

“ฝ่าบาท ทรงดูนี่สิเพคะ...”