ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 174

ฮ่องเต้เจาเหวินก้มลงไปทอดพระเนตรมอง พระพักตร์ของพระองค์ดูไม่ได้ยิ่งกว่าเก่า กระดาษในมือถูกฉีกทิ้งและโยนขว้างออกไป พระสุรเสียงเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว “ซูจื่ออวี๋!”

ซูจื่ออวี๋เร่งรีบคลานเข่าขึ้นมาด้านหน้า “หม่อมฉันอยู่นี่เพคะ”

ฮ่องเต้เจาเหวินตำหนออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าคิดว่าเพียงตัวเองฉลาดแล้วจะเล่นกลให้ผู้อื่นสับสน เจ้าเคยบอกว่าอาหารจำเป็นต่อชาวเมือง หรือว่าไม่เข้าใจความสำคัญของปัญหาข้อนี้? เจ้าวาดของสิ่งพวกนี้หมายความว่าอย่างไร? เจ้าไม่เข้าใจข้ายังพอทนได้ แต่เจ้าจะดูหมิ่นข้าเช่นนี้ไม่ได้!”

เสนาบดีซูสั่นสะท้านไปทั้งร่างกายและรีบตั้งท่าจะลุกขึ้นพื่อขอพระราชทานอภัยแต่ซูจื่ออวี๋ชิงพูดขึ้นมาก่อน “กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ได้ดูหมิ่นแม้แต่น้อย ในทางกลับกันหม่อมฉันเข้าใจถึงปัญหานี้และได้ตรึกตรองอย่างถี่ถ้วนอยู่ครึ่งชั่วยาม”

ฮ่องเต้เจาเหวินขมวดคิ้วและตรัสว่า “ถ้าเช่นนั้นผลของการคิดของเจ้าเป็นเช่นใด? นี่มันไม่ใช่แค่ภาพดอกไม้ใบหญ้าหรือ?” ฮ่องเต้เจาเหวินชี้ไปยังภาพวาดที่ถูกฉีกและโดนทิ้งไว้ด้วยพระพักตร์ที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

อย่างไรเสียเรื่องที่เกิดในตอนนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ดีแต่วันนี้ต้องถูกหยิบยกขึ้นมาใหม่ตัวเขาที่เป็นฮ่องเต้ก็รู้สึกหนักใจอยู่แล้ว แต่ซูจื่ออวี๋กลับมองเรื่องที่ร้ายแรงและน่าเศร้าเป็นเพียงเรื่องน่าขัน มันทำให้เขาผู้เป็นถึงผู้ปกครองประเทศระงับโทสะเอาไว้ไม่ได้