ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 216

ขณะที่จวินมู่เหนียนกำลังสงสัยอยู่นั้น ซูจื่ออวี๋ก็ต้องเจอเรื่องลำบากใจอีกเรื่องหนึ่ง

เถ้าแก่ของร้านเครื่องประดับ เอ่ยปากบอกว่า

“แม่นาง ท่านอยากจะใช้วัสุดอื่นห่อหุ้มหยกไม่ใช่เรื่องยาก โดยทั่วไปมักจะใช้ทองหรือเงิน แต่หากจะห่อหุ้มไว้อย่างมิดชิด เพื่อไม่ให้รู้ว่าด้านในคือสิ่งใด เรื่องนี้คงจะยาก อีกอย่างห่อมิดชิดเช่นนั้นคงดูไม่งามสักเท่าใด”

ซูจื่ออวี๋เดินออกมาจากร้านเครื่องประดับด้วยความผิดหวัง บอกว่า

“ไปเถอะ ไปถามร้านต่อไป”

นางถามติดต่อกันสี่ห้าร้าน แต่ไม่มีร้านใดสามารถผลิตเครื่องประดับที่สามารถห่อหุ้มหยกเอาไว้ด้านในทั้งชิ้น

ซูจื่ออวี๋เป็นกังวลจึงทำให้เดินใจลอยไปบ้าง พอไม่ระวัง จึงชนเข้าอย่างจังกับคนที่เดินมาข้างหน้า

ติง เสียงกังวานดังขึ้น สิ่งของที่คนข้างหน้าถือมาด้วยหล่นกระจายเต็มพื้น

“โอ๊ย! นี่เป็นแม่นางจากตระกูลใดกัน ถึงได้เดินไม่มองทางเลย” เสียงเย้ายวนของชายหนุ่มดังขึ้น

ซูจื่ออวี๋นวดปลายจมูกที่เริ่มแดงไปด้วยพร้อมกับบอกว่า

“ขอโทษด้วย ขอโทษด้วย ข้าเดินไม่ดูทางเอง”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้ามองคนคนนั้น นางอดชะงักไม่ได้ ชายผู้นี้สวมผ้าแพรสีม่วงทั้งชุด มองดูเย้ายวนและชั่วร้าย แต่เพราะรูปโฉมของเขางดงามนัก ดังนั้นจึงมองดูเหมือนคนชั่วร้าย แต่กลับไม่ทำให้คนอื่นนึกอยากป้องกันตัวหรือคิดร้ายกับเขา

ช่างเป็นชายหนุ่มที่งดงามนัก แต่ก็...ไม่เท่าจวินมู่เหนียน

ซูจื่ออวี๋ชะงักไป ทำไมนางต้องนึกไปถึงจวินมู่เหนียนด้วย?

ซูจื่ออวี๋เบะปาก พร้อมรีบสะลัดความคิดนั้นทั้ง บอกว่า

“ชิวขุย ไปช่วยคุณท่านนี้เก็บของ”

ชิวขุยลำบากใจเล็กน้อย

“คุณ...คุณหนู...”

ซูจื่ออวี๋มองชิวขุยด้วยความสงสัย จากนั้นมองไปบนพื้นตามทิศทางที่ชิวขุยชี้นิ้ว หลังจากดูอย่างละเอียด นางอึกอักในทันที

นั้นคือกำไลหยกอันหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับแตกเป็นสี่ห้าส่วน

ชายชุดสีม่วงตรงหน้าเอ่ยปากด้วยความเสียดาย

ชายชุดม่วงบอกว่า

“ฝีมือการทำเครื่องประดับของข้า ได้รับสืบทอดจากบรรพบุรุษ ขอเพียงมีวัสดุไม่มีสิ่งใดที่ซ่อมไม่ได้”

ชิวขุยดึงแขนเสื้อซูจื่ออวี๋ พูดเสียงต่ำ

“คุณหนู พวกเราไปเถอะ เขาอาจจะเป็นคนสติไม่ดี”

ชิวขุยนึกว่าตัวเองพูดเสียงเบาแล้ว แต่ชายชุดสีม่วงกลับได้ยินทุกคำที่นางพูด

มุมปากของชายชุดสีม่วงกระตุก บอกว่า

“ไปเถอะ พวกเจ้าตามข้ากลับไป หากข้าซ่อมได้ ก็ปล่อยพวกเจ้าไป ไม่เอาเรื่องใดอีก แต่หากข้าซ่อมไม่ได้ พวกเราค่อยคุยกันว่าจะชดใช้อย่างไร?”

“ไปที่ใด?” ซูจื่ออวี๋เอ่ยถาม

ชายชุดสีม่วงเอ่ยปาก

“ร้านอัญมณีหลิงหลง...”