ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 216

ขณะที่จวินมู่เหนียนกำลังสงสัยอยู่นั้น ซูจื่ออวี๋ก็ต้องเจอเรื่องลำบากใจอีกเรื่องหนึ่ง

เถ้าแก่ของร้านเครื่องประดับ เอ่ยปากบอกว่า

“แม่นาง ท่านอยากจะใช้วัสุดอื่นห่อหุ้มหยกไม่ใช่เรื่องยาก โดยทั่วไปมักจะใช้ทองหรือเงิน แต่หากจะห่อหุ้มไว้อย่างมิดชิด เพื่อไม่ให้รู้ว่าด้านในคือสิ่งใด เรื่องนี้คงจะยาก อีกอย่างห่อมิดชิดเช่นนั้นคงดูไม่งามสักเท่าใด”

ซูจื่ออวี๋เดินออกมาจากร้านเครื่องประดับด้วยความผิดหวัง บอกว่า

“ไปเถอะ ไปถามร้านต่อไป”

นางถามติดต่อกันสี่ห้าร้าน แต่ไม่มีร้านใดสามารถผลิตเครื่องประดับที่สามารถห่อหุ้มหยกเอาไว้ด้านในทั้งชิ้น

ซูจื่ออวี๋เป็นกังวลจึงทำให้เดินใจลอยไปบ้าง พอไม่ระวัง จึงชนเข้าอย่างจังกับคนที่เดินมาข้างหน้า

ติง เสียงกังวานดังขึ้น สิ่งของที่คนข้างหน้าถือมาด้วยหล่นกระจายเต็มพื้น

“โอ๊ย! นี่เป็นแม่นางจากตระกูลใดกัน ถึงได้เดินไม่มองทางเลย” เสียงเย้ายวนของชายหนุ่มดังขึ้น

ซูจื่ออวี๋นวดปลายจมูกที่เริ่มแดงไปด้วยพร้อมกับบอกว่า

“ขอโทษด้วย ขอโทษด้วย ข้าเดินไม่ดูทางเอง”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้ามองคนคนนั้น นางอดชะงักไม่ได้ ชายผู้นี้สวมผ้าแพรสีม่วงทั้งชุด มองดูเย้ายวนและชั่วร้าย แต่เพราะรูปโฉมของเขางดงามนัก ดังนั้นจึงมองดูเหมือนคนชั่วร้าย แต่กลับไม่ทำให้คนอื่นนึกอยากป้องกันตัวหรือคิดร้ายกับเขา

ช่างเป็นชายหนุ่มที่งดงามนัก แต่ก็...ไม่เท่าจวินมู่เหนียน

ซูจื่ออวี๋ชะงักไป ทำไมนางต้องนึกไปถึงจวินมู่เหนียนด้วย?

ซูจื่ออวี๋เบะปาก พร้อมรีบสะลัดความคิดนั้นทั้ง บอกว่า

“ชิวขุย ไปช่วยคุณท่านนี้เก็บของ”

ชิวขุยลำบากใจเล็กน้อย

“คุณ...คุณหนู...”

ซูจื่ออวี๋มองชิวขุยด้วยความสงสัย จากนั้นมองไปบนพื้นตามทิศทางที่ชิวขุยชี้นิ้ว หลังจากดูอย่างละเอียด นางอึกอักในทันที

นั้นคือกำไลหยกอันหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับแตกเป็นสี่ห้าส่วน

ชายชุดสีม่วงตรงหน้าเอ่ยปากด้วยความเสียดาย