ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 22

คนซูจื่ออวี๋เรียกตัวไว้ไม่ใช่ใครอื่น คือหมอหลวงเว่ย เว่ยคงชิงนั่นเอง

หมอหลวงเว่ยชะงักไปทันที เขาไม่กล้าหันมามองซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋พูดเสียงเย็น

“หมอหลวงเว่ย ทำไมหรือ? แม้แต่เป่ยเยว่จวิ้นจู่ยังทำตามคำสัญญา แต่ท่านกลับอยากหลบหนีหรือ?”

หมอหลวงเว่ยกลัวว่าคำต่อไปซูจื่ออวี๋จะบอกว่าเขามีโทษปิดบังเบื้องสูง จึงรีบบอกว่า

“อวี๋เอ๋อร์ ข้าเป็นลุงของเจ้านะ”

ถูกต้อง เจ้าเว่ยคงชิง เป็นญาติผู้พี่ของฮูหยินเสนาบดี

แต่แล้วยังไงล่ะ? คนในตระกูลซู ไม่ว่าอยู่ในระดับไหน ก็ไม่มีคนดีแม้แต่คนเดียว

ซูจื่ออวี๋ทำหน้านิ่งมองดูหมอหลวงเว่ย ทุกคนก็หยุดฝีเท้าแล้วหันมองหมอหลวงเว่ยเช่นกัน

หมอหลวงเว่ยโกรธจนกัดฟันกรอด แต่ก็ไม่กล้าทำให้องค์ฮองเฮาเสียเวลา จึงรีบคุกเข่าลงพื้น แล้วโค้งหัวคำนับ แล้วรีบยืนขึ้นแล้ววิ่งหนีไปทันที

ทุกคนมองไปที่ซูจื่ออวี๋ ขณะที่พวกเขานับถือแม่นางผู้นี้ ก็ได้แต่จุดเทียนไว้อาลัยให้นางล่วงหน้าไปด้วย

ล่วงเกินจวนอานชิงอ๋อง เกรงว่าซูจื่ออวี๋คงไม่ได้ออกจากเรือนจำสำนักจิงจ้าว

——

เรือนจำสำนักจิงจ้าว

ซูจื่ออวี๋นั่งกอดเข่าพิงกำแพงเรือนจำอยู่บนพื้น นางเกยคางไว้บนหัวเข่าตัวเองแล้วถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

ชาติก่อนนางได้รับการประคบประหงมอย่างดี จู่ๆกลับต้องย้อนเวลากลับมาเป็นคนต่ำต้อย คงต้องใช้เวลาคุ้นเคยอีกสักพัก

ได้เอาคือนอันเป่ยเยว่นี่มันสะใจจริงๆ แต่สิ่งที่ต้องแลกกับความสะใจก็ใหญ่หลวงไม่น้อย

อือ...บางทีอาจจะใหญ่หลวงกว่าที่นางคาดการณ์ไว้

ดูจากแววตาเสียดายของใต้เท้าจ้าวสำนักจิงจ้าว นางดูออกทันทีว่า จวนอานชินอ๋องคงไม่อยากให้นางมีชีวิตออกจากเรือนจำแห่งนี้