ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 233

ซูจื่อหยวนที่อยู่ในเกี้ยวหัวใจเต้นแทบหลุดออกมาจากอก ในที่สุดนางก็ทำตามความปรารถนาของตัวเองได้สำเร็จ

ฉินอ๋องเป็นคนที่รักษาสัญญา เพียงแค่นางกับฉินอ๋องคำนับฟ้าดิน แม้ว่าเขาจะพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ฉินอ๋องก็ต้องยอมรับในสถานะของนาง

และ...

ในตอนนี้เวลานี้ เกรงว่าซูจื่ออวี๋จะขึ้นเตียงกับฝ่าบาทรองไปแล้ว ดอกไม้ที่หักไปแล้วจะคู่ควรกับฉินอ๋องได้อย่างไร?

ซูจื่อหยวนประสานมือทั้งสองเข้าหากันและหายใจเข้าไปลึกๆเพื่อระงับความตึงเครียดและตื่นเต้นภายในใจของนาง

“พี่เจ็ด ยิงศรเถิด!” จวินมู่เยว่หัวเราะคิกคักส่งคันธนูที่ผูกผ้าสีแดงและลูกธนูอีกสามดอกที่มีลูกบอลดอกไม้ห้อยอยู่

การยิงธนูเพื่อต้อนรับเจ้าสาวเป็นประเพณีของตงโจวและเป็นกฎที่ใช้ในการที่แต่งงานของภรรยาเอก

ถึงแม้ว่าซูจื่ออวี๋จะไม่ใช่ชายาเอกแต่ทุกคนต่างรู้ว่าฉินอ๋องให้ความสำคัญกับซูจื่ออวี๋ มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาต้องการยิงศรในตอนนี้

จวินมู่เหนียนยิ้มจางๆและรับลูกศรและคันธนูมา เขาที่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องการแต่งงานครั้งนี้มากนัก ในตอนนี้กลับพยักหน้าด้วยความอิ่มเอมใจ

เขาง้างคันธนูออกจนสุดก่อนจะยกมันขึ้นไปบนอากาศและปล่อยศรดอกแรกเสียงดังหวือ

พ่อบ้านเฟิงหัวเราะชอบใจและกล่าวเสียงดังว่า “ศรแรกเคารพฟ้า ให้ฟ้าประทานพรรับคู่แต่งงานใหม่! ”

จวินมู่เหนียนง้างสองอีกครั้งและยิงมันลงไปที่พื้น

พ่อบ้านเฟิงกล่าวต่อด้วยเสียงดัง “ศรสองคารพดิน ให้ดินอวยพรให้บ่าวสาวอยู่คู่กันไปร้อยปี!”

หลังจากที่สิ้นเสียงของพ่อบ้านเฟิง จวินมู่เหนียนก็รับศรดอกที่สามมาและยิงไปยังคานของเกี้ยว

เมื่อสิ้นเสียงของธนู ลูกศรที่ไม่มีหัวก็สามารถทะลุทั้งสามจุดเข้าไปในคานของเกี้ยว ทำให้ทุกคนต่างพากันปรบมือ

“พี่รอง เดี๋ยวนางก็มาแล้ว ท่านรีบร้อนไปใย? นี่ไม่การเป็นเจ้าบ่าวครั้งแรกของท่านเสียหน่อย ดูท่าทางเหมือนลิงของท่านนั่นสิ”

จวินมู่หลานขมวดคิ้ว “เจ้าจะไปเข้าใจอันใด ครั้งก่อนข้าพลาดท่าให้นางไปแล้ว ครั้งนี้ไม่สามารถพลาดได้อีก”

ท่านอ๋องสี่ยิ้มเย้าแหย่ “วางใจเถิด ข้าได้จุดธูปรัญจวนไว้ในห้องหอของท่านแล้ว เพียงแค่เข้าไปสูดสักสามอึดใจก็จะสิ้นเรี่ยวแรงควบคุมตัวเองไม่สามารถแยกแยะสิ่งต่างๆได้”

จวินมู่หลานปราดตามองอ๋องสี่ด้วยความเกรี้ยวกราด “ยาเม็ดแดงของเจ้าเมื่อครั้งก็บอกว่าใช้ได้ แต่สุดท้ายเป็นอย่างไร?”

อ๋องสี่เม้มปากก่อนจะกล่าวว่า “ใครจะไปรู้ว่านังเด็กคนนั้นจะรู้วิชาการรักษา แต่ครั้งนี้ท่านวางใจเถอะ ไม่ใช่ว่ามีกู่ควบคุมวิญญาณหรือ ต้องสมหวังแน่นอน”

จวินมู่หลานกล่าวว่า “ไม่ได้การ ข้าต้องไปดูที่ประตูรอง”

ไม่ทันที่จวินมู่หลานจะได้เดินออกไป ลั่วป๋ายก็เดินเข้ามาก่อน “กราบทูลท่านอ๋อง คุณหนูซูเข้าไปในห้องหอแล้ว นี่เป็นกระดิ่งควบคุมวิญญาณขอรับ”