ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 24

หลังจากทำให้ขาทั้งสองข้างของจู้หลิงหัก หัวหน้าผู้คุมเอ่ยปากบอกว่า

“พอแล้ว เสร็จสิ้นภารกิจแล้ว หมอหวังต่อไปเป็นหน้าที่ของท่านแล้ว ต้องรักษาชีวิตเอาไว้ เข้าใจนะ?”

หมอหวังกลับพูดอย่างเบื่อหน่าย

“แขนขาของเขาพิการไปนานแล้ว หลายปีก่อนร่างกายของเขายังแข็งแรง กระดูกที่หักต่อกลับไปดังเดิมก็ไม่เป็นไรแล้ว แต่ว่าหลายปีมานี้ร่างกายของเขาทรุดโทรมไปมาก หากพวกเจ้าไม่อยากให้เขาตาย ก็เพลาๆลงบ้างเถอะ”

หัวหน้าผู้คุมถอนหายใจ

“ใครใช้ให้เจ้าสารเลวนี่ปากแข็ง หากเขารีบสารภาพคงสิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่หรือ?”

หมอหวังรักษาจู้หลิงไปด้วย พร้อมขมวดคิ้วบอกว่า

“ถามมาตั้งหลายปีก็ไม่เห็นจะได้คำตอบอะไรเลย ไม่แน่เขาอาจจะไม่รู้จริงๆก็ได้ ฆ่าคนเป็นเรื่องง่าย เหตุใดต้องทรมานกันขนาดนี้”

หัวหน้าผู้คุมตากระตุก รีบตำหนิเสียงต่ำ

“หมอหวัง ท่านอยากตายหรือ? อย่าได้พูดจาเรื่อยเปื่อย นี่เป็นความประสงค์ของเบื้องบน”

หมอหวังแข็งค้างไปสักครู่ เหมือนเขาเพิ่งตระหนักได้ว่าพูดผิดไป จึงรีบเม้มปากและไม่พูดสิ่งใดอีก

ซูจื่ออวี๋ยืนดูอยู่อีกด้านอย่างเงียบเชียบ ในใจนางกำลังวิเคราะห์บทสนทนาของทั้งสอง

สอบสวนมาสิบกว่าปี ประสงค์ของเบื้องบน หยกเจี๋ยจื่อ หรวนหานอิน...

ซูจื่ออวี๋กำลังคิดว่าคนตรงหน้าผู้นี้ น่าจะรู้เรื่องบางอย่างที่เป็นความลับสุดยอดเข้าให้ ส่วนเบื้องบนที่เอ่ยถึง น่าจะหมายถึงองค์ฮ่องเต้?

สอบสวนมาสิบกว่าปียังไม่มีบทสรุป ฮ่องเต้เองก็ไม่ประหารเขา แสดงว่าเป็นเรื่องใหญ่มาก หากนางหลอกถามเขาได้ บางทีอาจจะช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นได้

ซูจื่ออวี๋กลอกตาไปมา นางเริ่มคิดวิเคราะห์ความเป็นไปได้ของเรื่องนี้

……

หลังจากหมอหวังจัดการบาดแผลของจู้หลิงเสร็จ เขาออกจากห้องขังพร้อมพวกผู้คุม ก่อนจะออกไปพวกเขาโยนชามข้าว ที่มีกับข้าวกินเหลือเอาไว้

จู้หลิงคลานเข้าไปอย่างยากลำบาก เขามุดหน้าเข้าไปในชามข้าว แล้วเริ่มเลียอาหารกินเหมือนหมาตัวหนึ่ง