ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 27

ซูจื่ออวี๋อดใจหายไม่ได้ จู้หลิงโหดร้ายกับตัวเองมากเกินไป เขาถึงกับซ่อนของสิ่งนั้นไว้ใต้เนื้อหนังของตัวเอง เพียงเพื่อไม่ทำให้ผิดหวัง ไม่ทำให้ท่านผิดหวังหรือ?

คุ้มค่าหรือ?

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ แม้นางจะไม่ได้สนใจหยกเจี๋ยจื่อ แต่นางไม่อยากให้ของของจู้หลิง ตกไปอยู่ในมือของราชสำนัก

สิ่งของที่เขาปกป้องมาเกือบครึ่งชีวิต ก่อนตายเขาฝากไว้ที่นาง ต่อให้ต้องโยนทิ้ง นางก็จะไม่ปล่อยให้ไปอยู่ในมือศัตรูของเขา

ซูจื่ออวี๋มองดูรอบด้าน จากนั้นยื่นมือไปหยิบชามข้าวของจู้หลิงมาขว้างลงบนพื้นจนแตก ต่อมานางใช้เศษกระเบื้อง กรีดจนแผลนั้นเปิดออก

เดิมทีคิดว่าของสิ่งนั้นทมี่อยู่ในร่างกายมนุษย์มานาน ต่อให้ไม่ย่อยสลายก็คจะมีแต่เลือดแต่เนื้อที่น่าเกลียด

แต่ไม่คิดว่า จู้หลิงกลับใชช้กระดาษไขห่อหุ้มมันเอาไว้ มิน่าละถึงต้องเปิดแผลกว้างขนาดนี้ เพราะหลังจากถูกห่อหุ้มด้วยกระดาษไข จะทำให้ขนาดของสิ่งของใหญ่ขึ้นมากกว่าหนึ่งเท่าตัว

ซูจื่ออวี๋นึกอยากจะร้องไห้ ตกลงเขาทำเพื่อใครกันแน่?

เขาดีใจมากเมื่อได้ยินชื่อของหยวนหลี หรือว่าทำเพื่อมารดาของนาง? มารดาของนาง...จะใช้คุณหนูใหญ่หรวนหานอินที่เขาพูดถึงหรือไม่?

ซูจื่ออวี๋สงสัย พลางแกะกระดาษไขที่มีเลือดติดอยู่ช้าๆ หนึ่งชั้น สองชั้น สามชั้น...กระดาษไขทั้งหมดห้าชั้น

เพื่อปกป้องของชิ้นนี้ จู้หลิงยอมสละได้แม้แต่ชีวิตเชียวหรือ!

ทว่ายังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะหายแปลกใจ นางได้เจอสิ่งที่ทำให้น่าตะลึงยิ่งกว่า

นี่มัน...

บนฝ่ามือคือหยกพระจันทร์เสี้ยวสีดำชิ้นหนึ่ง นี่...นี่มันเครื่องรางของนางชัดๆ!

ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?

ทำไมถึงมาอยู่ในร่างกายของจู้หลิง?

สิ่งนี้ก็คือหยกเจี๋ยจื่อหรือ?