ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 296

จวินมู่เหนียนหัวเราะเสียงเบา

“องค์รัชทายาทชิงฐานันดรสูงส่ง เป็นผู้มากความสามารถ สามารถแต่งงานกับพระองค์ได้ถือเป็นบุญวาสนาของนาง จะกล้าหวังตำแหน่งพระชายาได้อย่างไร? ไม่ว่าจะเป็นอนุหรือสาวใช้ ก็ล้วนแล้วแต่วาสนาของนางเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนานหยวนชิงเข้าใจทันที ดูท่าบุตรีคโตของเสนาบดีคงล่วงเกินอ๋องฉินเข้าให้แล้ว หรือพูดได้ว่า คงจะล่วงเกินน้องสาวของนางซูจื่ออวี๋เข้าให้ อ๋องฉินถึงได้ให้นางแต่งไปไกลเพียงนี้

เพียงสตรีนางเดียวเท่านั้น ซ้ำยังไม่ใช่องค์หญิง หนานหยวนชิงคิดว่าสามารถพานางกลับไปได้ จึงหัวเราะบอกว่า

“หากข้าแต่งกับพี่สาวคนโตของพระชายาอ๋องฉิน เช่นนั้นพวกเราคงเป็นครอบครัวเดียวกัน ถึงเวลานั้นท่านอ๋องฉินคงต้องช่วยเหลือข้าด้านเสบียงให้มาก”

จวินมู่เหนียนบอกว่า

“องค์รัชทายาทชิงวางใจได้ ไม่ว่าการแข่งขันในครั้งนี้จะแพ้หรือชนะ ข้าก็ต้องให้เสบียงแก่ท่านเจ็ดแสนห้าหมื่นตันอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ต่างคือ หากท่านชนะข้าขอมอบให้ท่าน แต่หากท่านแพ้เสบียงถือว่าท่านยืม รอให้หนานเจียงผ่านปัญหาไปได้ ท่านต้องคืนข้าเพิ่มขึ้นสามเท่า”

แม้ดอกเบี้ยจะสูงไปมาก ทว่าตอนนี้มีเพียงตงโจวเท่านั้นที่ช่วยหนานเจียงได้

อีกอย่าง...ใช่ว่าพวกเขาจะแพ้เสียเมื่อไหร่?

หนานหยวนชิงยกจอกเหล้าขึ้น หันไปทางจวินมู่เหนียนบอกว่า

“ขอบพระคุณสำหรับความใจกว้างของท่าน เช่นนั้นพวกเราตกลงตามนี้?”

จวินมู่เหนียนยกจอกเหล้าขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ตกลงตามนี้”

เคร้ง!

ทางนี้เพิ่งดื่มเหล้าตามข้อตกลง แต่ด้านนอกกลับมีเสียงวัตถุกระทบพื้นดังขึ้น

จากนั้นคือเสียงต่อสู้ที่ดังอึกทึก

จวินมู่เหนียนหันมองจวินมู่เย่วด้วยความสงสัย ยังมีคนกล้าต่อสู้กันในหอแปดสมบัติหรือ?

จวินมู่เย่วรีบลุกขึ้น บอกว่า

“ข้าจะไปดูเอง”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าเบาๆ

เดิมซูจื่ออวี๋นึกว่าด้านนอกมีคนอาละวาดเพราะดื่มจนเมา แต่เมื่อจวินมู่เย่วเพิ่งวิ่งออกไปก็ตะโกนชื่อหนึ่งขึ้น

“ซู่ซี หยุดนะ!”

“องค์รัชทายาท เจ้าหมอนี่ก็คือโจรที่เข้าไปขโมยของในตำหนักรับรอง เมื่อคืนข้าน้อยเห็นหน้าของเขาแล้ว”

อะไรนะ?

ทุกคนตกตะลึง ซูจื่ออวี๋ที่ลงมาถึงชั้นหนึ่งก็ตกใจไม่น้อย

เพราะนางนึกถึงเสื้อผ้าเปื้อนเลือดที่เห็นวันนี้ในห้องของซู่ซี

ที่แท้เขาได้รับบาดเจ็บนี่เอง ซ้ำได้รับบาดเจ็บเพราะไปขโมยของที่ตำหนักรับรอง

ซูจื่ออวี๋ร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง แม้นางจะไม่รู้ว่าเป้าหมายของซู่ซีคืออะไร แต่นางรู้ว่า จะให้ซู่ซีตกอยู่ในมือคนของหนานเจียงไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นด้วยนิสัยโหดเหี้ยมของหนานหยวนหรัว ซู่ซีไม่มีทางรอดแน่

หากเขาตายไปแล้ว เบาะแสของนางคงจะหายไปด้วย

ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยปากบอกว่า

“หยุดเดี๋ยวนี้ เป็นเรื่องเข้าใจผิด ล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น”

หนานหยวนหรัวเห็นซูจื่ออวี๋ร้อนรนถึงเพียงนั้น จึงนึกสนุกขึ้นมา นางหรี่ตามองซูจื่ออวี๋ที่อยู่ด้านล่าง เอ่ยปากถามว่า

“เข้าใจผิดหรือ? ทำไม หรือว่าเจ้าเป็นคนส่งเขาไปลอบสังหาร?”