ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 316

ซูจื่ออวี๋มองไปยังสีของท้องฟ้าและพูดว่า “เร็วที่สุดยามสามคืนนี้ ช้าที่สุดพรุ่งนี้ เขาเสียเลือดไปมาก”

โม่ซุนพยักหน้า “ยังทันเวลา”

ซูจื่ออวี๋คงประเมินสมรรถภาพทางกายของชู่ซีต่ำเกินไป เขาฟื้นขึ้นมาก่อนยามสามในคืนนี้

ซูจื่ออวี๋และโม่ซุนอยู่ในห้องตลอดเวลา เมื่อเห็นว่าชู่ซีฟื้นขึ้นมา ทั้งสองจึงดีใจมาก

ชู่ซียังคงอ่อนแอ แต่สติสัมปชัญญะของเขานั้นแจ่มแจ้งอย่างมาก เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋เขาก็รีบถามทันที “เสี่ยวอวี๋…”

ซูจื่ออวี๋กล่าวขอโทษ “ข้าขอโทษ ข้าช่วยนางไม่ได้ หมอเทวดาโม่ก็มาเช่นกัน พวกเราหมดหนทางแล้วจริงๆ”

ชู่ซีไม่ได้แสดงอาการมากนัก แต่ซูจื่ออวี๋ยังมองเห็นความเศร้าโศกในตาของเขาได้อย่างง่ายดาย

ชู่ซีกล่าวว่า “เมื่อถูกฝ่ามือของเยาเตาเพียงหนึ่งฝ่ามือ อย่าว่าแต่นาง ถึงจะเป็นข้าก็หนีจากความตายยาก” กล่าวอีกนัยหนึ่งว่าเขาไม่ตำหนิซูจื่ออวี๋และโม่ซุนเลยแม้แต่น้อย

แต่ซูจื่ออวี๋กลับจับประเด็นสำคัญจากคำพูดของชู่ซีได้และถามด้วยความสงสัย “เยาเตา? เจ้าหมายถึงองครักษ์เงาของหนานเจียงผู้นั้น? เป็นเขาเองหรือที่ลอบโจมตีเจ้า?”

ชู่ซีเม้มปากและไม่ต้องการที่จะตอบอะไรอีก

โม่ซุนเห็นเช่นนี้จึงเอ่ยปากว่า “แม่นางซู ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันเพียงลำพังสักครู่เถิด”

ซูจื่ออวี๋เข้าใจ นี่เป็นเวลาที่ต้องยกให้พวกเขาสองพี่น้องได้กล่าวอำลากัน

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจและหันตัวเดินออกไป และโม่ซุนได้ทำการหยิบเข็มเงินขึ้นมาเพื่อเตรียมลงมือปลุกเสี่ยวอวี๋

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋กำลังจะออกไป ชู่ซีก็พูดว่า “ช่วยทำไข่ลวกน้ำลำไยให้ข้าสักชามได้หรือไม่ เสี่ยวอวี๋ชื่นชอบรสชาตินั้น…”

เมื่อคิดว่านี่เป็นอาหารมื้อสุดท้ายของเสี่ยวอวี๋ อกของซูจื่ออวี๋ก็บีบรัดแน่นด้วยความเสียใจ นางพยักหน้าและรับปาก “ข้าจะสั่งให้คนนำขึ้นมา”