ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 317

จวินมู่เหนียนสามารถที่ตัดผลลัพธ์ได้อย่างง่ายดาย นั่นคือ…เด็กคนนี้ชอบกลิ่นกายเขา

จวินมู่เหนียนกอดอกและกล่าวขึ้นมาว่า “พวกเรากลับไปพักผ่อน ข้าจัดการที่นี่แล้ว ไม่มีทางปล่อยให้ชู่ซีออกไปแน่นอน” 　

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่ได้ จะใช้กำลังไม่ได้ เขายังบาดเจ็บอยู่”

เมื่อได้ยินซูจื่ออวี๋เป็นห่วงเป็นใยชู่ซีเช่นนี้ จวินมู่เหนียนก็เริ่มอารมณ์ขุ่นเคือง

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดก่อนจะพูด “เช่นนั้นก็พักผ่อนที่หอแปดสมบัติ หากเขามีความเคลื่อนไหวใด เจ้าจะได้รู้ตัวทันเวลา”

ซูจื่ออวี๋คิดเล็กน้อย วิธีนี้ใช้ได้ นางพยักหน้าตกลง “ได้”

ในตอนที่ซูจื่ออวี๋ตกลงก็คิดไปว่าตัวเองจะได้นอนเพียงลำพัง เมื่อตรงเข้าไปในห้องจึงได้รู้ว่า นางต้องนอนร่วมเตียงกับจวินมู่เหนียน

สวรรค์! นี่มันไม่ได้มิใช่หรือ?

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนอย่างร้อนรนทั้งถามออกมา “ท่านอ๋องไม่กลับจวนหรือ?”

จวินมู่เหนียนพูดออกมาอย่างเฉยชา “ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว กลับไปก็ลำบาก ข้ายังจะได้นอนหรือไม่?”

มุมปากของซูจื่ออวี๋กระตุก นางแอบตำหนิเขาอยู่ในใจ “รู้ว่าดึกแล้วท่านยังจะมาอีก”

ซูจื่ออวี๋ยืนอยู่ในห้องและพบว่ามีเตียงเพียงหลังเดียว นางขมวดคิ้วเข้าหากัน “แต่มันไม่เหมาะสม ท่านอ๋อง แต่ว่าพวกเรามีข้อตกลงกันอยู่”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้ว “ถูกต้อง เช่นนั้นเจ้ายังจำข้อตกลงที่ข้าพูดก่อนออกมาได้หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนโน้มกายเอนเข้าไปมองหน้าซูจื่ออวี๋ที่มีสีหน้ากระวนกระวายใจก่อนจะเอ่ยว่า “ปรนนิบัติด้วยใจ เจ้ายังไม่เคยทำมาก่อน”

ตึกตัก! ตึกตัก!

ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นระรัว ปรนนิบัติด้วยใจ? ปรนนิบัติแบบใด? หรือว่าจะ…

ซูจื่ออวี๋รู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก แต่นางกลับพบว่าตนดูเหมือนจะประหม่าเท่านั้น แต่นางไม่ได้ต่อต้านแม้แต่น้อย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับนาง? นางถูกมนต์สะกดโฉมหน้าฟ้าประทานของจวินมู่เหนียนงั้นหรือ?

ซูจื่ออวี๋ขบริมฝีปากและหลับตาลงอย่างเชื่องช้าไม่มองจวินมู่เหนียนอีกต่อไป โดยไม่รู้ว่าเป็นการต่อต้านหรือให้ทำได้ตามอำเภอใจ

ทำได้ตามอำเภอใจ? เมื่อคิดถึงคำนี้ จวินมู่เหนียนก็รู้สึกว่าเลือดสูบฉีดไปทั่วร่าง เขารีบพลิกตัวลงมานอนข้างกายของซูจื่ออวี๋เงียบๆก่อนจะกอดนางเอาไว้และพูดว่า “นอนเถิด”