ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 337

ฮ่องเต้จาวเหวินคิดมากเกินไป ซูจื่ออวี๋ต่อสู้ไม่เป็น นางแค่รู้จักการเคลื่อนไหวเท่านั้น หรือพูดอีกอย่างก็คือแค่มีความรู้ผิวเผิน แต่ไม่รู้ถึงแก่นแท้ของมัน ในเมื่อไม่เข้าใจวิชาใจ ก็ไม่มีทางเข้าใจพลังภายใน

สาเหตุที่ชาติก่อนนางเรียน กลองกระดิ่งคู่กับกระบวนท่าดาบ เพียงเพราะรู้สึกว่ามันไพเราะและน่าสนใจดี ไม่เพียงแต่ทำให้ร่างกายของนางแข็งแรงขึ้นเท่านั้น แต่ยังทำให้นางสามารถเอาชนะทุกคนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ด้วย

เพียงแต่นางไม่รู้ว่ากระบวนท่าดาบชุดนี้ของนางมีที่มามากมายจริงๆ

การเคลื่อนไหวของซูจื่ออวี๋นั้นว่องไว เปิดปิดหรือพุ่งตรงไปบนท้องฟ้า ปิ่นเล็กๆ ในมือของนางนั้นร่ายรำอย่างทรงพลังเหมือนดาบที่ชี้ไปบนท้องฟ้า

ในเวลาเดียวกันเสียงกลองที่ทรงพลังก็เริ่มดังออกมาจากใต้เท้าของนางอย่างต่อเนื่อง กลองขนาดใหญ่เช่นนี้กลบเสียงกลองมังกรทั้งหมด

หากตั้งใจฟัง ก็จะได้ยินเสียงที่ไพเราะของกระดิ่งสัมฤทธิ์ที่ดังสลับกับเสียงนั้น

ตู้มๆๆ! กริ๊งๆๆ! ตู้มๆๆ! กริ๊งๆๆ!

เสียงทั้งสองดังประสานกัน!

หลังจากจวินมู่เหนียนเห็นเช่นนั้นก็รีบพูดออกมาทันที “เทียนชิงหยุดก่อน!”

เทียนชิงวางไม้กลองหยุดตีกลองในทันที แต่รับไม้พายจากมือของจวินมู่เหนียน นั่งลงบนตำแหน่งของมือพาย

มือพายบนเรือของจวินมู่เหนียนทั้งหมด ในขณะนี้ ทุกคนรับคำสั่งจากเสียงกลองมังกรจิ้งของซูจื่ออวี๋

และเสียงกลองกับเสียงกระดิ่งก็เข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ เมื่อไปถึงหูของมือพายเหล่านั้น ราวกับมีพลังเวท เหมือนพัดพาเอาความเหนื่อยล้าของทุกคนออกไป ในชั่วพริบตานั้นก็รู้สึกว่ามีร่างกายมีพลังขึ้นมาไร้ที่สิ้นสุด

ฟรึ่บๆๆ! ความเร็วของการพายนั้นเร็วมากจนทำให้คนรู้สึกว่าเรือมังกรบินไปเหมือนทะยานผ่านเมฆ

“นี่มันกระบวนท่าดาบอันใดกัน? ถึงขั้นเพิ่มพลังเพิ่มขวัญกำลังใจได้เช่นนี้ แม้แต่ข้าที่นั่งอยู่ที่นี่ก็ยังรู้สึกตื่นเต้น!” สายตาของฮ่องเต้จาวเหวินถูกร่างเล็กๆ ที่สวมชุดสีเขียวหิมะนั่นดึงดูดจนละสายตาไม่ได้

อานชินอ๋องเอ่ยด้วยแววตาสงสัย “ทูลฝ่าบาท กระบวนท่าดาบนี้กระหม่อมไม่คุ้นเลย แต่พอผสมผสานกับเสียงกลองและเสียงกระดิ่งแล้ว ดูเหมือนจะเป็น...บทเพลงในบันทึกโบราณ บทเพลงสงครามทำลายเชียงฉิน! “