ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 357

จวินมู่เหนียนรู้สึกจนใจ ตอนที่นางนั่งอยู่บนตักเขาตัวหดเกร็งและแข็งทื่อ หากนางเมาเหล้าจริง จะยังจำได้อย่างไรว่าชายหญิงควรเว้นระยะห่าง?

จวินมู่เหนียนถอนหายใจ ขมวดคิ้วบอกว่า

“กล้าลงมือต่อหน้าท่านพ่อ เจ้ามีสักกี่ชีวิตกัน?”

ซูจื่ออวี๋เบะปากบอกว่า

“ใครใช้ให้นางคิดจะเล่นงานข้าก่อน ข้าเพียงแค่ลงโทษนางเท่านั้น”

ซูจื่ออวี๋พูดไปด้วยพลางจะลงจากตักจวินมู่เหนียนด้วย จวินมู่เหนียนตำหนินางจึงทำให้นางไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก

ทว่าตอนที่นางกำลังจะลุกขึ้น กลับถูกจวินมู่เหนียนรัดตัวกลับไป

เขาโอบรัดเอวนางเอาไว้แน่น พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงระอาใจ

“ยังพูดกันไม่จบ จะไปไหนหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วบอกว่า

“ทำไม? ท่านอ๋องสงสารหรือ? สงสารน้องเยว่เอ๋อร์ของท่านหรือ? คำที่นางเรียกว่าพี่หลานซี คงทำให้ท่านอ๋องใจละลายเลยสิท่า มีสิทธิ์อะไรที่จวิ้นจู่อย่างนางสามารถทำเลวได้ แต่ซูจื่ออวี๋อย่างข้าทำชั่วไม่ได้ นางเตรียมเชือกไว้ให้ข้า นั่นมันของที่คิดจะเอาชีวิต ข้าเพียงแค่วางยาในเหล้านางเล็กน้อย เพื่อให้นางสนุกสนานเท่านั้น ส่วนเรื่องยาปลุกกำหนัดอะไรนั่น นางเป็นคนเปิดโปงตัวเองต่างหาก เรื่องนี้ท่านอ๋องก็จะโยนความผิดข้าหรือ? !”

จวินมู่เหนียนเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋พูดจาประชดประชันเขา จนกระทั่งนางพูดจบ จวินมู่เหนียนถึงได้ถอนหายใจอย่างเอือมระอา

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วบอกว่า

“ทำไม? ข้าพูดผิดตรงไหน?”

จวินมู่เหนียนยื่นนิ้วชี้กับนิ้วกลางออก แล้วจิ้มไปที่ระหว่างคิ้วของซูจื่ออวี๋ พูดอย่างเหนื่อยใจ

“สมองเล็กๆนี่ใส่อะไรไว้ข้างในหรือ? ข้าจะไปสงสารนางทำไม?”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไป จากนั้นนางพูดซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ