ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 407

ดวงตากลมโตของซูจื่ออวี๋กระพริบ คิดในใจว่าเหตุใดจวินมู่เหนียนถึงไม่จับใจความสำคัญ?

ใจความสำคัญของนางคือต้องการจะบอกเขาว่าอย่าสืบเรื่องความลับของนาง!

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋ไม่พูด จวินมู่เหนียนขมวดคิ้ว แล้วโน้มเข้าไปใกล้กว่าเดิม เมื่อเห็นว่าเกือบจะโดนจูบ ซูจื่ออวี๋รีบหลับตาทันที สองมือของนางดันหน้าอกของจวินมู่เหนียนเอาไว้ รีบร้อนบอกว่า

“ใช่ใช่ใช่ อยากอยากอยาก! ขอเพียงท่านอ๋องไม่รังแกข้า ข้าจะทำดีกับท่านอ๋องแน่นอน”

จวินมู่เหนียนมองขนตางอนยาวของนาง ที่กำลังสั่นระริก ทำให้เขารู้สึกอยากจะหัวเราะ

จากนั้นเขายืนตัวตรง ยื่นมือไปจี้ระหว่างคิ้วของซูจื่ออวี๋ บอกว่า

“เจ้าดีกับข้าได้ แต่ข้าคงไม่รังแกเจ้าไม่ได้! พักผ่อนให้ดี อย่าออกไปไหนอีก ข้าจะเข้าวังไปว่าราชการแล้ว”

เมื่อพูดจบจวินมู่เหนียนหันหลังจากไปทันที จนกระทั่งเสียงฝีเท้าของจวินมู่เหนียนหายไปจากเรือนแล้ว นางถึงได้ดึงสติกลับมา

คำพูดของจวินมู่เหนียนหมายความว่าอย่างไร?

อะไรคือข้าคงไม่รังแกเจ้าไม่ได้? เขาอยากจะรังแกนางอย่างไรอีก?

ซูจื่ออวี๋ปิดหน้าตัวเอง รู้สึกว่าร้อนวูบวาบขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางคิดแผลงๆหรือไม่

——

เมื่อซูจื่ออวี๋นอนตื่นขึ้นมา เวลาได้เลยเที่ยงวันไปแล้ว เดิมนางอยากไปถามจวินมู่เหนียนเกี่ยวกับข่าวของหยินซวง แต่กลับไม่คิดว่าจวนอ๋องจะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยือน

ซูจื่ออวี๋หันมองชิวขุยแล้วถามด้วยความสงสัย

“เจ้าว่าใครมานะ?”

ชิวขุยเองก็สงสัยไม่น้อย บอกว่า

“อนุหยางเจ้าค่ะ นางบอกว่ามีเรื่องมาขอพบคุณหนู”

อนุหยาง นั่นมันซื่อจี้หัวหน้าสาวใช้จวนเสนาบดีไม่ใช่หรือ? ช่วงนี้มีเรื่องวุ่นวายมากมาย จนทำให้ซูจื่ออวี๋แทบจะลืมบุคคลเช่นนี้ไปแล้ว

ซูจื่ออวี๋ไม่ค่อยเข้าใจ อย่างซื่อจี้จะมีเรื่องเร่งด่วนอะไรให้นางช่วย?

จะพบหรือไม่พบดี?

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดอยู่สักครู่ ในที่สุดก็ตัดสินใจไปพบ ตอนนี้อนุหยางฮูหยินซูถือว่าเป็นอริต่อกัน ดังคำที่ว่า ศัตรูของศัตรูก็คือมิตรสหาย