ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 426

“เป็นนาง?” ซูจื่ออวี๋อุทานเสียงต่ำ

จวินมู่เหนียนถามซูจื่ออวี๋ “อะไร?”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยเสียงต่ำ “ท่านอ๋อง เป็นหยินซวง”

จวินมู่เหนียนมองไปที่นางรำที่เป็นผู้นำ เอ่ยถามว่า “หยินซวง”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วกล่าว “ท่านอ๋อง มันไม่ปกติ นางเหมือนกำลังจะช่วย”

ช่วย?

จวินมู่เหนียนไม่ได้ใส่ใจดูการแสดงมาตลอด เมื่อได้ยินซูจื่ออวี๋พูดเช่นนี้จึงตั้งใจมอง หลังจากนั้นไม่นานก็พบว่าที่ซูจื่ออวี๋พูดมานั้นไม่ผิด

หยินซวงดูเหมือนจะผิดปกติเล็กน้อย ตามหลักแล้วถ้าบอกว่าเป็นนักเต้นนำการเคลื่อนไหวของนางควรจะโดดเด่นในกลุ่มนักเต้น

แต่ทุกก้าวของนางเหมือนเดินออกมาไกลขึ้น และห่างจากเพื่อนนักเต้นของนาง และจะถูกรายล้อมด้วยนักเต้นบังเงาร่างของนาง อีกอย่างนางก็กะพริบตาตลอด ไม่ใช่กับคนคนเดียว แต่เหมือนกับว่าใครก็ตามที่สบสายตากับนาง ก็จะสบสายตากับคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับอยากจะสื่อบางอย่าง

ซูจื่ออวี๋เข้าไปใกล้จวินมู่เหนียน เอ่ยเสียงต่ำ “ท่านอ๋อง หลังลูกปัดระหว่างเอวของพวกนางรำมีบางอย่าง การเคลื่อนไหวของพวกเราเร็วเกินไป ข้ามองไม่ชัด”

แววตาคู่นั้นของจวินมู่เหนียนหรี่ลง หลังจากนั้นไม่นานก็ตบมือของซูจื่ออวี๋เบาๆ แล้วเอ่ยด้วยความอ่อนโยน “มายืนอยู่ข้างหลังข้า”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นรัว ดูเหมือนว่าความกังวลของนางนั้นไม่ได้เสียเปล่า มีอันตรายอย่างที่คิดไว้จริงๆ

ซูจื่ออวี๋รีบลุกขึ้นยืน เพื่อไม่ให้นางรำเหล่านั้นพบพิรุธ ซูจื่ออวี๋ก็แสร้งทำเป็นนวดไหล่ให้จวินมู่เหนียน ยืนอยู่ด้านหลังรถเข็นของเขา

แล้วจวินมู่เหนียนก็ร้องตะโกนเสียงดัง “หยุด”

อยู่ๆ จวินมู่เหนียนก็ร้องตะโกนออกมาว่าหยุด ทันใดนั้นทุกคนก็ค่อยๆ หันไปมอง หยินซวงที่อยู่บนเวทีกลมก็หยุดชะงักฝีเท้า แต่นางรำทั้งหกคนที่อยู่รายล้อมนาง ไม่เพียงแต่ไม่หยุด แต่กลับเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น

เทียนชิงเห็นเช่นนั้นก็มีสีหน้าเย็นชา ก่อนจะตะโกนออกมา “อ๋องฉินบอกให้พวกเจ้าหยุด ไม่ได้ยินหรือ?”

นางรำเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่ได้ยิน หมุนตัวกระโดดขึ้นมา การหมุนตัวกระโดดขึ้นมาอย่างกะทันหันนี้ ลูกปัดที่อยู่ระหว่างเอวของพวกนางก็หมุนอย่างรุนแรง และด้วยเช่นนี้ซูจื่ออวี๋ถึงสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่หลังลูกปัดนั้นได้อย่างชัดเจน