ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 44

ซูจื่ออวี๋ใช้ผ้าเช็ดฝ่ามือของตัวเอง ราวกับสัมผัสโดนสิ่งสกปรกอะไรทำนองนั้น พลางกล่าวด้วยเสียงเย็นชา “ตบเจ้าแล้วยังไง? เจ้าเป็นบ่าว พูดจาไม่ดี คุณหนูสามของจวนเสนาบดีอย่างข้า จะตีเจ้ามิได้เชียวรึ? ความผิดนี้ เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าพรุ่งนี้ข้าขายเจ้าได้”

ซื่อจี้ยังตกใจ ไม่สนใจความเจ็บปวดบนใบหน้า ถอยกลับไปสองก้าว เอ่ยโต้แย้ง “เจ้า... เจ้า... เจ้าขายข้าไม่ได้ ข้า...ข้าเป็นสาวใช้ที่แต่งงานมาพร้อมกับฮูหยิน”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะออกมา “ดูมารยาทเจ้าสิ เอ่ยปาวๆ ว่าเจ้าเจ้าข้าข้า เจ้าคู่ควรเรียกคุณหนูอย่างข้าเช่นนี้ด้วยหรืออย่างไร? ปกติท่านแม่เขาสั่งสอนเจ้าเช่นนี้หรือ? อย่างน้อยข้าก็เป็นคุณหนูสามของจวนเสนาบดี แต่เจ้ากลับกล้าพูดจาหยาบคายกับข้าบนถนนผิงหนานแห่งนี้ กลับจวนคราวนี้ เจ้าอยากจะถูกโบยหรือไม่ คุกเข่าแล้วเรียกข้าว่าคุณหนู”

ซื่อจี้ถูกซูจื่ออวี๋โกรธจนอึ้งไปพักหนึ่ง ผ่านไปครึ่งวันก็ยังคิดคำโต้แย้งไม่ออก

เพราะซูจื่ออวี๋พูดถูก นางมีอายุมากกว่าซูจื่ออวี๋สี่ห้าปี เคยข่มเหงซูจื่ออวี๋ให้เรียก ตัวเองว่าบ่าว

แต่ซูจื่ออวี๋ในตอนนั้นเป็นคนยอมรับความลำบากโดยไม่ขัดขืน ขี้ขลาด ไม่เคยเป็นคนเฉียบขนาดขนาดนั้นมาก่อน

ซื่อจี้มองซูจื่ออวี๋ราวกับเห็นผี ชาวบ้านในเมืองหลวงมองซูจื่ออวี๋ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ขณะที่เหล่าอ๋องหลายคนบนร้านปาเจินฝั่งตรงข้ามกำลังมองซูจื่ออวี๋

……

“ไม่คิดเลยว่าสามสาวน้อยตระกูลซูจะหน้าตาดีขนาดนี้ พี่รอง เหตุใดถึงได้ชอบคนที่สองล่ะ ไม่ชอบคนที่สาม? ละครคราวก่อนมันน่าตื่นตาตื่นใจมาก” อ๋องจวินมู่ฉงเลียริมฝีปาก ในแววตาเต็มไปด้วยเจตนาไม่ดี

อ๋องรองจวินมู่หลานมองไปที่ซูจื่ออวี๋ ในใจกลับรู้สึกแปลกๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้ ซูจื่ออวี๋ในอดีตไม่ได้เป็นแบบนี้ นางแต่งตัวสวยหยาดเยิ้มเพื่อพยายามมาล่อลวงเขา แต่เขากลับไม่ชอบผงแป้งหนาเตอะประเภทนั้น

พอวันนี้ได้เจอ แม้ว่านางจะแต่งชุดไว้ทุกข์ แต่เหตุใดถึงทำให้คนรู้สึกว่านางงามล่มเมืองเช่นนี้?

อ๋องรองจวินมู่หลานจิบชาแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “ลูกอนุ จะคู่ควรเป็นชายาเอกได้อย่างไร”