ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 46

จื่อซูเดินโซเซถอยหลังไปสองก้าว ชิวขุยก็รีบเอื้อมมือไปพยุงนางไว้

จื่อซูส่ายหัวพลางถอนหายใจ “เป็นลูกอนุ หรือว่าในใจเจ้าข้าไม่คู่ควรให้เจ้าเรียกว่าคุณหนู ถึงอย่างไรข้าก็เป็นลูกสาวของท่านพ่อ เหตุใดเจ้าถึงไม่แยกแยะที่ต่ำที่สูงเช่นนี้? อยู่ข้างนอกนินทาแม่ใหญ่และพวกพี่สาวก็ช่างเถอะ พอข้าตำหนิเจ้า เจ้าก็ลงมือกับข้าเลยหรือ ข้า...ข้า..”

ซูจื่ออวี๋ทำหน้าเหมือนถูกรังแก และไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อต้าน เมื่อรวมเข้ากับใบหน้าที่งามล่มเมืองไร้ไม่มีผงแป้งของนาง ก็ทำให้ชาวบ้านเห็นแล้วรู้สึกสงสาร

แม้แต่องค์ชายแปดจวินมู่เยว่ที่อยู่บนหอแปดสมบัติก็ยังตบโต๊ะตำหนิด้วยความโกรธ “มันไร้เหตุผลสิ้นดี เห็นได้ชัดว่านี่เป็นบ่าวรังแกนาย เสนาบดีซูสั่งสอนบ่าวไพร่เยี่ยงนี้หรือ?”

จวินมู่เหนียนมองจวินมู่เยว่อย่างสงสัย คิดในใจว่าซูจื่ออวี๋คนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ แค่สามประโยคก็สามารถล่อลวงใจผู้คนได้

เห็นได้ชัดว่าน้องแปดก็เหมือนกับเขา ไม่ได้ยินสิ่งที่สาวใช้คนนั้นพูด ได้ยินแต่เสียงของซูจื่ออวี๋ฝ่ายเดียวแทน กลับโกรธแค้นขนาดนี้

จวินมู่เหนียนมองลงไปที่ซูจื่ออวี๋ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการพินิจ

สตรีร้ายกาจเช่นนี้ ถูกรังแกมาหลายปีได้อย่างไร เป็นการตั้งใจหรือ? หรือมีวัตถุประสงค์อื่น

วัตถุประสงค์อื่น...

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยในใจ นางมาที่หอสมบัติหลิงหลงไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรือเปล่า

จวินมู่เหนียนวางถ้วยชาในมือลงและเอ่ยว่า “พวกเราลงไปเถอะ”