ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 468

เมื่อป๋ายหลี่เชียนซางได้ยินก็สีหน้าเปลี่ยนในทันใด ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เจ้าว่ามาให้ละเอียดสิ”

เมื่อพนักงานเห็นเถ้าแก่สนใจ จึงรีบเอ่ยอย่างเอาใจ

“นอกจากเวินเซียงอวี้หยวน หอพลาหกแล้วก็ร้านอัญมณีหลิงหลงที่สาวใช้คนนี้ยังไม่ได้ไป ร้านอื่นนางล้วนไปมาหมดแล้ว แม้แต่ร้านกระดาษเงินกระดาษทองนางก็ไปซื้อของมาบางส่วน เถ้าแก่ ท่านว่าอ๋องฉินต้องการสิ่งใดกันแน่?”

พนักงานลูบคาง แล้วทำท่าสนอกสนใจอย่างเห็นได้ชัด

ป๋ายหลี่เชียนซางยักคิ้ว เหมือนจะเข้าใจสาเหตุที่อยู่ในนั้น

ดูท่าซูจื่ออวี๋คงเจอเรื่องยุ่งยากเข้า แต่กลับออกจากจวนอ๋องแนไม่ได้ ดังนั้นจึงให้สาวใช้คนนี้ส่งสารให้เขา

มุมปากของป๋ายหลี่เชียนซางยกขึ้นจนเป็นรอยยิ้ม ซึ่งพนักงานไม่เข้าใจว่าหมายที่แฝงอยู่ในนั้น

ป๋ายหลี่เชียนซางเอ่ยปาก

“เอาล่ะๆ รีบไปทำงานได้แล้ว”

พนักงานฉีกยิ้ม แล้วรีบไปทำงาน

……

ความเคลื่อนไหวของชิวขุยดึงดูดป๋ายหลี่เชียนซางสำเร็จ แต่ก็ดึงดูดลั่วไป๋แห่งจวนอ๋องรอง ที่กำลังตามสืบร่องรอยของเซิงเซิง

ลั่วไป๋ที่กำลังดื่มชาอยู่ในร้านน้ำชา เห็นชิวขุยทำท่าเหมือนผีเสื้อ บินไปร้านนี้ที แล้วก็บินไปร้านโน้นที ทั้งยังยิ้มหวานให้กับเถ้าแก่ทุกร้าน ทำให้ในใจลั่วไป๋หงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

เกิดเสียงดังปัง ลั่วไป๋วางแก้วน้ำชาลงอย่างแรง จากนั้นก้าวลงตึกอย่างรวดเร็ว

ขณะนี้ชิวขุยที่เพิ่งซื้อเกาลัดคั่วเสร็จกำลังเดินกลับจวนอ๋องแน ไม่ได้ระวังเลยว่าด้านหลังมีบุรุษสองคนกำลังเดินตามนางอยู่

กลิ่นเกาลัดคั่วหอมกรุ่น ชิวขุยที่กอดเกาลัดคั่วอุ่นๆไว้กับตัว อดไม่ได้จนอยากจะกินดูสักเม็ด แต่ก็ไม่กล้าลามปาม จึงได้แต่ทนกลืนน้ำลาย แล้วรีบเดินกลับไปจวนอ๋องฉิน

เมื่อเดินออกจากถนนเส้นนี้ จากนั้นหักเลี้ยวก็จะถึงแล้ว แต่จู่ๆ ชิวขุยกลับรู้สึกชาวาบที่คอ ต่อมานางหน้ามืดแล้วล้มลง

ตอนที่ล้ม นางตกสู่อ้อมอกของลั่วไป๋อย่างพอดิบพอดี

บนถนนยังมีคนสัญจรไปมา ลั่วไป๋จึงประคองนางเอาไว้ แล้วแสร้งตำหนิเสียงดัง

“กลางวันแสกๆ ยังกินเหล้าอีก โชคดีที่พี่ใหญ่ออกมาตามหาเจ้า ดูเจ้าสิช่างเหลวไหลเหลือเกิน ไปได้แล้ว กลับบ้าน!”

เมื่อคนรอบข้างได้ยิน จึงนึกว่าที่แท้พี่ชายมาตามหาน้องสาวที่มัวแต่เที่ยวเล่น จึงไม่มีใครสนใจอีก ต่างเบือนหน้าหนี แล้วเดินไปตามทาง

ส่วนลั่วไป๋กลับพยุงชิวขุยให้เดินมาที่ซอยลับแห่งหนึ่ง

ชิวขุยเอาแต่ร้องไห้ นางจะไปรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่ลั่วไป๋พูดคืออะไร

ลั่วไป๋เอ่ยอย่างเหนื่อยใจ

“เมื่อเห็นข้า ต้องทำความเคารพ ต้องทักทาย ลืมแล้วหรือ?”

เมื่อชิวขุยได้ยินเรื่องนี้ จึงโล่งใจ รีบบอกว่า

“บ่าว บ่าวคารวะองครักษ์ลั่วเจ้าค่ะ”

องครักษ์ลั่ว?

ลั่วไป๋ไม่พอใจกับคำเรียกขานของนาง บอกว่า

“เปลี่ยนคำเรียกขานใหม่สิ”

ชิวขุยกลุ้มใจ

“บ่าว...บ่าวคารวะใต้เท้าลั่วเจ้าค่ะ”

ใต้เท้าลั่ว? ทำไมยิ่งเรียกยิ่งห่างเหินเล่า?