ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 469

ลั่วไป๋เอ่ยอย่างไม่พอใจ

“ใช้ไม่ได้ เปลี่ยนอีก! ข้าเห็นเจ้าเรียกเจ้าของร้านพวกนั้นด้วยความสนิทสนมว่าพี่!”

ชิวขุยกระพริบดวงตาคู่โตแล้วมองลั่วไป๋ ในแววตาหวาดกลัวและสงสัย คนคนนี้...จะให้นางเรียกเขาว่าพี่หรือ?

ชิวขุยเม้มปาก พูดอย่างลำบากใจ

“ใต้เท้าก็คือใต้เท้า บ่าวก็คือบ่าว บ่าวไม่กล้าล้ำเส้นเจ้าค่ะ”

ลั่วไป๋จับไหล่ของชิวขุย แล้วกัดฟันบอกว่า

“ให้เจ้าเรียก เจ้าก็ต้องเรียก จะพูดมากทำไม”

ชิวขุยตกใจจนสะดุ้ง รีบพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“พี่...พี่ลั่ว พี่ลั่ว...”

น้ำเสียงอ่อนนุ่มที่เปล่งออกไป นอกจากไม่ได้ทำให้ลั่วไป๋หายโกรธ กลับทำให้เขาตื่นตัวมากขึ้น ไม่รู้ว่ายัยเด็กบอบบางคนนี้มีเสน่ห์อะไร ถึงได้ทำให้เขายากจะควบคุมตัวเองทุกครั้ง

ลั่วไป๋ค่อยๆคลายมือจากไหล่ของชิวขุย นางรู้สึกเหมือนได้รับอภัยโทษ อยากจะรีบหนีทันที แต่จู่ๆ กลับถูกลั่วไป๋กักตัวเอาไว้จนหลังชิดกำแพง

ลั่วไป๋วางสองมือไว้บนกำแพง แล้วก้มหน้ามองชิวขุยอย่างกดดัน บอกว่า

“เจ้าไปเรียนมารยาทมาจากไหน ไม่ถูกต้องตามกฎระเบียบสักนิด”

ชิวขุยไม่กล้าเงยหน้ามองลั่วไป๋ จึงเอาแต่ก้มหน้าเม้มปาก

“บ่าว...บ่าวโตมาจากจวนเสนาบดี กฎระเบียบ...กฎระเบียบถูกสอนโดยแม่นมหลิวเจ้าค่ะ”

ลั่วไป๋ยักคิ้วบอกว่า

“นั่นมันกฎระเบียบของจวนเสนาบดี ล้วนแตกต่างจากกฎระเบียบในจวนอ๋องและแตกต่างจากกฎระเบียบในวัง ที่เจ้าทำความเคารพเมื่อสักครู่ ก็ถือว่าไม่ถูกกฎระเบียบ”

ชิวขุยมองลั่วไป๋ตาปริบๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

ลั่วไป๋ยิ้ม ความโหดเหี้ยมบนใบหน้าลดลง จึงทำให้เขาดูหล่อเหลามากขึ้น

ชิวขุยกัดริมฝีปากพร้อมเอ่ยถาม

“แล้ว...แล้วต้องทำความเคารพเช่นไร ใต้เท้าถึง...ถึงจะปล่อยบ่าวไปเจ้าคะ”

ลั่วไป๋ปล่อยชิวขุยอย่างแผ่วเบา แล้วทำหน้าดุบอกว่า

“ร้องไห้ทำไม”

ชิวขุยสะอื้นแต่ไม่ตอบ

ลั่วไปครุ่นคิด ก่อนจะพูดเหลวไหลื

“กฎระเบียบในวังล้วนเป็นเช่นนี้ เมื่อบ่าวเห็นผู้เป็นนาย ล้วนต้อง...เอ่อ...ล้วนต้องจูบกัน”

ชิวขุยมองเขาด้วยความประหลาดใจ แม้นางจะไม่เคยเรียนหนังสือ อีกทั้งความรู้ไม่มาก แต่นางก็เคยได้ยินคำพูดหนึ่งมาก่อน

ชิวขุยพึมพำ

“ชายหญิงต้องมีระยะห่าง...จะมีกฎระเบียบเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ลั่วไป๋ยักคิ้ว ไม่คิดว่านังหนูคนนี้จะหลอกยากอยู่บ้าง เขาจึงคิดหาคำพูด แล้วบอกว่า

“ชายหญิงต้องมีระยะห่าง นั่นหมายถึงระหว่างผู้เป็นนาย เจ้ากับข้าฐานะต่างกัน จะใช้กฎระเบียบเดียวกันได้อย่างไร?”