ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 470

ชิวขุยชะงักไปเพราะคำพูดของลั่วไป๋ แต่ก็รู้สึกว่ามีเหตุผลอยู่บ้าง

ซูจื่ออวี๋ไม่เป็นที่รักตั้งแต่เด็ก และไม่ค่อยได้เรียนหนังสือ สิ่งที่เรียนรู้ล้วนมาจากการสั่งสอนของอนุหยวน

เรือนของซูจื่ออวี๋มีบ่าวอยู่แค่สองสามคน ชิวขุยงานยุ่งทั้งวัน จึงไม่ได้ไปนั่งเรียนหนังสือด้วย ดังนั้นยังมีหลายเรื่องที่ชิวขุยไม่เข้าใจ และนางก็ไม่ค่อยรู้หนังสือด้วย

ตอนนี้เมื่อได้ยินลั่วไป๋พูดเช่นนี้ นางจึงสงสัยตัวเองว่าเข้าใจความหมายของคำว่าชายหญิงต้องมีระยะห่างผิดไปหรือไม่

เมื่อลั่วไป๋เห็นนางสับสน จึงกระแอมสองสามที แล้วทำท่าขึงขังพูดต่อ

“จำไว้นะ ต่อไปถ้าเห็นข้า ก็ต้องทำความเคารพตามกฏระเบียบของข้า”

ชิวขุยหันมองไป๋ลั่วด้วยความกลัว ทำความเคารพตามกฎระเบียบของเขาหรือ เช่นนั้นทุกครั้งที่เจอก็ต้องจูบกันนะสิ นี่...ปกติอยู่หรือ?

ชิวขุยไม่กล้าโต้แย้ง ตอนนี้นางแค่อยากกลับไปโดยเร็ว อย่างมากต่อไปหาเจอเขาก็เดินอ้อมไปอีกทาง

ลั่วไปมองเกาลัดที่ถูกชิวขุยกอดเอาไว้แน่น จึงถามว่า

“ซื้อให้นายของเจ้าหรือ?”

ชิวขุยพยักหน้าเงียบเชียบ ไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว

ลั่วไป๋ครุ่นคิด ซูจื่ออวี๋สั่งให้ชิวขุยออกมาซื้อเกาลัด หากผ่านไปนานแล้วไม่กลับไป คงต้องสั่งคนออกตามหาแน่ เขารั้งชิวขุยไว้นานไม่ได้ ไม่เช่นนั้นอาจทำให้ท่านอ๋องรองเดือดร้อน

ลั่วไป๋บอกว่า

“เรื่องในวันนี้ให้ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น ข้าจะไม่ถือสาหาความที่เจ้าเสียมารยาท เจ้าเองก็ห้ามเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้นายของเจ้าฟัง ได้ยินหรือไม่?”

ชิวขุยเงยหน้ามองลั่วไป๋ มองเพียงแวบเดียว ก็รีบก้มหน้าลง แต่ลั่วไป๋เข้าใจความหมายของนาง นางอยากถามว่า ทำไมถึงพูดไม่ได้

ลั่วไป๋รีบหาข้ออ้าง

“หากเจ้าเอาไปเล่าให้พระชายาของเจ้าฟัง ไม่แน่อาจจะรู้ไปถึงหูอ๋องฉิน หากอ๋องฉินรู้ ไม่แน่อาจจะลงโทษพระชายาของเจ้าในความผิดสั่งสอนบ่าวไพร่ไม่ดีพอ เจ้าคงไม่อยากให้นายของเจ้าลำบากหรอกนะ?”

ชิวขุยสะดุ้ง เมื่อคิดว่าตัวเองอาจทำให้ซูจื่ออวี๋เดือดร้อน จึงรีบส่ายหน้า

“ไม่บอกๆ บ่าวไม่บอกใครทั้งนั้น ไม่บอกเจ้าค่ะ !”

——

จวนอ๋องฉิน

ตอนที่ชิวขุยนำเกาลัดมาให้ ซูจื่ออวี๋ยังอ่านตำราแพทย์และหาข้อมูลอยู่ กำลังศึกษาว่าทำอย่างไรจึงจะขจัดพิษให้จวินมู่เหนียนโดยเร็ว

ของเล็กๆน้อยๆที่นางสั่งให้ไปซื้อ ไม่ได้มีประโยชน์อะไรอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อชิวขุยวางของลง ซูจื่ออวี๋จึงไม่ได้สนใจ พูดเพียงว่า

“เอาล่ะ เจ้าไปพักก่อน”

จากนั้นนางหันไปอ่านตำราต่อ ไม่ได้สังเกตว่าชิวขุยขอบตาแดงก่ำ ริมฝีปากโดนจูบจนบวมเป่ง

จนกระทั่งภายในห้องมีเสียงยั่วยวนของป๋ายหลี่เชียนซางดังขึ้น ความสนใจของซูจื่ออวี๋จึงได้เปลี่ยนจากตำราไปอยู่บนตัวเขา

ป๋ายหลี่เชียนซางยังคงทำท่ากรุ้มกริ่มอยู่ตรงหน้าต่าง บอกว่า

“หากยังไม่ดูแลสาวใช้ของเจ้าให้ดี นางคงถูกกินจนไม่เหลือแม้แต่ซาก”