ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 471

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นป๋ายหลี่เชียนซาง นางอดดีใจไม่ได้

“เจ้ามาได้สักที”

แต่เมื่อพูดจบซูจื่ออวี๋เหมือนเพิ่งได้สติ เมื่อสักครู่ป๋ายหลี่เชียนซางว่าอย่างไรนะ? กินจนไม่เหลือแม้แต่ซากหรือ?

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว

“เจ้าว่าอย่างไรนะ? ชิวขุยหรือ? นางเป็นอะไร?”

ป๋ายหลี่เชียนซางจึงเล่าเรื่องที่ได้เห็นระหว่างทางให้ฟังอย่างมีอรรถรส หลังจากได้ฟังซูจื่ออวี๋โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อดไม่ได้จึงพูดเสียงดัง

“ในเมื่อเจ้าเห็นแล้ว เหตุใดจึงไม่ช่วยเหลือนาง?”

ป๋ายหลี่เชียนซางยักคิ้ว

“เจ้าโมโหใส่ข้าทำไม? ช่างไม่มีเหตุผลเสียเลย อนึ่ง ฐานะของข้าเปิดเผยไม่ได้ สอง คนอย่างลั่วไป๋ก็ใช่ว่าจะกล้าทำสิ่งใดเกินเลย สาม สาวใช้ของเจ้าก็ไม่ได้ฟ้องเจ้าไม่ใช่หรือ นี่หมายความว่าอย่างไร หมายความว่าเต็มใจทั้งสองฝ่าย”

ได้ยินคำพูดของป๋ายหลี่เชียนซางทำให้ซูจื่ออวี๋ชะงักไป ผ่านไปสักครู่ นางส่ายหัว

“เป็นไปไม่ได้ ชิวขุยยังเด็กอยู่ นางไม่ได้คิดอะไรกับลั่วไป๋ ลั่วไป๋เจ้าสารเลว !”

ป๋ายหลี่เชียนซางหาที่นั่งลง มือหนึ่งเท้าคางแล้วหันมองซูจื่ออวี๋ เขานึกขันบอกว่า

“นางเด็กกว่าเจ้าเพียงหนึ่งปี นางเป็นเด็ก แล้วเจ้าไม่ใช่หรือ?”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก กลอกตาใส่ป๋ายหลี่เชียนซางทีหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดสิ่งใดต่อ ในเมื่อชิวขุยไม่ได้มาฟ้องนาง นางจึงปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน ไม่ง่ายกว่าป๋ายหลี่เชียนซางจะมาที่นี่ได้ นางต้องรีบพูดเรื่องสำคัญ

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“เจ้าช่วยข้าสืบหาคนคนหนึ่ง เขาเป็นอาจารย์คนหนึ่งของสำนักฝูอี่ มีนามว่าเคอจิวหัว”

ป๋ายหลี่เชียนซางยักคิ้ว

“เจ้าสงสัยว่าเขาคือเฮ่อซิ่งจือหรือ?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า แล้วเล่าเรื่องเด็กรับใช้ให้ป๋ายหลี่เชียนซางฟัง

เมื่อป๋ายหลี่เชียนซางฟังจบแล้วกลับยิ้ม

“เรื่องนี้ง่ายมาก เจ้ามองข้ามจวินมู่เหนียนมาหาข้า ข้าจะให้คำตอบที่น่าพอใจกับเจ้า”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก ไม่รู้ทำไม ตอนที่ป๋ายหลี่เชียนซางเอ่ยถึงจวินมู่เหนียน นางกลับรู้สึกละอายใจ