ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 472

เสียงของจวินมู่เหนียนดังมาจากประตูอีกครั้ง ครั้งนี้เขาผลักประตูเข้ามาแล้วกล่าวว่า “ข้าเข้ามาแล้ว”

ในใจของซูจื่ออวี๋ตื่นตระหนก ดึงป๋ายหลี่เชียนซางเข้าไปใต้เตียง

ป๋ายหลี่เชียนซางปฏิเสธ เขาที่เป็นผู้ชายสูงเจ็ดฉื่อ และไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องหลบใต้เตียง

ในความคิดของเขา ถูกจับได้ก็จับได้ไปสิ ถึงอย่างไรด้วยวรยุทธ์ของเขา ก็ใช่ว่าจะหนีออกไปไม่ได้

แต่ซูจื่ออวี๋ก็ยังกังวลมาก และยืนกรานจะให้เขาเข้าไปใต้เตียงให้ได้ กระทั่งแววตาของนางแดงก่ำ

เมื่อเห็นท่าทางของนาง ป๋ายหลี่เชียนซางก็ยกยิ้มริมฝีปากอย่างจนใจ แล้วมุดเข้าไปใต้เตียงตามคำสั่ง ซูจื่ออวี๋รีบปล่อยม่านเตียงคลุมเตียงเอาไว้ นางเกือบจะทำเสร็จแล้ว จวินมู่เหนียนก็ถูกเทียนชิงผลักเข้ามา

“ท่าน...ท่านอ๋อง เหตุใดท่าน...เหตุใดอยู่ๆ ถึงได้เข้ามา?” แม้ว่าซูจื่ออวี๋พยายามสงบ แต่ก็ยากจะหลีกเลี่ยงการพูดติดๆ ขัดๆ

จวินมู่เหนียนโบกมือให้เทียนชิงออกไป เทียนชิงจึงหันหลังจากไป แล้วปิดประตูให้ด้วย จวินมู่เหนียนก็เข็นรถเข็นไปที่เตียง แล้วถามว่า “ข้าเคาะประตูแล้ว เจ้าไม่ได้ยินหรือ?”

ซูจื่ออวี๋สังเกตใบหน้าของจวินมู่เหนียนก็พบว่ามันเรียบเฉยมาก ราวกับว่าไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติของนาง

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ แล้วข่มอารมณ์ในใจตนก่อนจะเอ่ยถามว่า “เมื่อครู่ข้างีบ เลยไม่ได้ยินท่านอ๋องเคาะประตู”

จวินมู่เหนียนก็พูดต่อ “นอนเร็วขนาดนี้ ดูท่ากลางวันคงจะเหนื่อยแย่ อวี๋เอ๋อร์ เจ้าก็รู้ว่าเรื่องบางเรื่องไม่สามารถทำให้เสร็จภายในข้ามคืนได้ ทุกอย่างต้องค่อยๆ วางแผนกันไป”

ในใจของซูจื่ออวี๋เต้นรัว มือของนางก็สั่นอย่างอดไม่ได้

จวินมู่เหนียนเห็นนางเป็นเช่นนี้ ก็ยิ้มเล็กน้อย กำมือของนางแล้วพูดว่า “ข้าหมายถึง เจ้าอ่านหนังสือแพทย์ อย่าอ่านจนเหนื่อยเกินไป ต้องพักผ่อนด้วย”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก แล้วคิดในใจ หรือว่านางคิดมากไปหรือ?

สติของซูจื่ออวี๋ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จวินมู่เหนียนออกแรงทำให้นางเข้าไปในอ้อมกอดของเขา จากนั้นก็ตบที่พักแขนรถเข็น ทำให้ทั้งสองกลิ้งไปบนเตียง

ซูจื่ออวี๋ต้องการจะผลักเขาออกด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูก อดไม่ได้ที่จะพูดเสียงอู้อี้ “จวิน...อื้อ...”

ประโยคนั้นยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกจูบปิดปากจนดิ้นไม่ได้

ซูจื่ออวี๋ใช้แรงทุบที่ไหล่ของจวินมู่เหนียน กระทั่งข่วนลำคอของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ จวินมู่เหนียนก็เริ่มโกรธ ดึงสายรัดเอวของซูจื่ออวี๋ออก มัดมือทั้งสองของนางไว้ที่ไม้มังกรที่หัวเตียง

ดังนั้นซูจื่ออวี๋จึงทำได้แค่ปล่อยให้คนฆ่าแกงได้ตามใจ

เมื่อเห็นว่าความโกรธนั้นแทบจะทะลักออกมาจากแววตาของจวินมู่เหนียน ซูจื่ออวี๋ในที่สุดก็เข้าใจ การที่จวินมู่เหนียนทำแบบนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ซูจื่ออวี๋กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง อย่าทำเช่นนี้ ท่านฟังข้าอธิบายก่อน”

ฝ่ามือใหญ่ของจวินมู่เหนียนล้วงเข้าไปในเสื้อของซูจื่ออวี๋ ริมฝีปากยกยิ้ม กล่าวด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “เช่นนี้? เช่นนี้มันเช่นไหน?”