ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 474

มือใหญ่ที่ร้อนผ่าวปกคลุมผิวที่เย็นเฉียบ หัวใจที่เต้นแรงของซูจื่ออวี๋มันได้กระจายไปทั่วฝ่ามือของจวินมู่เหนียน จวินมู่เหนียนรู้ว่านางกลัว แต่ซูจื่ออวี๋กลับไม่รู้ว่าความหวาดกลัวของนางนั้นจะยิ่งดึงดูดจวินมู่เหนียน ทำให้เขาอยากจะกลั่นแกล้งนางมากขึ้น

ซูจื่ออวี๋กัดริมฝีปากและปฏิเสธเขาอย่างดื้อรั้น แต่จวินมู่เหนียนกลับหัวเราะเย้ยหยัน ขยับนิ้ว ความนุ่มนวลที่ปลายนิ้วกลายเป็นความเอิบอิ่มที่เด้งดึ๋ง

ซูจื่ออวี๋รีบพูดว่า “ไม่เอา อย่าขยับ” การปฏิเสธของนางหยุดอยู่ที่หูของจวินมู่เหนียน ไม่มีผลใดๆ

จวินมู่เหนียนแค่นเสียงเย็นชาแล้วพูดว่า “ปากก็บอกว่าไม่ แต่ร่างกายของเจ้ามันซื่อสัตย์มากไม่ใช่หรือ?”

ซูจื่ออวี๋เริ่มอายจนพาลโกรธ เมื่อถูกจวินมู่เหนียนบีบ หากไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดก็คงแปลก มันเป็นปฏิกิริยาของร่างกาย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่านางยอม

ซูจื่ออวี๋เอ่ยทั้งน้ำตา “จวินมู่เหนียน เจ้ารังแกข้า ข้าเกลียดเจ้า”

คำว่า “เกลียด” ทำให้หัวใจของจวินมู่เหนียนเจ็บปวด เกลียดเขา หรือว่านางไม่ได้ชอบเขา?

การเคลื่อนไหวของมือของจวินมู่เหนียนหยุดลง แต่ก็อดเคลื่อนย้ายไม่ได้ เขาลุ่มหลงในความงามของนางเกินไป ใบหน้าที่งดงามของนาง ความนุ่มนวลของนาง ความดื้อรั้นและความออดอ้อนของนาง

จวินมู่เหนียนรู้สึกประหลาดใจที่ความปรารถนาของเขามีต่อสตรีนางนี้แบบที่ไม่เคยมีมาก่อนในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมา

จวินมู่เหนียนเข้าใจดีว่าในตอนนี้เขาไม่เพียงแค่อยากร่วมมือกับซูจื่ออวี๋ ไม่อยากเป็นคู่สามีภรรยาปลอมๆ มันง่ายๆ เท่านี้

เขาต้องการทำเรื่องที่ใกล้ชิดสนิทสนมกัน เพื่อเป็นคนเดียวที่นางไว้ใจ

จวินมู่เหนียนมองไปที่ซูจื่ออวี๋ด้วยใบหน้าเย็นชา แล้วเก็บมือกลับมาพร้อมกับพูดอย่างเสียงเฉยชา “ซูจื่ออวี๋ คนของจวนอ๋องฉิน ไร้ประโยชน์ได้ แต่ห้ามไม่ซื่อสัตย์ ข้าขอถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เขาเป็นใคร?”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเย็นชา “ถ้าข้าไม่บอก ท่านอ๋องจะไล่ข้าออกไปงั้นหรือ? นั่นเป็นสิ่งที่ข้าต้องการพอดี”

จากนั้นเสียงของโม่ซุนก็ดังขึ้น “คุณหนูซู นี่ข้าเอง ข้าเอาของที่เจ้าอยากได้มาให้แล้ว”

เสียงพูดเบาๆ นั้น ยับยั้งความพลุ่งพล่านของจวินมู่เหนียนได้ทันเวลา และทำให้ความโกรธในของจวินมู่เหนียนเย็นลง

เขาไม่อยากให้ซูจื่ออวี๋ออกไปแบบนี้ เพราะยังมีป๋ายหลี่เชียนซางอยู่ใต้เตียง เขาจะยอมให้รูปร่างที่มีเสน่ห์ของซูจื่ออวี๋ถูกชายคนอื่นมองเห็นได้อย่างไร

และสองซูจื่ออวี๋มีนิสัยอย่างไร เขาก็พอจะเข้าใจ ถ้าเขาใช้กำลังบังคับ เด็กบ้าคนนี้ต้องตายไปด้วยกันกับเขาแน่ นางจะเกลียดเขาจริงๆ เขาอยากให้เป็นเช่นนี้...

จวินมู่เหนียนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วปล่อยคอเสื้อของซูจื่ออวี๋ จากนั้นก็ปลดสายรัดเอวที่มัดมือนางออก แล้วคลายจุดฝังเข็มให้นาง

จากนั้นก็พลิกตัวกลับมานั่งบนรถเข็นอีกครั้ง ก่อนจะพูดเสียงเย็นชา “ไปเปิดประตู”