ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 477

เมื่อเสียงแกรกดังขึ้น ก็ทำให้เทียนชิงและซูจื่ออวี๋ตัวสั่นสะท้านด้วยความตกใจ เพราะจวินมู่เหนียนบีบที่พักแขนของรถเข็นจนแตก

ซูจื่ออวี๋มองที่พักแขนทันที มันไม่ใช่แค่บีบแตกเท่านั้น แต่บีบจนมันกลายเป็นผุยผง ซูจื่ออวี๋รู้สึกหนาวที่ลำคอ อดไม่ได้ที่จะคิดว่าตนเป็นที่พักแขนอันนั้น คิดในใจว่า จวินมู่เหนียนตอนนี้น่าจะอยากบีบให้นางแหลกยิ่งกว่านี้กระมัง

แต่กลัวก็ส่วนกลัว โกรธก็ส่วนโกรธ นางอยากจะให้ความสัมพันธ์ร่วมมือที่โชคร้ายนี้จบลงเสียที

เทียนชิงเห็นท่าทางเดือดดาลของจวินมู่เหนียน แล้วมองไปที่ท่าทางไม่ยอมแพ้ของซูจื่ออวี๋ เทียนชิงก็เอ่ยออกมาอย่างจนใจ “ท่านอ๋อง มีสิ่งใดก็พูดกันดีๆ...”

“ไปให้พ้น” จวินมู่เหนียนส่งเสียงขัดจังหวะคำพูดปลอบใจของเทียนชิงด้วยความโกรธ

เทียนชิงก็หันหลัง แล้วเดินหนีไปพร้อมกับปิดประตู ในทุกการเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วจนแม้แต่ซูจื่ออวี๋ก็ยังไม่สติกลับมา

เมื่อนางได้สติกลับมา จวินมู่เหนียนก็ลุกขึ้นมาจากรถเข็นแล้วก้าวไปหานาง ความรู้สึกกดดันที่ยากจะบรรยายนี้ทำให้ซูจื่ออวี๋ถอยหลับไปอย่างต่อเนื่อง กระทั่งล้มลงนั่งอยู่ข้างโต๊ะกินข้าว ถุงเกาลัดคั่วที่ชิวขุยซื้อมาเมื่อวานซึ่งวางอยู่บนโต๊ะนั้นก็หล่นลงบนพื้น แล้วกระจัดกระจายไปทั่ว

เกาลัดเม็ดอ้วนกลมเหล่านั้นกลิ้งหนีไปทั่วสารทิศราวกับว่ากำลังหวาดกลัว ซูจื่ออวี๋ในเวลานี้ แทบอยากจะให้ตัวเองกลายเป็นหนึ่งในเกาลัดพวกนั้น อย่างน้อยก็ไม่ต้องมารับมือกับความโกรธของจวินมู่เหนียนคนเดียว

จวินมู่เหนียนเดินไปตรงหน้าซูจื่ออวี๋แล้วหยุดนิ่ง ก่อนจะเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง “เจ้าอยากจะไปงั้นหรือ?”

แม้ว่าซูจื่ออวี๋จะประหม่าเพราะพลังอำนาจและความน่ากลัวของจวินมู่เหนียน แต่นางยังคงกล่าวอย่างดื้อรั้น “ท่านอ๋องพูดเอง คนของจวนอ๋องฉินไร้ประโยชน์ได้ แต่จะไม่จงรักภักดีไม่ได้ ในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเราไม่มีความเชื่อใจกันแล้ว ข้าอยู่ที่นี่ต่อไปจะมีความหมายอะไร?”

จวินมู่เหนียนเดินเข้าไปหนึ่งก้าว ทำให้ซูจื่ออวี๋ที่อยู่บนโต๊ะเอนไปด้านหลัง

จวินมู่เหนียนคว้าเอวของซูจื่ออวี๋ เมื่อเห็นว่านางจะล้มจึงคว้านางเข้ามาในอ้อมกอด

ซูจื่ออวี๋พยายามผลักจวินมู่เหนียนออกไปด้วยความโกรธและอาย แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “จวินมู่เหนียน ปล่อยข้า มีอะไรจะพูดก็พูด อย่าลงไม้ลงมือ”