ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 479

จวินมู่เหนียนจากไปด้วยความโกรธ เขาโกรธจนเสียสติ แต่ก็ไม่สามารถลงมือโหดเหี้ยมกับซูจื่ออวี๋ เขาที่โกรธกลับไม่อยากให้นางได้รับบาดเจ็บ

เขาเดินอยู่ในจวนอ๋องฉินอย่างไร้จุดหมาย แล้วเดินไปที่สวนดอกไม้จนบังเอิญเจอโม่ซุน

เมื่อโม่ซุนเห็นจวินมู่เหนียน ก็ตกตะลึงเป็นอย่างแรก จากนั้นสายตาก็มองไปที่ขาทั้งสองข้างของเขา มุมปากกระตุกอย่างอดไม่ได้

เห็นใบหน้าของจวินมู่เหนียนเขียนคำว่า “ข้าไม่มีความสุข” โม่ซุนก็เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ท่านอ๋อง ข้าเป็นคนปากหนัก ท่านคงไม่ฆ่าคนปิดปากใช่หรือไม่”

จวินมู่เหนียนกลอกตามองโม่ซุน ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา “ท่านรู้มานานแล้วไม่ใช่หรือ?”

เป็นหมอเทวดา จะมองพิการจริงกับแกล้งพิการไม่ออกได้อย่างไร

หมอโม่ผายมือแล้วไหวไหล่ เอ่ยว่า “มองออกแต่ไม่พูดเปิดโปง นั่นเป็นจรรยาบรรณของหมอ”

จวินมู่เหนียนรู้สึกหงุดหงิด ไม่อยากเห็นใครทั้งนั้น จึงหันหลังจากไป แต่โม่ซุนก็พูดขึ้นมาทันที “ท่านอ๋อง ท่านโกรธแม่นางซูหรือ?”

เส้นเลือดที่หน้าผากของจวินมู่เหนียนกระตุก หันไปมองโม่ซุน ท่าทางที่ดูโหดเหี้ยมเช่นนั้น โม่ซุนที่ไม่มีพลังแม้แต่จะจับไก่ก็ได้แต่ถอยหลังไปสองก้าวทันที

จวินมู่เหนียนพูดด้วยเสียงเย็นชา “หมอโม่เมื่อครู่เพิ่งจะบอกว่าดูออกแต่ไม่พูดเปิดโปง แต่เหตุใดไม่นานท่านก็ไม่มีจรรยาบรรณหมอแล้วล่ะ?”

โม่ซุนยิ้มอย่างขมขื่น เอ่ยว่า “เฮ้อ ท่านอ๋อง เป็นอัจฉริยะในการพิชิตสงคราม แต่เรื่องของชายหญิง ท่านอ๋องกลับดูไร้ความสามารถ ท่านไม่รู้จริงๆ หรือว่าเหตุใดแม่นางซูถึงต้องการจะไป?”