ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 480

โมซุนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้ายังไม่ได้แต่งงานมีภรรยา ข้าจะเข้าใจความคิดของสตรีได้อย่างไร ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ควรทำอย่างเท่าเทียม อีกฝ่ายจะได้ไม่รู้สึกขุ่นเคืองใจ”

จวินมู่เหนียนเม้มปาก พยักหน้าด้วยความเข้าใจ จากนั้นก็หันหลังเดินไปที่เรือนไป๋ลู่

เขาอาจต้องการเข้าใจว่า “เท่าเทียม” หมายความว่าอย่างไร เขาเลยอยากจะสื่อสารกับซูจื่ออวี๋

แต่สิ่งที่เขาไม่คิดก็คือ เมื่อเขามาถึงห้องของซูจื่ออวี๋ ในห้องนั้นว่างเปล่าแล้ว นางไปแล้วหรือ?!

ความโกรธที่เพิ่งลดลงก็พลุ่งพล่านขึ้นมาอีก จวินมู่เหนียนก็พูดอย่างเย็นชาว่า “เซวียนชาง”

เซวียนชางก็ปรากฏตัวขึ้นมาทันทีแล้วพูดว่า “กระหม่อมอยู่นี่แล้วขอรับ”

จวินมู่เหนียนก็ถามว่า “นางล่ะ? ซูจื่ออวี๋ล่ะ?”

เซวียนชางได้ยินว่าจวินมู่เหนียนเรียกชื่อของซูจื่ออวี๋ ในใจก็รู้ว่าจวินมู่เหนียนต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงรีบพูดว่า “ท่านอ๋องวางใจเถอะ พระชายายังไม่ไป นางแค่ออกไปข้างนอก”

จวินมู่เหนียนมองไปที่เซวียนชาง ไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร

เซวียนชางก็รีบพูดว่า “ท่านอ๋องดูสิ พระชายายังไม่ได้เอาสัมภาระไป นางแค่ออกไปข้างนอกเท่านั้น นางบอกว่าจะไปหาคุณชายหานขอรับ”

จวินมู่เหนียนมองไปที่สัมภาระ เป็นเรื่องจริงที่นางไม่ได้เอาไปด้วย ดังนั้นความโกรธก็ลดลง

แต่หลังจากความโกรธหายไป เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าซูจื่ออวี๋จะไปหาหันหรูเฟิงทำไม?

หลังจากจวินมู่เหนียนพูดจบ ขณะที่เขากำลังจะไปเวินเซียงอวี้หยวนเพื่อดูว่าซูจื่ออวี๋คิดจะทำอะไร แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเซวียนชางพูดว่า “ท่านอ๋อง รถเข็น”

จวินมู่เหนียนหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ถึงได้นึกถึงรถเข็นที่เป็นส่วนสำคัญ ในจวนอ๋อง เขาสามารถไปไหนได้อย่างอิสระ แต่เมื่อออกจากประตูห้ามให้ใครเห็นเด็ดขาด

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้ว รู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อยและพูดว่า “ช่างเถอะ ข้าไม่ไปแล้ว เจ้าไปที่เวินเซียงอวี้หยวน ไปคุ้มครองนาง”

เซวียนชางรับคำสั่งและจากไป

หันหรูเฟิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มเยาะ “เจ้าไม่ยอมอยู่ข้างล่าง เจ้าก็ขึ้นไปนั่งขยับเองก็ได้”

ฮวาเชียนเจียวเม้มปากยิ้ม “เฮ้อ คุณชายพูดอะไร จริงๆ เลย ข้าก็อายเป็นนะ”

หันหรูเฟิงกลอกตา เบ้ปากกล่าวว่า “เอาล่ะๆ อย่ามาเล่นมุกตลกอะไรกับข้าที่นี่เลย ไปคิดหาวิธีมาดีกว่า เวินเซียนอวี้หยวนของพวกเราตอนนี้ใกล้จะปิดกิจการแล้ว”

ขณะที่ฮวาเชียนเจียวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เห็นเงาร่างอรชรที่ด้านล่างของตึก ฮวาเชียนเจียวพูดพลางส่ายหัวด้วยน้ำเสียงเสียดาย “จิ๊ๆๆ ถ้าหญิงคณิกาของพวกเราหน้าตาดีเหมือนพระชายาอ๋องฉิน ยังต้องกลัวว่าจะไม่มีลูกค้าอยู่หรือไม่? เกรงว่าร้านคงจะยุ่งทั้งกลางวันทั้งกลางคืนเป็นแน่”

หันหรูเฟิงก็มองตามสายตาของฮวาเชียนเจียว ทันทีหลังจากนั้นก็เห็นว่าซูจื่ออวี๋กำลังเดินมาหาพวกเขา

แววตาของหันหรูเฟิงเป็นประกาย แล้วพูดว่า “เสี่ยวฮวาฮวา เวินเซียงอวี้หยวนรอดแล้ว”

ฮวาเชียนเจียวกะพริบตามองอย่างสงสัย

หันหรูเฟิงกระซิบกับซูจื่ออวี๋ว่า “อาซ้อน้อยต้องคิดวิธีช่วยกิจการของข้าได้แล้วแน่ๆ” เขายังจำสัญญาที่ซูจื่ออวี๋เคยรับปากเขาไว้ได้ ว่าจะช่วยเขาคิดงานเลี้ยงที่น่าสนใจ และกิจกรรมที่น่าสนใจยิ่งขึ้นที่จะมาช่วยดึงลูกค้าให้ทางร้าน