ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 481

ณ ห้องแต่งกายในเวินเซียงอวี้หยวน

หันหรูเฟิงเดาได้ถูกต้อง ซูจื่ออวี๋มาที่นี่เพื่อตามหาเขา และยังนำความมั่งคั่งมาให้กับเขาอีกด้วย

ซูจื่ออวี๋หยิบถุงยาสีเหลืองใบเล็ก ๆ ออกมาจากที่กระเป๋าแขนเสื้อและส่งมันให้หันหรูเฟิงก่อนจะพูดว่า “เถ้าแก่หัน ท่านดูหน่อยว่านี่มันคืออะไร?”

หันหรูเฟิงหยิบถุงยาต้องสงสัยมาไว้ในมือแล้วเปิดดู ด้านในมีผงสีชมพูอ่อนอยู่ เพียงแค่เห็นสีของมัน หันหรูเฟิงก็รู้สึกว่าของสิ่งนี้แปลกประหลาดและมันดูไม่เหมือนยาดีที่เอาไว้รักษาโรคและช่วยชีวิต

หันหรูเฟิงส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า “ดูเหมือนว่ามันจะมีกลิ่นฉุนเล็กน้อย แต่ข้าแยกอย่างอื่นไม่ได้ เหตุใดเจ้าจึงไม่ลองเอาไปให้โม่ซุนดู?”

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้ว หันหรูเฟิงผู้นี้ไม่รู้จัก ดูเหมือนว่าเวินเซียงอวี้หยวนจะไม่ได้เป็นคนขายมัน

ซูจื่ออวี๋มองไปที่ฮวาเชียนเจียวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เงียบ ๆ เหมือนไก่และไม่กล้าขัดจังหวะ นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามันน่าขันอยู่ไม่น้อย นางกล่าวว่า “เถ้าแก่ฮวา ท่านมาดูที บางทีท่านอาจจะรู้จักมัน?”

ฮวาเชียนเจียวยิ้มเจื่อน ๆ และพูดว่า “มิกล้า มิกล้า ชายาเรียกข้าน้อยว่าเสี่ยวฮวาก็เพียงพอแล้ว”

ซูจื่ออวี๋รู้ว่า ฮวาเชียนเจียวยังคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่เกือบนำนางไปขายก่อนหน้านี้ อันที่จริงแล้วนางก็ไม่ได้สนใจนานแล้ว

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “เอาล่ะ แม่นางฮวา เจ้ามาดูทีว่าเจ้ารู้จักสิ่งนี้หรือไม่?”

ฮวาเชียนเจียวรีบรุดเข้าไปดู นางใช้นิ้วปิดไว้ใต้จมูกของนาง หลังจากนั้นจึงได้พูดขึ้นมาว่า “นี่มันผงหอมรัญจวน มันเป็นของช่วยเพิ่มความหฤหรรษ์ นี่คงจะมีขายที่ในหอพลาหกที่อยู่ตรงข้าม เวินเซียงอวี้หยวนของพวกเราไม่มีปัญญาไปใช้มันหรอกเจ้าค่ะ เพราะของสิ่งนี้มันมีราคาสูงมาก”

หันหรูเฟิงที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกไม่พอใจและพูดขึ้นมา “เจ้าพูดจาไร้สาระอันใด? เหวินเซียงอวี้หยวนของเราจะไม่มีของดีหรือ? แค่เครื่องหอมเพิ่มความหรรษาเพียงเล็กน้อยเจ้าถึงกับเยินยอ?”

มุมปากของฮวาเชียนเจียวกระตุก นางกล่าวว่า “คุณชาย ของเล่นแบบนี้ เพียงถุงเล็ก ๆ แค่นี้ก็มีราคามากถึงพันตำลึงเชียว”

หันหรูเฟิงตกตะลึง เขาคิดไม่ถึงเลยว่ามันจะแพงขนาดนี้

ทั้งสองนายบ่าวกำลังคุยกันอย่างมีความสุข และดูเหมือนว่าพวกเขาลืมการมีอยู่ของซูจื่ออวี๋ไปแล้ว เมื่อหันหรูเฟิงกลับมารู้สึกตัว เขาก็รู้สึกร้อนตัวเล็กน้อยและรีบตำหนิออกมา “หยุดพูดเสีย นี่กำลังพูดไร้สาระอันใด เจ้าออกไป อย่ามาวุ่นวาย”

ฮวาเชียนเจียวตัวสั่นเทิ้ม นางก็รู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดค่อนข้างโจ่งแจ้ง ชายาฉินอ๋องเป็นสตรีชั้นสูง เกรงว่านางจะทนฟังเรื่องพวกนี้ไม่ได้

ฮวาเชียนเจียวรีบกล่าวขอประทานอภัย “พระชายาโปรดอภัยแก่ข้าน้อย ข้าน้อยปากไม่มีหูรูด ข้าน้อยสมควรรับโทษ”

ซูจื่ออวี๋โบกมือพร้อมกับพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไร ข้ามาหาพวกเจ้าเพียงเพื่อจะบอกกับพวกเจ้าว่า ข้าสามารถค้นคว้ายาที่ดีกว่านี้เพื่อรักษาอาการไม่ตื่นตัวได้ ข้าสัญญาว่ามันจะทำให้ที่นี่มีลูกค้ามากมายเฉกเช่นหอพลาหก”

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะพูดจบ เสียงทุ้มน่าฟังของชายคนหนึ่งก็ดังมาจากประตู “ผู้ใดไม่ตื่นตัว?”

ทุกคนหันไปมองยังต้นเสียง นั่นมันท่านอ๋องแปดจวินมู่เยว่!