ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 482

จวินมู่เยว่าคิดว่าภายในห้องมีหันหรูเฟิงและฮวาเชียนเจียวที่กำลังถกเถียงกันอยู่ แต่เขาไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะได้พบกับซูจื่ออวี๋ในเวินเซียงอวี้หยวน

ดวงตาทั้งสี่คู่ปะทะเข้าหากัน ดวงตาของซูจื่ออวี๋มีประกายเย้าแหย่ ในขณะที่ดวงตาของจวินมู่เยว่เต็มไปด้วยความประหม่า

ซูจื่ออวี๋เอามือข้างหนึ่งลูบคางและเลิกคิ้วพูดว่า “ท่านอ๋องแปดดูสนอกสนใจมาก กลางวันแสกๆเช่นนี้…”

จวินมู่เยว่รีบพูดด้วยความตกใจ “พี่สะใภ้ อย่าเข้าใจข้าผิดไป ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อความสนุก ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาหันหรูเฟิง”

หันหรูเฟิงถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “ท่านอ๋องแปดมีธุระอันใด?”

จวินมู่เยว่เหลือบมองซูจื่ออวี๋จากนั้นมองมาที่หันหรูเฟิงอีกครั้ง เขาเม้มปากเข้าหาหันและไม่ตอบคำถาม แต่กลับพูดเปลี่ยนเรื่อง “เมื่อกี้พวกเจ้าพูดว่าไม่ตื่นตัวหรือ? ใครไม่ตื่นตัว?”

ก่อนที่หันหรูเฟิงจะได้อ้าปากอธิบาย จู่ ๆ จวินมู่เยว่ก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในจวนฉินอ๋องก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้

เป็นเช้าวันที่สองหลังจากกลับจากสวนชิวเยว่ทะเลสาบผิง เหมือนว่าจวินมู่เหนียนจะออกมาจากห้องหลังจากใช้เวลากับซูจื่ออวี๋ไปเพียงหนึ่งก้านธูป ตอนนั้นเขาคิดว่าเวลามันสั้นเกินไป

ตอนนี้ซูจื่ออวี๋ยังมาที่เวินเซียงอวี้หยวนอีก หรือว่า…

ดวงตาของจวินมู่เยว่เบิกกว้าง เขากู่ร้องกับตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตาอยู่ในใจ “พี่เจ็ดใช้ไม่ได้จริง ๆ หรือ?! สวรรค์!”

ทุกคนไม่เข้าใจว่าการแสดงออกแปลก ๆ ของจวินมู่เยว่ หมายถึงอะไร

หันหรูเฟิงกล่าวว่า “เมื่อครู่พวกเรากำลังพูดถึงเครื่องหอมชนิดนี้ มันสามารถรักษาอาการเสื่อมสมรรถภาพได้”

หัวใจของจวินมู่เยว่เต้นไม่เป็นจังหวะ เขารู้สึกสงสารจวินมู่เหนียน นี่มันแย่เกินไปแล้วใช่ไหม ซูจื่ออวี๋ถึงต้องออกมาขอยา?

จวินมู่เยว่ขมวดคิ้วและพูดว่า “ของสิ่งนี้มันดีหรือ? มันจะเป็นอันตรายต่อร่างกายหรือไม่?”

หันหรูเฟิงส่ายหัวพูดว่า “ไม่เป็นอันตราย ดังนั้นมันจึงมีราคาแพง”

จวินมู่เยว่พูดอย่างร้อนรน “จะไปกลัวทำไมความแพง ที่สำคัญคือมันมีประสิทธิภาพดี เพียงแค่ได้ผลดี ไม่ว่าจะแพงแค่ไหน มันก็คุ้มค่า หันหรูเฟิงเจ้านำเงินทั้งหมดมาให้ข้าและกลับไปที่จวนอ๋องแปดเพื่อรับเงิน!”

ทันทีที่จวินมู่เยว่พูดสิ่งนี้ คนทั้งสามในห้องก็ต่างตกตะลึงออกมา

ฮาวเชียนเจียวยิ่งคิดง่ายกว่า ตอนนี้นางต้องการออกไปจากตรงนี้ นางไม่ต้องการได้ยินเกี่ยวกับความเป็นส่วนตัวของจวินมู่เหนียนเลย

ฟ้าดินเป็นพยาน รู้ข่าวว่าฉินอ๋องใช้การไม่ได้หากรักษาไว้ไม่ได้ คงได้โดนปิดปากแน่!

ฮวาเชียนเจียวมีใบหน้าที่ขมขื่น ในตอนกำลังจะบอกลา หันหรูเฟิงก็คว้าตัวนางเอาไว้

หันหรูเฟิงกล่าวว่า “แต่ผงหอมรัญจวนนี้ไม่ใช่สิ่งของจากเวินเซียงอวี้หยวน แต่มาจากหอพลาหกที่อยู่ตรงข้าม ข้าก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะขายให้เราหรือไม่”

จวินมู่เยว่ตบต้นขาของเขาและพูดด้วยความโกรธ “จะเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็ต้องขาย ข้าจะไปเอง!” เพื่อความสุขของพี่เจ็ดและพี่สะใภ้เจ็ด เขายอมเทหมดหน้าตัก!

จวินมู่เยว่พูดยิ่งใหญ่และยกเท้าเตรียมออกไปด้านนอก

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซูจื่ออวี๋จึงรีบพูดว่า “ท่านอ๋องชายแปดไม่จำเป็นต้องไป วันนี้ข้ามาเพื่อบอกว่าว่าข้าสามารถพัฒนายาที่ดีกว่าผงหอมรัญจวนได้ ข้าแค่ต้องการความช่วยเหลือจากเถ้าแก่หันในการรวบรวมวัตถุดิบบางอย่าง"

เมื่อจวินมู่เยว่ได้ฟังสิ่งนี้ เขาก็ได้มองไปที่ซูจื่ออวี๋ด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง และพูดว่า “พี่สะใภ้ เจ้าต้องช่วยพี่เจ็ดนะ ปัญหาของพี่เจ็ดอาจเกิดจากการออกรบ ท่านอย่าดูถูกเขา!”