ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 484

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยรอยยิ้ม “เหงื่อ! เหงื่อของหญิงสาว และต้อง…”

หันหรูเฟิงถามต่อ “ต้องอันใดหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ลดเสียงของนางลงและพูดว่า “ต้องเป็นเหงื่อที่ไหลออกมายามอยู่ในห้วงอารมณ์ คุณชายหัน เรื่องนี้มีแต่ท่านเท่านั้นที่ทำได้”

ถ้อยคำที่สร้างความตระหนกของซูจื่ออวี๋ ทำให้ทั้งหันหรูเฟิงและจวินมู่เยว่แข็งทื่อด้วยความตกตะลึง

มุมปากของซูจื่ออวี๋กระตุกด้วยความลำบากใจ นางรู้ว่าสตรีในตระกูลใหญ่ไม่ควรพูดเรื่องนี้ออกมา แต่หากนางไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจน หันหรูเฟิงก็จะไม่เข้าใจเช่นกัน

ซูจื่ออวี๋กระแอมสองครั้งและพูดว่า “แค่ก ๆ ข้าเป็นหมอ ในสายตาของข้าจึงไม่มีความแตกต่างระหว่างชายหญิง”

หันหรูเฟิงกลืนน้ำลายและถามขึ้นมา “นี่มัน…ไม่ใช่ว่าข้าจะสงสัยในฝีมือทางรักษาของพี่สะใภ้ เพียงแค่ใช้เหงื่อเป็นยา ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”

ซูจื่ออวี๋แบมือและพูดว่า “ดังนั้นสิ่งที่ข้าทำจึงไม่ใช่ยา!”

จวินมู่เยว่รีบถามขึ้นมา “เช่นนั้นมันคืออะไร?”

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วและพูดว่า “ยาพิษน่ะสิ? ข้าเป็นหมอพิษ!”

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของทั้งสองคนเริ่มตึงเครียด ซูจื่ออวี๋จึงรีบพูดขึ้นมา “เฮ้อ ไม่ต้องกังวล แม้ว่ามันจะเป็นพิษ แต่ก็ไม่ก่อให้เกิดอันตรายมากนัก ตราบใดที่ไม่สูดดมมากเกินไป มันจะไปเพิ่มสมรรถภาพบนเตียง ไม่เคยได้ยินหรือ ยาพิษทั้งสามระดับ”

จวินมู่เยว่ถามว่า “เช่นนั้นพี่เจ็ดใช้ได้หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋อึ้งไป หลังจากนางครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ทางที่ดีที่สุดอย่าใช้ เจ้าก็รู้ว่า เขา…”

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะพูดจบประโยค จวินมู่เยว่ก็พยักหน้าและพูดว่า “ข้าเข้าใจแล้ว” จวินมู่เหนียนได้รับพิษอยู่แล้ว เกรงว่าหากได้รับยาสุ่มสี่สุ่มห้าจะเป็นอันตรายต่อร่างกายของเขา

ซูจื่ออวี๋แบะปาก นางเป็นหมอศึกษาเรื่องพิษ ไม่ใช่หมอเฉพาะทางบุรุษ ดังนั้นนางจึงไม่ค่อยเข้าในโรคชนิดนี้นัก

แต่เรื่องแบบนี้นอกจากจะเป็นปัญหาทางร่างกายแล้ว ผลกระทบทางจิตใจก็สำคัญมากเช่นกัน

จวนฉินอ๋อง

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋พูดคุยรายละเอียดกับหันหรูเฟิงจนเสร็จสิ้น นางก็กลับมาที่จวนฉินอ๋อง

การแสดงออกถึงความหวาดกลัวนี้ทำให้จวินมู่เหนียนรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

จวินมู่เหนียนหยัดกายยืนขึ้นและปิดประตู ก่อนจะหันไปมองซูจื่ออวี๋

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นเขาปิดประตู นางจึงรีบเดินไปที่หน้าต่างและพูดว่า “ท่านอ๋องโปรดใจเย็น ๆ ข้าไม่อยากไป ข้าแค่ไปที่เวินเซียงอวี้หยวน ข้า…ข้าต้องการช่วยหันหรูเฟิงหารายได้! ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่ช่วยหันหรูเฟิง กำลังช่วยท่านอ๋องต่างหาก”

จวินมู่เหนียนเบะปาก เขาไม่สนใจว่าซูจื่ออวี๋คุยอะไรกับหันหรูเฟิง สุดท้ายหันหรูเฟิงก็จะมารายงานเขาอยู่ดี

ตอนนี้เขาต้องการแก้ปมในใจของซูจื่ออวี๋

มือของจวินมู่เหนียนค่อย ๆ เอื้อมไปที่ผ้าคาดเอวของเขา และใช้นิ้วเรียวยาวทั้งสิบปลดผ้าคาดเอวของเขาอย่างช่ำชองและเรียบร้อย ก่อนจะถอดเสื้อตัวนอกออก

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นว่าจวินมู่เหนียนถอดเสื้อผ้าของเขา ในหัวของนางก็มีเสียงเตือนดังขึ้นมา จวินมู่เหนียนผู้นี้จะไม่บังคับนางใช่หรือไม่?

ซูจื่ออวี๋ต้องการวิ่งหนี แต่จวินมู่เหนียนยืนอยู่ที่ประตู ดังนั้นนางจึงไม่มีโอกาสวิ่งออกไป

เมื่อเห็นว่าตอนนี้จวินมู่เหนียนถอดเสื้อผ้าทั้งหมดบนร่างกายท่อนบนของเขาออกหมดแล้ว ซูจื่ออวี๋รู้สึกประหม่าจนอยากเปิดหน้าต่าง