ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 485

นางทำในสิ่งที่นางคิดทันที ซูจื่ออวี๋หันกลับมาและกำลังจะกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง จวินมู่เหนียนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาเข้ามาข้างหลังนางและกอดนางในทันทีเขาพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ด้านหลังเป็นบ่อน้ำ เจ้าหนีอะไร?!”

ซูจื่ออวี๋ดิ้นรนต่อต้านและพูดว่า “ปล่อยข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ จวินมู่เหนียนท่านอย่าคิดว่าตัวเองถูกพิษแล้วรังแกข้าได้ตลอด ข้าจะไม่เมตตาอีกแล้ว!”

เมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวและโกรธเกรี้ยวของซูจื่ออวี๋ จวินมู่เหนียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา เขาวางนางลงบนเตียงแล้วพูดว่า “เฮ้อ เจ้ากำลังคิดเพ้อเจ้ออะไรอยู่ ข้าจะทำอะไรเจ้าได้?” เขาแค่ต้องการขอสงบศึกตามวิธีที่เขาคิดได้ก็เท่านั้น

ซูจื่ออวี๋เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ได้ชะงักค้างไป เพราะนางอาจจะกำลังเข้าใจผิด

“ข้าจะทำอะไรเจ้าได้?” หรืออีกนัยหนึ่งหมายความว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้งั้นหรือ? ไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรได้?

ซูจื่ออวี๋นึกถึงอาการป่วยที่ซ่อนอยู่ของเขาที่จวินมู่เยว่พูดไว้ขึ้นมาอีกครั้ง นางจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจในทันที

นางมองจวินมู่เหนียนด้วยสายตาหวาดระแวดระวังและเอ่ยขึ้นมาว่า “ท่าน…ถ้าเช่นนั้นท่านถอดเสื้อผ้าทำไม?”

สายตาของซูจื่ออวี๋เลื่อนลงมาจากใบหน้าหล่อเหลาจนสวรรค์เคืองของจวินมู่เหนียนโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ค่อย ๆ เลื่อนลงมา มองไปยังหน้าอกที่มีกล้ามเนื้อพองามไม่ใหญ่โตจนน่าเกลียด กล้ามเนื้อหน้าท้องที่มีสัดส่วนชัดเจน และยังมีกล้ามเนื้อสามเหลี่ยมที่สะดุดตา

ถึงแม้ว่าซูจื่ออวี๋จะไม่ได้มีความคิดอื่น ๆ แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย นี่มันชักจะเกินไปแล้ว

จวินมู่เหนียนเห็นว่าความโกรธบนใบหน้าของซูจื่ออวี๋ถูกแทนที่ด้วยความเขินอาย เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามันน่าขันอยู่เล็กน้อย

เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่สงบนิ่ง “เมื่อคืนเจ้าโกรธเช่นนั้น เป็นเพราะข้าแตะต้องเจ้างั้นหรือ?”

ใบหน้าของซูจื่ออวี๋แดงก่ำขึ้นมาในทันที นางยังจำความรู้สึกของมือของมือจวินมู่เหนียนที่ลูบไล้อยู่บนร่างกายของนางได้

ซูจื่ออวี๋ร้องแหวออกมา “หยุดพูด!”

จวินมู่เหนียนพูดต่อ: “เหตุใดจึงไม่พูด? เจ้ายืนกรานที่จะจากไป มันไม่ใช่เหตุเพราะเจ้าคิดว่าข้านั้นเผด็จการ บ้าอำนาจ และไม่ยุติธรรมต่อเจ้างั้นหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ร้องหึด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านอ๋องก็ยังรู้ตัวนี่เจ้าคะ”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าและพูดว่า “ดี เช่นนั้นหากวันนี้ข้าให้เจ้าสัมผัสคืน เจ้าจะใจเย็นลงหรือไม่?”

“อะ…อะไรนะ?” ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยความตกใจ นางคิดว่าตัวเองคงฟังผิดไป