ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 487

จวินมู่เหนียนยื่นมือออกไปและกอดซูจื่ออวี๋กลับ ทั้งสองเงียบลงไป และภายในห้องเองก็เหมือนกับถูกหยุดเวลาเอาไว้

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จวินมู่เหนียนถึงได้หัวเราะออกมา “กอดสบายดีหรือไม่?”

“เออ…” ซูจื่ออวี๋ผละตัวออกจากอ้อมกอดของจวินมู่เหนียนด้วยความลุกลี้ลุกลน นาง…เมื่อกี้นางรู้สึกเหมือนถูกเขาทำให้มึนงง เดิมทีนางต้องการกอดแค่เพียงครู่เดียว แล้วเหตุใดจึงได้กอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย?

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของซูจื่ออวี๋แดงเถือกไปถึงคอ จวินมู่เหนียนจึงยื่นมือออกไปและลูบผมของนางและพูดว่า "การช่วยชีวิตผู้คนเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าเจ้าต้องการกอด รอกลับมาแล้วกอดต่อ"

หลังจากพูดจบ จวินมู่เหนียบนก็เดินออกไปจากห้อง เขาหายออกไปจากเรือนไป๋ลู่พร้อมกับเทียนชิงแล้ว ซูจื่ออวี๋ถึงได้กลับมารู้ตัว

อะไร…อะไรคือการบอกว่ากลับมาทำต่อ?

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและก่ายหน้าผาก นางรู้สึกว่าหัวใจของนางกำลังวุ่นวายมากขึ้นเรื่อย ๆ

จวินมู่เหนียนไม่รีบร้อนที่จะช่วยชีวิตคน แต่เขากลับไปที่ห้องของเขาเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กลายเป็นชุดของหมิงโหลว

เทียนชิงที่เห็นแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยความกังวลใจ “ท่านอ๋อง แม่นางเซิงเซิงผู้นี้ถูกพาตัวไป หมิงโหลวก็ปรากฎกายออกมาช่วย เกรงว่าท่านอ๋องรองจะสามารถเชื่อมโยงจวนฉินอ๋องกับหอหว่างเซิงได้”

จวินมู่เหนียนส่ายหัวและพูดว่า “ข้าไม่ได้ไปช่วยชีวิตคน”

เทียนชิงมองไปที่จวินมู่เหนียนอย่างสงสัย ต่จวินมู่เหนียนไม่ได้อธิบายมากนัก เขาพูดแค่เพียงว่า “ดูแลพระชายาให้ดี”

เทียนชิงน้อมรับคำสั่ง “ขอรับ! ”

หลังจากที่จวินมู่เหนียนออกไปจากจวนฉินอ๋องแล้ว เขาได้เดินทางไปยังร้านทำกระดาษกงเต๊กในเมือง

จวินมู่เหนียนเคาะประตูเป็นจังหวะยาวสามสั้นสาม และหลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดแง้มออก กระดาษเงินกระดาษทองแผ่นหนึ่งถูกยื่นออกมาจากข้างใน ซึ่งมองดูค่อนข้างแปลกประหลาด

จวินมู่เหนียนหยิบกระดาษขึ้นมาและสะบัดเบา ๆ กระดาษนั้นก็ติดไฟและกลายเป็นขี้เถ้าทันที

เสียงทุ้มดังมาจากด้านในประตู เขาพูดว่า “หมิงเฉียนถามทาง ท่านต้องการพบผู้ใด?”

กุ๋ยจิ่งหัวเราะเย้ยหยัน “หมิงโหลว บ้านเมืองมีขื่อมีแป” ถ้าเขาพูดว่ามีเจตนาฆ่า ก็คงไม่เท่ากับเปิดเผยตัวตนของฆาตกร

จวินมู่เหนียนตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว “พวกเจ้าฆ่าเขาเพราะเขาเคยไปที่บ้านตระกูลหรวน พวกเจ้ากังวลว่าเขาจะเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น ได้ยินสิ่งที่ไม่ควรได้ยินใช่หรือไม่?”

กุ๋ยจิ่งจิกฝ่ามือแน่นขึ้น เพราะจวินมู่เหนียนนั้นพูดถูกต้อง

จวินมู่เหนียนเห็นว่ากุ๋ยจิ่งไม่ตอบกลับ ดังนั้นเขาจึงไม่รีบร้อนและพูดต่ออย่างช้า ๆ “ข้าสามารถยืนยันกับเจ้าได้ว่าเขาไม่เห็นหรือได้ยินอะไรเลย เพียงแค่พวกเจ้าไม่รบกวนเขาอีกต่อไป ข้าบอกเจ้าเกี่ยวกับเบาะแสของหยกเจี๋ยจื่อ”

“หยกเจี๋ยจื่อ?” กุ๋ยจิ่งดูกังวลเล็กน้อย

จวินมู่เหนียนถามว่า “ว่าอย่างไร ยินดีจะตกลงสิ่งนี้กับข้าหรือไม่?”

กุ๋ยจิ่งกำมือแน่นและพูดว่า “ช่วงนี้พวกข้าไม่ได้ลงมืออันใดกับหันหรูเฟิง”

จวินมู่เหนียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นั่นเป็นเพราะพวกเจ้ายังไม่สบโอกาส กุ๋ยจิ่ง ในเมืองหลวง หอล่าจันทราของพวกเจ้าไม่มีโอกาสที่จะลงมือกับหันหรูเฟิง ข้ามาเพื่อที่จะตกลงกับเจ้า ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เพราะมันน่ารำคาญ เข้าใจหรือไม่?”