ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 492

จวนอ๋องฉิน

จวินมู่เหนียนรอซูจื่ออวี๋อยู่ที่ห้องหนังสือหนึ่งวันเต็มๆ เดิมทีนึกว่าตอนค่ำเมื่อซูจื่ออวี๋กลับมา อย่างไรก็ต้องไปหาเขา แต่คิดไม่ถึงว่าซูจื่ออวี๋จะบอกพ่อบ้านเฟิง ว่านางกินข้าวแล้ว จากนั้นกลับไปพักผ่อนเพียงลำพัง

จวินมู่เหนียนโกรธจนกัดฟันกรอด อาหารที่อยู่ในปาก จืดชืดทันใด

พ่อบ้านเฟิงเห็นดังนั้นจึงบอกว่า

“ท่านอ๋อง ท่านกำลังโกรธตัวเองหรือ บ่าวเห็นว่า พระชายาไม่รู้เลยว่าท่านรอนางอยู่”

จวินมู่เหนียนเงหน้ามองพ่อบ้านเฟิง พ่อบ้านเฟิงสะดุ้งแล้วรีบบอกว่า

“บ่าวปากมากไปเอง”

จวินมู่เหนียนวางตะเกียบลง หลังจากเงียบไปสักครู่ บอกว่า

“นางไม่ใช่คนที่โง่ขนาดนั้น” ดังนั้นจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังรอให้นางมาปลอบโยนอยู่?

พ่อบ้านเฟิงยิ้มเจื่อน

“ท่านอ๋อง เรื่องระหว่างชายหญิงซับซ้อนกว่าเรื่องของบ้านเมืองมาก ท่านอ๋องฉลาดปราดเปรื่องขนาดนี้ ยังเดาใจพระชายาไม่ออก แล้วพระชายาจะเดาใจท่านอ๋องได้อย่างไร? หากอยากเข้าใจซึ่งกันและกัน ต้องค่อยๆทำความเข้าใจกัน”

จวินมู่เหนียนเชื่อในคำพูดของพ่อบ้านเฟิง เพราะเขามีลูกหลานเต็มไปหมด ดูแล้วครอบครัวสุขสันต์ สามีภรรยารักใคร่ปรองดอง

จวินมู่เหนียนคิดไปคิดมา จึงตัดสินใจไปหาซูจื่ออวี๋

……

เรือนไป๋ลู่

ตอนจวินมู่เหนียนมาถึงเรือนไป๋ลู่ ซูจื่ออวี๋กำลังง่วนอยู่กับการปรุงยา วันนี้ได้สมุนไพรบางส่วนมาจากหันหรูเฟิง นางจึงต้องลองปรุงดูก่อน เพื่อทำให้พิษเหลือน้อยที่สุด

แน่นอน สิ่งสำคัญที่สุดคือเป็นของขวัญชิ้นใหญ่สำหรับจวินมู่หลาน จึงต้องศึกษาให้ดี

ดังนั้นเมื่อจวินมู่เหนียนเข้ามาในห้อง จึงเห็นซูจื่ออวี๋ใช้ผ้าขาวปิดปาก แล้วตั้งหน้าตั้งตาทำงาน

จวินมู่เหนียนไม่ได้รบกวนนาง แต่กลับมองดูอย่างเงียบเชียบ ขณะนี้ จวินมู่เหนียนรู้สึว่าเหมือนตัวเองไม่รู้จักคนตรงหน้า

คนที่ลงมืออย่างโหดเหี้ยมในครั้งแรกที่ได้เจอกันอย่างนาง เมื่อเห็นอีกครั้งกลับอ่อนแอน่าสงสาร แต่ตอนถูกบังคับให้แต่งงานกลับฉลาดหลักแหลม นางที่อ่อนโยนยั่วยวนตอนอยู่บนเตียง และยังมีนางที่ดูทำงานอย่างเด็ดเดี่ยวในตอนนี้ ตกลงใครคือนางที่แท้จริง?

จวินมู่เหนียนจนใจและพบว่า ไม่ว่านางจะอยู่ในรูปแบบใด ดูคล้าย...เขาล้วนสนใจทั้งสิ้น

“แค่กแค่ก!” จวินมู่เหนียนกระแอมสองที เพื่อให้ซูจื่ออวี๋รู้ว่าเขาอยู่ที่ประตู

“หรือว่าหันหรูเฟิงบอกจวินมู่เหนียนแล้ว ว่าข้าสามารถปรุงผงหอมรัญจวนได้ ดังนั้นจวินมู่เหนียนจึงต้องการผงหอมนั่น เพื่อกลับไปรักษาตัวเองหรือ?”

เมื่อคิดได้แบบนั้น ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ

“ท่านอ๋อง โรคของท่าน ใช้ผงหอมชนิดนี้ไม่ได้”

โรคของเขา? จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย ผ่านไปสักครู่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองถูกพิษ จึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

ก่อนหน้านี้ซูจื่ออวี๋กับโม่ซุนล้วนบอกว่า ต้องหาเจ็ดเครื่องหอมและสิบสองแก่นแท้แห่งโอสถให้ครบ ถึงจะแก้พิษบนตัวเขาได้

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ดูเหมือนจะกระอักกระอ่วนกันอยู่บ้าง จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะบอกลาจากไปดีหรือไม่

ซูจื่ออวี๋เห็นเขาขมวดคิ้ว จึงนึกว่ากลุ้มใจเพราะโรคภัย ทำให้จิตใจแห่งความเป็นหมอของนางบังเกิด เอ่ยปากปลอบโยนเขา

“ท่านอ๋อง ความจริงโรคนี้ นอกจากรักษาด้วยยาแล้ว การรักษาทางใจก็สำคัญมาก”

จวินมู่เหนียนไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อน จึงถามด้วยความสงสัย

“สิ่งใด...คือการรักษาทางใจ?”