ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 493

ท้องฟ้ามืดลงแล้ว ทั้งสองยืนคุยกันอยู่ในเรือนก็ไม่ดีเท่าใด ซูจื่ออวี๋คิดไปคิดมาจึงได้เข็นจวินมู่เหนียนไปที่เรือนหานลู่ของเขา พลางบอกว่า

“ข้ายังไม่เคยศึกษาโรคนี้ ทว่าการรักษาทางใจ โดยทั่วไปก็คืดฟังให้มาก ดูให้มาก ทำให้มาก รับรู้ให้มากจากการฟัง การมองเห็นและการสัมผัสต่างๆพวกนี้ เพื่อกระตุ้นความรู้สึกของร่างกาย เพื่อให้ได้ผลในการรักษา”

จวินมู่เหนียนเผยให้เห็นว่า เขาไม่เข้าใจสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดแม้แต่คำเดียว

แต่สิ่งนี้ไม่ใช่อุปสรรค์ เขาฟังนางพูด ฟังเสียงเจื้อยแจ้วของนางที่เหมือนเสียงนกขมิ้นเหลืองกลับรัง จวินมู่เหนียนก็รู้สึกสบายใจแล้ว

จวินมู่เหนียนคิดอยู่สักครู่ เอ่ยถามว่า

“อธิบายให้ละเอียดกว่านี้ได้หรือไม่”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องการแพทย์ ซูจื่ออวี๋ก็เข้าสู่บทบาทของผู้เป็นหมอทันที จนทำให้ลืมเรื่องฐานันดรและเรื่องชายหญิงไปชั่วขณะ

ซูจื่ออวี๋ไตร่ตรองอย่างละเอียด เรียบเรียงคำพูดอย่างตั้งใจ บอกว่า

“ฟังให้มากก็คือการไปแอบฟังที่เวินเซียงอวี้หยวน ฟังว่าแม่นางพวกนั้นครวญครางอย่างไร ให้การฟังกระตุ้นประสาท ส่วนการดูให้มาก ยิ่งง่ายกว่า ไปซื้อพวกหนังสือวาดภาพโป๊ แล้วไหนจะวิชาหยินหยางรวมตัวกันอีก ยังมีวิชาฟ้าฝนเจ็ดสิบสองท่า ซึ่งก็คือคู่มือเล่มเล็กที่แม่นมให้ก่อนออกเรือน ล้วนสามารถดูได้ทั้งนั้น ส่วนการทำให้มาก ความหมายก็ตรงตัว ท่านอ๋องหาแม่นางมาสักคน แล้วคลอเคลียทำเรื่องพรรค์นั้นกัน ล้วนสามารถช่วยได้ทั้งสิ้น”

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋ด้วยความตะลึง ทำให้เขาพูดไม่ออกไปสักพัก

มิน่าล่ะตอนวันเทศกาลส้างซื่อ ที่เขากอดนางไว้ในสระบัว รู้สึกว่าความเจ็บปวดที่ขาบรรเทาลง หรือว่า...ถอนพิษจำเป็นต้องใช้สตรี?

หลังจากเข้าไปในเรือนหานลู่ จวินมู่เหนียนลุกขึ้นยืนจากรถเข็น แล้วมองซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋กระพริบตา รู้สึกว่าแววตาของจวินมู่เหนียนประหลาดเล็กน้อย

นางจึงถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว บอกว่า

“ท่านอ๋อง หากไม่มีสิ่งใด ข้าขอตัวกลับก่อน...โอ๊ย...” ยังพูดไม่ทันจบ ซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกถูกรัดที่เอว แล้วถูกจวินมู่เหนียนอุ้มจนตัวลอย

ซูจื่ออวี๋กำลังจะดิ้นรน แต่ได้ยินจวินมู่เหนียนบอกว่า

“เจ้าอย่าดิ้น ข้าอยากลองดู”

ลองดูหรือ?

ซูจื่ออวี๋เบิกตาโต ระวังตัวพร้อมจ้องจวินมู่เหนียนด้วยความสงสัย ส่วนจวินมู่เหนียนกลับอุ้มนางเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว แล้วนั่งลงบนเตียง

“เอ่อ...ถูกต้อง”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าอย่างมีความหมาย จากนั้นวางซูจื่ออวี๋เอาไว้บนเตียง แล้วเขาก็นอนลงข้างกายนาง ต่อมากอดซูจื่ออวี๋ที่ยังไม่รู้ตัวเอาไว้ในอ้อมกอดจนแน่น

หลังจากหายตะลึง ซูจื่ออวี๋รีบบอกว่า

“ท่านอ๋อง ท่านกำลังจะทำอะไร ไหนท่านว่าจะไม่รังแกข้าอีก”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้ว

“ข้าก็แค่อยากจะลองทำดู”

“ทำ...ทำดูหรือ?” ซูจื่ออวี๋ทำหน้าเสียแล้วมองจวินมู่เหนียน บอกว่า “ท่านอ๋องจะมาทำกับข้าไม่ได้”

จวินมู่เหนียนสงสัย

“ไม่ทำกับเจ้าแล้วทำกับใคร? เจ้าเป็นพระชายาของข้า หรือว่าเจ้ายินดีให้ข้าไปทำกับหญิงอื่น?”