ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 494

ซูจื่ออวี๋ถูกจวินมู่เหนียนถามจนชะงักไป นี่จะให้นางตอบว่าอย่างไร?

เมื่อเห็นซูจื่ออวี่เงียบไปนานโดยไม่ปริปาก จวินมู่เหนียนอดคิดมากไม่ได้

จู่ๆเขาลุกขึ้นยืน เดินออกไปข้างนอกโดยไม่พูดสิ่งใด ท่าทางเหมือนคนงอน ทำเหมือนไม่อยากเห็นซูจื่ออวี๋อีกแล้ว

ส่วนซูจื่ออวี๋กลับลุกขึ้นนั่งอย่างมึนงง แล้วมองแผ่นหลังที่โกรธเคืองของจวินมู่เหนียน

เมื่อมองแผ่นหลังของเขาที่ไกลออกไปเรื่อยๆ เป็นครั้งแรกที่ซูจื่ออวี๋คิดว่า ตกลงจวินมู่เหนียนคิดอย่างไรกับนางกันแน่?

จวินมู่เหนียนเป็นคนที่ให้ความรู้สึกว่า เมื่อใดที่ผู้คนเห็นเขา มักอดนึกไปถึงฤดูหนาวที่ทุกอย่างร่วงโรย แต่เขาเหมือนต้นไม้ที่เต็มไปด้วยหิมะ

เขายืนโดดเดี่ยวท่ามกลางหิมะที่หนาวเหน็บ สะอาด ห่างเหิน เย็นชา ล้วนทำให้ผู้คนรู้สึกห่างไกลอยู่ตลอดเวลา

แต่เขาก็กลับเกิดมามีหน้าตาที่หล่อเหลางดงาม ซึ่งทำให้ไม่อาจเข้าใกล้ได้แต่ก็ไม่อยากจากไปไกล

บนตัวเขาแผ่สีสันลึกลับที่ดูน่าค้นหามากมาย ท่ามกลางสีสันที่เข้มข้นพวกนี้ ความรู้สึกเย็นชาเป็นสิ่งที่โดดเด่นที่สุด

นี่คือสาเหตุที่ซูจื่ออวี๋คอยรักษาระยะปลอดภัยระหว่างทั้งสองเอาไว้ตลอด เพราะคนที่เย็นชา จะมีใจกับนางได้อย่างไร?

นางไม่อยากเสียใจเพราะความรัก ยิ่งไม่อยากถูกจองจำเพราะความรัก

แต่เมื่อจวินมู่เหนียนถามว่า นางยินดีให้เขาไปหาหญิงอื่นหรือไม่ คำตอบในใจของซูจื่ออวี๋คือ...ไม่ยินดี

ถูกต้อง นางไม่ยินดี ไม่ยินดีออกมาจากใจ นางไม่อยากเห็นคนที่แม้จะหน้าด้านอยู่บ้าง แต่กลับเป็นกระดาษที่ขาวสะอาดในเรื่องหญิงชายอย่างจวินมู่เหนียน ถูกหญิงอื่นแปดเปื้อน

แม้ตอนนี้นางจะยังไม่มั่นใจในตัวเอง และไม่เคยคิดว่าจะอยู่กับจวินมู่เหนียนไปตลอดชีวิต ทว่านางก็ยังไม่ยินดี อย่างน้อย...อย่างน้อยก่อนที่นางจะจากไป นางไม่ยินดี

ซูจื่ออวี๋ไม่ยอมรับว่านางหวั่นไหว นางยอมรับแค่ว่าตัวเองมีความปรารถนา เพียงเสี้ยวของความต้องการ

เมื่อเห็นขาข้างหนึ่งของจวินมู่เหนียนก้าวออกจากประตูห้อง หัวใจที่คิดวกวนไปมาของซูจื่ออวี๋เอ่ยปากในที่สุด

“ท่านอ๋อง...”

แต่เมื่อมาคิดดูให้ดี ในเมื่อจวินมู่เหนียนไม่อาจทำเรื่องอย่างว่าได้ หากให้เขานอนร่วมเตียงเดียวกัน ดูเหมือน...จะไม่ใช่ปัญหาใหญ่

ซูจื่ออวี๋รู้สึกว้าวุ่นใจไปหมด แต่ท่าทางของจวินมู่เหนียน เห็นได้ชัดว่าอยากให้นางพูดคำพูดที่เหลือออกมา

ซูจื่ออวี๋ไม่อยากพูด เลยนอนพลิกตัวหลบเข้ามาด้านในของเตียง พูดเสียงเย็น

“ข้าจะนอนแล้ว คงไม่ไปส่งท่านอ๋อง”

เมื่อเห็นท่าทางเง้างอนของซูจื่ออวี๋ จวินมู่เหนียนกลับหัวเราะ เขาเดินไปที่เตียง ถอดเสื้อผ้าไปด้วย พร้อมบอกว่า

“ซูจื่ออวี๋ เจ้าต้องดูให้ดีก่อน ที่นี่...เป็นห้องนอนของข้านะ”

ซูจื่ออวี๋แข็งไปทั้งตัว อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ล้วนบอกกันว่ารู้อยู่แก่ใจไม่ต้องพูดมาก จวินมู่เหนียนกวนประสาทชะมัด

ในขณะที่ซูจื่ออวี๋อยากจะลุกหนีนั้น จู่ๆร่างที่อุ่นร้อนก็โอบกอดนางจากด้านหลัง กลิ่นเฉพาะของจวินมู่เหนียน อบอวลอยู่ในจมูกของซูจื่ออวี๋ แทบจะไม่ต้องทำสิ่งใด กลิ่นนั้นก็ครอบครองประสาทสัมผัสของนางทั้งหมด