ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 495

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน เพราะนางรู้ว่าจวินมู่เหนียนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ได้ปลดเปลื้องเสื้อผ้าชั้นนอกออกแล้ว

ซูจื่ออวี๋กัดฟันถาม

“ท่าน...ท่านถอดเสื้อทำไมหรือ?”

จวินมู่เหนียนน้ำเสียงจริงจัง

“เจ้าก็อยากถอดหรือ? ให้ข้าช่วยเจ้าไหม?”

ช่วยนาง? ไม่จำเป็น!

ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยปาก

“ไม่ต้อง ข้า...ข้าไม่ถอดเสื้อตอนนอน บอก...บอกไว้ก่อนนะ ข้าแค่ช่วยท่าน ช่วยท่านรักษาโรค ท่าน...ท่านอย่าได้ทำเกินเลยนะ”

ความจริงจวินมู่เหนียนอยากจะทำเรื่องเกินเลย แต่เมื่อนึกถึงท่าทางที่อยากจากไปของซูจื่ออวี๋ ทำให้เขาต้องอดกลั้นเอาไว้

มือของเขาพาดไว้ที่เอวของนางอย่างมีระเบียบ โอบกอดร่างอรชรของนางเอาไว้ในอ้อมกอด คางของเขาเกยไว้ตรงซอกคอนาง แล้วพูดใส่หูที่ขาวละเอียดเหมือนหยกของนาง

“ข้ารับปากเจ้า ขอเพียงเจ้าไม่ยินยอม ข้าจะไม่บังคับเด็ดขาด แต่ก่อนอื่น เจ้าห้ามพูดว่าจะจากไปอีก”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าถูกลมหายใจของเขาพ่นใส่จนจักจี้ ทำให้ขนลุกซู่ไปถึงหัวใจ เพื่อไม่ให้จวินมู่เหนียนทรมานหูของเธออีกต่อไป ซูจื่ออวี๋จึงรีบรับปากส่งเดช

“ได้ได้ได้ ไม่ไปไม่ไป อย่าพูดอีกเลย”

จวินมู่เหนียนหัวเราะ แล้วกอดนางเอาไว้ด้วยความยินดี จนเคลิ้มหลับไป

——

หลังจากนั้นครึ่งเดือน

ครึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ ชีวิตของซูจื่ออวี๋ยุ่งวุ่นวายมาก ตอนเช้าศึกษาเลือดของจวินมู่เหนียน เพื่อคิดหาวิธีถอนพิษ ตอนบ่ายต้องไปเวินเซียงอวี้หยวนเพื่อปรุงผงหอม ส่วนตอนกลางคืนก็ต้องรับหน้าที่รักษาจวินมู่เหนียนในเชิงปฏิบัติ

แต่สิ่งที่ทำให้ซูจื่ออวี๋แปลกใจอยู่บ้าง คือครึ่งเดือนมานี้ จวินมู่เหนียนมีวินัยมาก เพียงแค่กอดนางไว้แล้วก็นอนหลับไป ไม่มีท่าทีอื่นใดเลย

บางครั้งกลับกลายเป็นนางเสียอีกมที่โผเข้าหาเขาตอนสะลึมสะลือ จนทำให้เกิดความอึดอัด

เดิมซูจื่ออวี๋คิดว่ารอให้เรื่องที่เวินเซียงอวี้หยวนจบลงซะก่อน ค่อยคิดหาวิธีเข้าไปที่สำนักฝูอี่ แต่สิ่งที่ทำให้นางไม่คาดฝันก็คือ วันนี้หันหรูเฟิงกลับนำข่าวที่น่าประหลาดใจมาให้นางเรื่องหนึ่ง

……

เรือนจิงเจ๋อ

ซูจื่ออวี๋คิดในใจ ถ้าอย่างไรหันหลังออกไปก่อนดีกว่า หากเป็นเรื่องที่หนักหนาจริง จวินมู่เหนียนต้องหาโอกาสพูดกับนางอยู่แล้ว

คล้ายรู้ว่าซูจื่ออวี๋คิดจะหลบหนี จวินมู่เหนียนเอ่ยปากชี้ไปที่ภาพวาดบนโต๊ะ บอกว่า

“มาดูนี่สิ เป็นภาพวาดของหรวนหานอิน”

อะไรนะ? !

ภาพวาดของหรวนหานอิน?

ภาพวาดของมารดานางหรือ?

คราวนี้ซูจื่ออวี๋ใจเย็นไม่ได้อีกต่อไป นางก้าวเดินไปตรงหน้าจวินมู่เหนียนอย่างรวดเร็ว แล้วก้มหน้ามองภาพวาดที่กางไว้บนโต๊ะ

ภาพวาดถูกรักษาเอาไว้เป็นอย่างดี ผ่านไปนานแต่ก็ยังใหม่เอี่ยม แม้แต่สีก็ยังไม่จืดจาง

ในภาพคือหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใต้ต้นเหอฮวน ในมือถือพัดกลมปักลวดลาย เอียงคอยิ้มอ่อน สงบเรียบร้อยแต่ก็ยังสง่างาม นั่นเป็นหญิงสาวที่งดงามมากคนหนึ่ง ตั้งแต่หัวจรดเท้าเต็มไปด้วยกลิ่นอายของหญิงสาวที่มีการศึกษาแบบเจียงหนาน

แต่ว่า...นี่ดูเหมือนไม่ใช่อนุหยวน

หรือว่า มารดาของนางหยวนหลี ไม่ใช่หรวนหานอิน?