ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 53

พิษนี้ไม่ถึงตาย แต่ก็สามารถทำให้จวินมู่หลานปล่อยได้ในทันที

แต่นางใช่ว่าจะใช้ได้ง่ายๆ พิษที่อยู่เหนือความคาดหมายสามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น นางทำให้จวินมู่หลานสลบ แต่ก็ยากที่จะกำจัดลั่วไป๋ที่มีวรยุทธ์สูงได้

และสอง ถ้านางโจมตีองค์ชายรองจริงๆ นางกลัวว่าต่อไปจะมีปัญหามากขึ้น

นางต้องใช้พิษในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเท่านั้น

จวินมู่หลานหรี่ตาลง มองใบหน้าที่งดงามของซูจื่ออวี๋ ชั่วขณะนั้นก็เหมือนว่าตนเพิ่งจะได้รู้จักนาง

ความดื้อรั้นระหว่างคิ้ว การดูถูกเหยียดหยามในสายตา ความรังเกียจบนใบหน้า ล้วนเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

สตรีคนนี้ชื่นชมเขาตลอดเวลาไม่ใช่หรือ เหตุใดตอนนี้ถึงกลายเป็นเกลียดเขาเสียแล้วเล่า?

เกลียดหรือ?

จวินมู่หลานไม่ชอบคำนี้เลย เขายิ้มอย่างดุร้ายแล้วกล่าวว่า “ข้าอยากจะได้สตรีคนหนึ่ง ท่านพ่อจะมาสนใจเรื่องเล็กๆ น้อยแบบนี้ได้อย่างไร

จวินมู่หลานก้มลงต้องการจูบซูจื่ออวี๋

กล้าดียังไง?

กล้าไม่รู้กาลเทศะขนาดนี้ได้ยังไง?

อยู่ๆ ก็ทำเช่นนี้ได้ยังไง?

ซูจื่ออวี๋แทงเข็มเงินออกมาโดยไม่แม้แต่จะคิด แต่มือของนางถูกมัดไว้ข้างหลัง มองไม่ชัดว่าตนแทงโดนตรงไหนของจวินมู่หลาน

ได้ยินเพียงเสียงจวินมู่หลานร้องด้วยความเจ็บปวด เขาก็ปล่อยมือ ซูจื่ออวี๋จึงสามารถหลุดพ้นมาได้อย่างราบรื่น

หลังจากซูจื่ออวี๋ได้รับอิสระอีกครั้ง ขณะที่อยากจะวิ่งหนี เขาก็ได้ยินจวินมู่หลานตะโกน “ใคร ใครกล้าแอบทำร้ายข้า?”

แอบทำร้ายหรือ?

ซูจื่ออวี๋หันไปมองก็พบว่าเข็มเงินของนางตกลงบนพื้น ที่แท้นางก็ไม่ได้แทงหลังมือของจวินมู่หลาน แต่เลือดที่กำลังไหลนี้ดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บจากอาวุธลับบางอย่าง

ในเวลาเดียวกัน เงาดำหนึ่งก็ลอยลงมาจากฟ้า ยืนอยู่ระหว่างซูจื่ออวี๋และจวินมู่หลาน ก่อนจะเอ่ยว่า “เป็นถึงอ๋อง แต่กลับลวนลามสตรีตอนกลางวันแสกๆ ช่างมีความสามารถจริงๆ”

จวินมู่หลานกุมมือที่ได้รับบาดเจ็บและพูดด้วยความโกรธว่า “เจ้าเป็นใคร”

ลั่วไป๋ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ปกป้องจวินมู่หลานไว้ข้างหลัง รอคำตอบจากชายชุดดำ ลั่วไป๋ก็พูดว่า “เจ้าเป็นหมิงโหลวนักฆ่ามือหนึ่งหรือ?” เขาเคยเห็นหน้ากากผีแบบนี้มาก่อน

หมิงโหลวหัวเราะออกมา “ที่แท้ก็ยังมีคนตาไม่บอก”

ลั่วไป๋ตกใจในทันที รีบเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง ชายชาตรีไม่ควรยอมกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม” หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาไม่สามารถเอาชนะหมิงโหลวได้

จวินมู่หลานก็เคยได้ยินมาก่อน หมิงโหลวลงมือต้องเห็นเลือดก่อนค่อยกลับ คนที่เขาต้องการฆ่า ไม่เคยฆ่าไม่ได้

จวินมู่หลานมองซูจื่ออวี๋ที่กำลังตะลึงงัน ในใจก็คิดว่าวันข้างหน้ายังอีกยาวไกล เขาต้องให้สตรีนางนี้ได้เห็นดีเสียหน่อย คนฉลาดไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ต้องทำอย่างใจเย็น

จวินมู่หลานพูดอย่างเย็นชาว่า “กลับ”

……

หลังจากจวินมู่หลานจากไป ซูจื่ออวี๋ก็ยังไม่ได้สติ มองไปที่หมิงโหลวซึ่งอยู่ข้างหน้า ความรู้สึกของซูจื่ออวี๋ค่อนข้างซับซ้อน

หมิงโหลวหันมามองหน้าซูจื่ออวี๋แล้วถามว่า “รีบอยู่ไม่ใช่รึ?”

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดแล้วก็พยักหน้า

หมิงโหลวพูดต่อ “ขอโทษที่ล่วงเกิน”

หือ?

ไม่รอให้ซูจื่ออวี๋ได้สติ หมิงโหลวก็จับเอวของซูจื่ออวี๋ ทั้งสองคนก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ใช้กำลังภายในมาตลอดทางมุ่งหน้าไปยังสุสานบรรพบุรุษตระกูลซู

ขณะที่กำลังซ่อนตัวอยู่ในที่มืด หมิงโหลวได้ยินสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดมาแล้ว ดังนั้นต่อให้ตอนนี้นางไม่พูดออกมา แต่เขาก็รู้ว่านางจะไปที่ไหน

ซูจื่ออวี๋ถูกหมิงโหลวอุ้มไปตลอดทาง แม้ว่าลมฤดูในใบไม้ผลิช่วงเดือนสามจะไม่เย็นขนาดนั้นแล้ว แต่ความเร็วที่หมิงโหลวใช้นั้นแรงเกินไป ลมฤดูใบไม้ผลิผัดกระทบหน้า ยังคงเหมือนกับง้าวมังกรเขียวที่กรีดแก้มของนางจนรู้สึกเจ็บปวด

ซูจื่ออวี๋ยกมือขึ้นปิดแก้มโดยทันที หมิงโหลวเห็นเช่นนั้นแล้วก็ค่อยๆ ลดระดับช้าลง

ซูจื่ออวี๋จึงไม่ได้รู้สึกทรมานขนาดนั้นแล้ว แต่ในใจกลับยิ่งกังวลมากขึ้น นางเอ่ยขึ้นมาว่า “ข้าไม่เป็นไร รีบหน่อยก็ได้”